Lucyna Harc
Lucyna Harc z domu Czepiel (ur. 1968 w Wałbrzychu[1]) – polska historyk specjalizująca się w archiwistyce, historii Śląska, historiografii oraz naukach pomocniczych; nauczyciel akademicki związana z Uniwersytetem Wrocławskim'[2]. Od 2020 zastępca Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: archiwistyka, historia Śląska, historia nowożytna Polski i powszechna, historiografia, nauki pomocnicze historii | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodziła się w 1968 w Wałbrzychu. Od 1975 mieszkała w Radomsku, gdzie uczęszczała kolejno do Szkoły Podstawowej nr 9, a następnie I Liceum Ogólnokształcącego do klasy o profilu matematyczno-fizycznym. Tam też pomyślnie zdała egzamin maturalny w 1987[3]. W latach 1987–1992 studiowała historię na Wydziale Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie otrzymała tytuł magistra po obronie pracy Polityka wewnętrzna ostatnich Antoninów (Marka Aureliusza, Lucjusza Werusa i Kommodusa), napisanej pod kierunkiem prof. dra hab. Tadeusza Kotuli[4].
Bezpośrednio po ukończeniu studiów została zatrudniona na macierzystej uczelni w Instytucie Historycznym UWr jako asystent w Zakładzie Nauk Pomocniczych Historii i Archiwistyki[4]. W 2000 uzyskała stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie historii o specjalności nauki pomocnicze historii na podstawie rozprawy Samuel Beniamin Klose na tle nowożytnej historiografii śląskiej do końca XVIII w. Studium historiograficzno-źródłoznawcze, napisanej pod kierunkiem prof. Kazimierza Bobowskiego[5]. Rok później otrzymała stanowisko adiunkta w macierzystym instytucie[4]. W 2012 została wybrana na zastępcę dyrektora Instytutu Historycznego UWr do spraw ogólnych[6]. W 2019 habilitowała się na podstawie zbioru publikacji Od Joachima Cureusa do Johanna Gottloba Worbsa. Śląska historiografia doby nowożytnej[2]. Za swoje osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne otrzymała liczne nagrody rektora Uniwersytetu Wrocławskiego oraz w 2010 Medal Komisji Edukacji Narodowej.
17 lutego 2020 powołana na stanowisko zastępcy Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych[7].
Dorobek naukowy edytuj
Zainteresowania naukowe Lucyny Harc koncentrują się wokół problematyki związanej z historią Śląska, ze szczególnym uwzględnieniem okresu nowożytnego, historią historiografii, badaniami nad wiekiem osiemnastym, naukami pomocniczymi historii – zwłaszcza neografii oraz archiwistyce i zarządzaniu dokumentacją współczesną[4]. Do jej najważniejszych publikacji należą[8]:
- Samuel Beniamin Klose (1730–1798): studium historiograficzno-źródłoznawcze, Wrocław 2002, ISBN 83-229-2242-6.
- Gabriela Wąs, Lucyna Harc (red.), Religia i polityka: kwestie wyznaniowe i konflikty polityczne w Europie w XVIII wieku, Wrocław 2009, ISBN 978-83-229-3029-8.
- Johannes Sinapius; Olsnographia Leipzig und Franckfurt, 1706–1707, red. i wstęp Lucyna Harc, Wrocław 2012, ISBN 978-83-910595-5-5.
Przypisy edytuj
- ↑ Katalog Biblioteki Uniwersyteckiej UWr.
- ↑ a b Dr hab. Lucyna Harc, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2012-10-03].
- ↑ Wykazy absolwentów SP nr 9 w Radomsku (rocznik 1983) oraz I LO w Radomsku – rocznik 1987.
- ↑ a b c d Profil na stronie Instytutu Historycznego UWr [on-line] [dostęp 2012-10-02].
- ↑ Samuel Beniamin Klose na tle nowożytnej historiografii śląskiej do końca XVIII w. Studium historiograficzno-źródłoznawcze w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2012-09-12].
- ↑ Władze IH UWr na lata 2012–2016[on-line] [dostęp 2012-10-02].
- ↑ Pani dr hab. Lucyna Harc Zastępcą Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych. [dostęp 2020-02-29].
- ↑ Katalog Biblioteki Narodowej w Warszawie.