Wikipedia

Kompania łączności 7 Dywizji Piechoty

Kompania łączności 7 Dywizji Piechoty – pododdział łączności Wojska Polskiego.

kompania łączności 7 Dywizji Piechoty
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1932

Rozformowanie

1939

Dowódcy
Pierwszy

kpt. Józef Wilk

Ostatni

kpt. Kazimierz Larys

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Częstochowa

Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

łączność

Podległość

7 Dywizja Piechoty

Historia kompanii edytuj

Na podstawie rozkazu Ministerstwa Spraw Wojskowych Szefostwo Łączności L. 680/tjn.32/Org. z 7 października 1932[a] została sformowana z dniem 20 października 1932 kompania telegraficzna 7 Dywizji Piechoty[3].

Na stanowisko dowódcy kompanii wyznaczony został kapitan Józef I Wilk, a na stanowiska młodszych oficerów kompanii podporucznicy Antoni Ostańkowicz i Józef Żabówka[4]. Dowódca kompanii był odpowiedzialny za jej organizację pod kierownictwem szefa łączności dywizji piechoty[2].

Oficerowie, podoficerowie i szeregowcy służby czynnej rocznika 1910 byli przydzieleni z baonów telegraficznych i istniejących już kompanii telegraficznych, natomiast rekruci rocznika 1911 zostali powołani bezpośrednio do kompanii w dniach 29-31 października 1932[2]. Kompania otrzymała osiem koni wierzchowych (remontów), osiem koni taborowych, osiem kompletnych rzędów wierzchowych i dwie pary uprzęży taborowych[5].

Kompania stacjonowała w Częstochowie[6][7][8] i była organiczną jednostką łączności 7 Dywizji Piechoty[9].

Kompania miała prowadzić szkolenie według obowiązującej „Instrukcji wyszkolenia wojsk łączności” sygn. MSWojsk. Szefostwo Łączności L. dz. 900/tjn. Wyszk. 30[10].

Kompania miała dwa plutony, lecz nie posiadała radia[11]. Pluton radio był mobilizowany w pułku radio w Warszawie[12] i po zakończeniu mobilizacji przydzielony do dywizji[13][14]. Dywizja nie posiadała wówczas organu zaopatrzenia i naprawy sprzętu łączności, czyli organu służby łączności [12].

W 1935 w składzie kompanii utworzono pluton radiowy[15].

Na podstawie rozkazu Dowództwa Łączności MS Wojsk. L. 3000/tjn. I.Org. z 11 października 1937 kompania telegraficzna 7 DP została przeorganizowana i przemianowana na kompanię łączności 7 DP[5].

Organizacja pokojowa kompanii łączności:

  • dowódca kompanii (kapitan),
  • drużyna dowódcy kompanii[b],
  • I pluton telefoniczny,
  • II pluton telefoniczny,
  • III pluton radio,
  • gołębnik polowy[17][9].

Etat przewidywał 4 oficerów, 14-18 podoficerów (zależnie od typu kompanii), 130-133 szeregowców, 14 koni wierzchowych, 18-20 koni pociągowych, 2 samochody ciężarowe, 2 motocykle, 8 rowerów i 60 gołębi pocztowych[9].

Organizacja pokojowa była dostosowana do zadań mobilizacyjnych i okazała się dobrą[18].

1 września 1938 uprawnienia dowódcze względem kompanii otrzymał szef łączności dywizji[19][20][c]. Dowódcami (szefami) łączności dywizji byli: kpt. łącz. Franciszek Maksymilian Jaeschke (1 III 1929[22] – IX 1930[23]), mjr łącz. Stanisław II Kochański (IX 1930[23] – 1939) i kpt. łącz. Michał Banasiak (IX 1939[24]).

Do zadań kompanii należało szkolenie rezerw podoficerów i szeregowców jedynie na potrzeby własne. Poborowi byli wcielani bezpośrednio do kompanii. Etaty były tak skalkulowane, że dla zaspokojenia zapotrzebowań wojennych musiano powołać pod broń osiem roczników rezerwistów[17][9]. Kandydaci na podoficerów służby czynnej z kompanii szkolili się w szkołach podoficerskich batalionów telegraficznych i pułku radio[25].

Wiosną 1939 kompania została podporządkowana pod względem wyszkolenia fachowego dowódcy 1 Grupy Łączności[26]. Ze względu na szybki wybuch wojny dowództwo grupy nie odegrało powierzonej mu roli[27].

Zgodnie z uzupełnionym planem mobilizacyjnym „W” kompania łączności 7 DP była jednostką mobilizującą. Pod względem mobilizacji materiałowej była przydzielona do 27 pułku piechoty[8][28].

Dowódca kompanii był odpowiedzialny za przygotowanie całości mobilizacji jednostek wpisanych na tabelę mob. z wyjątkiem mobilizacji materiałowej, za którą był współodpowiedzialny razem z dowódcą 27 pułku piechoty[29].

Dowódca kompanii był ponadto odpowiedzialny za przeprowadzenie mobilizacji:

  • kompanii telefonicznej 7 DP,
  • plutonu łączności Kwatery Głównej 7 DP,
  • plutonu radio 7 DP,
  • drużyny parkowej łączności 7 DP,
  • 2-go gołębnika polowego samodzielnej drużyny gołębi pocztowych nr 7[d].

Wszystkie jednostki były mobilizowane w Częstochowie, w alarmie, w grupie jednostek oznaczonych kolorem niebieskim[8][28].

Po zakończeniu czynności mobilizacyjnych kompania przekazywała: nadwyżki personelu i materiału koleją do Ośrodka Zapasowego Telegraficznego „Kraków”, natomiast nadwyżki koni i środków przewozowych do 27 pp[8][28].

Jednostki zmobilizowane przynależały pod względem ewidencyjnym do OZ Telegraficznego „Kraków” z wyjątkiem plutonu radio 7 DP, który przynależał do Ośrodka Zapasowego Radio w Warszawie[30].

23 sierpnia 1939 została zarządzona mobilizacja jednostek „niebieskich” na terenie Okręgu Korpusu Nr IV. Początek mobilizacji został wyznaczony na godz. 6.00 następnego dnia[31].

Osobny artykuł: Organizacja wojenna polskiej dywizji piechoty w 1939 roku.

Jednostki łączności 7 DP były formowane według organizacji wojennej L.3124/mob.org., ukompletowane zgodnie z zestawieniem specjalności L.3124/mob.AR oraz uzbrojone i wyposażone zgodnie z wojennymi należnościami materiałowymi L.3124/mob./mat.[32]

Pluton łączności Kwatery Głównej 7 DP przeznaczony był do obsługi dowództwa dywizji, kompania telefoniczna przeznaczona do budowy i obsługi polowej sieci telefonicznej (z kabla polowego), a drużyna parkowa łączności odpowiadała za zaopatrzenie, naprawę i ewakuację sprzętu łączności[33][34][35].

Pluton radio 7 DP był formowany według organizacji wojennej L.3121/mob.org., ukompletowany zgodnie z zestawieniem specjalności L.3121/mob.AR oraz uzbrojony i wyposażony zgodnie z wojennymi należnościami materiałowymi L.3121/mob./mat.[32]

Samodzielna drużyna gołębi pocztowych nr 7 była formowana według organizacji wojennej L.3681/mob.org., ukompletowana zgodnie z zestawieniem specjalności L.3681/mob.AR oraz uzbrojona i wyposażona zgodnie z wojennymi należnościami materiałowymi L.3681/mob./mat.[32]

W czasie kampanii wrześniowej jednostki łączności z plutonem radio walczyły w składzie macierzystej dywizji, natomiast samodzielna drużyna gołębi pocztowych nr 7 została przeznaczona dla Armii „Kraków”[36].

Kadra kompanii edytuj

Dowódcy kompanii
  • kpt. łącz. Józef I Wilk (od XII 1932)
  • kpt. łącz. Kazimierz Larys (do IX 1939)
Obsada personalna kompanii łączności 7 DP w marcu 1939[7]
  • dowódca kompanii – kpt. łącz. Kazimierz Larys
  • dowódca plutonu – por. łącz. Kazimierz Konrad Paszczuk
  • dowódca plutonu – por. łącz. Michał Zygmunt Janicki
Obsada personalna jednostek łączności 7 DP i plutonu radio we wrześniu 1939[24]
  • dowódca kompanii telefonicznej 7 DP – kpt. łącz. Kazimierz Larys
  • zastępca dowódcy kompanii – por. łącz. Józef Wesołowski
  • dowódca plutonu – ppor. łącz. rez. Eugeniusz Jasiński
  • dowódca plutonu – ppor. łącz. rez. Ostałowicz
  • dowódca plutonu – ppor. łącz. rez. Kliszko
  • dowódca plutonu – ppor. łącz. rez. Władysław Gut
  • dowódca plutonu łączności KG 7 DP – por. łącz. Kazimierz Konrad Paszczuk
  • dowódca plutonu radio 7 DP – por. łącz. Andrzej Baranowski
  • dowódca drużyny parkowej łączności 7 DP – NN

Uwagi edytuj

  1. ↑ Wspomniany rozkaz został wydany w uzupełnieniu rozkazu MSWojsk. Szefostwo Łączności L. dz. 1000 Og. tj. z 23 października 1931, rozkazu MS Wojsk. Biuro Og. Org. L. 1907/tj. Org. z 18 lipca 1932 (ogłoszonego 11 sierpnia 1932 w „Dodatku Tajnym” nr 6 do Dziennika Rozkazów MS Wojsk.[1]) i rozkazu Szefostwa Łączności L. 531/tj. z 12 września 1932[2].
  2. ↑ W składzie drużyny dowódcy kompanii znajdował się szef kompanii, pisarz, podoficer sprzętowy, podoficer sanitarny, podoficer gospodarczo-furażowy, podoficer weterynaryjny i podkuwacz[16].
  3. ↑ Stanowisko szefa łączności dywizji piechoty zostało przemianowane na dowódcę łączności. Jednocześnie wydano instrukcję normującą ściśle zakres działania dowódcy łączności dywizji piechoty[21][19].
  4. ↑ Samodzielną drużynę gołębi pocztowych nr 7 mobilizowała kompania łączności 23 Dywizji Piechoty.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Kozłowski 1964 ↓, s. 198.
  2. ↑ a b c Zajączkowski 2015 ↓, s. 587.
  3. ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 205, 587.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 425, 426.
  5. ↑ a b Zajączkowski 2015 ↓, s. 207.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 773.
  7. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 824.
  8. ↑ a b c d Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 490.
  9. ↑ a b c d Popławski 1965 ↓, s. 135.
  10. ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 205.
  11. ↑ Cepa 1940 ↓, s. 5.
  12. ↑ a b Cepa 1940 ↓, s. 4.
  13. ↑ Konarski 1940 ↓, s. 82.
  14. ↑ Chamski 1941 ↓, s. 3.
  15. ↑ Kozłowski 1964 ↓, s. 199.
  16. ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 208.
  17. ↑ a b Konarski 1940 ↓, s. 84.
  18. ↑ Konarski 1940 ↓, s. 87.
  19. ↑ a b Zajączkowski 2015 ↓, s. 210, 211.
  20. ↑ Kozłowski 1964 ↓, s. 204.
  21. ↑ Chamski 1941 ↓, s. 12.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 202.
  23. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 301.
  24. ↑ a b Leonard 1991 ↓, s. 237.
  25. ↑ Chamski 1941 ↓, s. 77.
  26. ↑ Kozłowski 1964 ↓, s. 205, 206.
  27. ↑ Chamski 1941 ↓, s. 11.
  28. ↑ a b c Zarzycki 1995 ↓, s. 136.
  29. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 474.
  30. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 475.
  31. ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 218.
  32. ↑ a b c Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 1096.
  33. ↑ Cepa 1940 ↓, s. 20, 21, 71.
  34. ↑ Chamski 1941 ↓, s. 169.
  35. ↑ Popławski 1965 ↓, s. 144.
  36. ↑ Leonard 1991 ↓, s. 234.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kompania_łączności_7_Dywizji_Piechoty&oldid=73657597”