Ludwik Badian
Ludwik Badian (ur. 4 sierpnia 1928 we Lwowie[1], zm. 11 czerwca 1987 we Wrocławiu[1]) – polski fizyk i materiałoznawca, profesor Politechniki Wrocławskiej, członek PAN.
| Data i miejsce urodzenia |
4 sierpnia 1928 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 czerwca 1987 |
| profesor nauk przyrodniczych | |
| Specjalność: fizyka, materiałoznawstwo | |
| Alma Mater |
Politechnika Wrocławska |
| nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Politechnika Wrocławska |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Był synem Żelisława (urzędnika państwowego) i Marii z Eisnerów[1]. Ukończył liceum matematyczno-fizyczne w Krakowie (1946), następnie studiował elektrotechnikę na Politechnice Wrocławskiej (1946–1950)[1]. W 1948 podjął pracę na tej uczelni; był asystentem, po obronie doktoratu (1961, praca Szerokopasmowe absorbeny mikrofalowe. Teoria, technologia i technika pomiarowa[1]) adiunktem, wreszcie docentem (1967-1969) w Katedrze Wysokich Napięć[1]. Od 1969 (do końca życia) kierował Zakładem Elektrofizyki i Elektrotechnologii Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii, przez pewien czas także całym Instytutem (1971–1982, 1984–1985). W 1970 został profesorem nadzwyczajnym, w 1978 profesorem zwyczajnym. Od 1976 był członkiem korespondentem PAN. Współpracował także z Przemysłowym Instytutem Telekomunikacji w Warszawie (1950–1964 asystent, 1964–1967 docent)[1].
W pracy naukowej zajmował się fizyką dielektryków, podzespołami elektronicznymi, miernictwem elektrotechnicznym i materiałoznawstwem elektrycznym[1]. Stworzył naukowe podstawy uruchomienia polskiego przemysłu radioceramicznego.
Od 1978[2] i w latach 80. pełnił funkcję sekretarza Oddziału PAN we Wrocławiu[1]; był również członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Za prace w dziedzinie dielektryków mikrofalowych otrzymał w 1964 nagrodę Wydziału IV PAN, kilkukrotnie wyróżniony nagrodą ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki[1]. Działał w komisji uczelnianej PZPR na Politechnice Wrocławskiej[potrzebny przypis]
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
Wybrane publikacje edytuj
- Prace nad przygotowaniem dielektryków ceramicznych dla potrzeb techniki wielkiej częstotliwości (1956)
- Mostek różnicowy do badania własności dielektryków w silnych polach elektrycznych (1957, z Józefem Rabiejem)
- Poradnik materiałoznawstwa elektrycznego (1959, redaktor)
- Mikrofalowe własności diody waraktorowej (1964)
- Czwórnikowa metoda pomiaru dielektryków w paśmie mikrofalowym (1966)
- Teoria dielektryków w dydaktyce materiałoznawstwa elektrycznego (1971)
- Methode zur Untersuchung der Alterung in Dielektrika (1973)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o K.L. Chrzan, Ludwik Badian fizyk materiałów dielektrycznych, „Maszyny Elektryczne : zeszyty problemowe”, Nr 4 (120), 2018, s. 137-141, ISSN 0239-3646 [dostęp 2023-01-21].
- ↑ Badian, Ludwik [online], Polska Akademia Nauk - Członkowie PAN, 2020 [dostęp 2023-02-01] (pol.).
Źródła edytuj
- Biogramy uczonych polskich, Część IV: Nauki techniczne, Wrocław 1988