Kukowska Gajka
Kukowska Gajka (598 m) – szczyt w Grupie Żurawnicy[1], która w regionalizacji fizycznogeograficznej Polski według Jerzego Kondrackiego zaliczana jest do Beskidu Małego[2], w nowszej regionalizacji z 2018 roku do Pasm Pewelsko-Krzeszowskich[3].
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
598 m n.p.m. |
Położenie na mapie gminy Stryszawa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu suskiego  | |
 49°44′50,8″N 19°28′46,8″E/49,747444 19,479667
| |
Kukowska Gajka znajduje się w zachodniej części Grupy Żurawnicy. Jej nazwa pochodzi od wsi Kuków w województwie małopolskim, w powiecie suskim, w gminie Stryszawa[4], ale wbrew swojej nazwie nie znajduje się ona w obrębie tej wsi, lecz należy do sąsiedniej wsi Krzeszów (także w gminie Stryszawa). Sąsiaduje ze wzniesieniami Capia Górka, Góra Sołowa i Kapalówka[5].
Kukowska Gajka nazywana bywa także Uboczą[6]. Andrzej Matuszczyk w swoim przewodniku turystycznym nazywa ją Capią Górką. Aleksy Siemionow zdrobnienie to uważa za nieporozumienie, gdyż Kukowska Gajka to dość wysoki i rozległy szczyt, zaś nazwa Capia Górka odnosi się do innego wzniesienia[4] (mapa Geoportalu lokalizuje go po południowo-wschodniej stronie Kukowskiej Gajki)[5].
Jest porośnięta lasem, ale jej podnóża to pola uprawne wsi Krzeszów. Pomiędzy nią a Capią Górką jest osiedle Międzygronia (Międzygronie)[5]. Nie prowadzi przez nią żaden szlak turystyczny[7], ale przewodnik „Beskid Mały” podaje opis turystycznego przejścia przez to wzniesienie. Na skraju lasu pod szczycikiem Kukowskiej Gajki jest krzyż, spod którego rozciąga się widok na Żurawnicę, Palusową Górę, Harańczykową Górę, w tle Leskowiec[6].
Przypisy edytuj
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna [online] [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 326–327, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ J. Balon, M. Jodłowski, P. Krąż, Beskidy Zachodnie (513.4–5), [w:] A. Richling i inni red., Regionalna geografia fizyczna Polski, Poznań, s. 481–496.
- ↑ a b Aleksy Siemionow, Ziemia Wadowicka. Monografia turystyczno-krajoznawcza, Wadowice: Komisja Turystyki Górskiej Oddziału PTTK „Ziemia Wadowicka” w Wadowicach, 1984, s. 308, 394.
- ↑ a b c Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2024-03-02].
- ↑ a b Radosław Truś, Beskid Mały. Przewodnik, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008, s. 245, ISBN 978-83-62460-50-2.
- ↑ Beskid Mały. Mapa 1:50 000, Kraków: Compass, 2014, s. 2, ISBN 978-83-7605-329-5.