MDR-6
MDR-6, później Cze-2 (ros. МДР-6, Че-2) – radziecka łódź latająca zaprojektowana przed wybuchem II wojny światowej w biurze konstrukcyjnym OKB Czetwierikowa. Wykorzystywana przez radzieckie wojskowe lotnictwo morskie podczas wojny oraz po jej zakończeniu.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
mieszana metalowo-płócienna |
| Załoga |
5 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 x silnik gwiazdowy M-63 |
| Moc |
810 kW |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
21 m |
| Długość |
15,7 m |
| Wysokość |
4,2 m |
| Powierzchnia nośna |
52,3 m² |
| Masa | |
| Własna |
3 900 kg |
| Startowa |
6 450 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
360 km/h |
| Prędkość przelotowa |
220 km/h |
| Pułap |
9 000 m |
| Zasięg |
2 650 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2/3 x 7,62 mm SzKAS 600 kg bomb, torped, bomb głębinowych | |
| Użytkownicy | |
 ZSRR
| |
Historia edytuj
.jpg)
Na początku lat 30. XX wieku radziecka marynarka opracowała wymagania techniczne na nowy, morski samolot patrolowy dalekiego zasięgu. Do realizacji projektu przystąpiło biuro konstrukcyjne Tupolewa, które zaprojektowało i zbudowało samolot oznaczony jako ANT-27 (MDR-4). Dwa pierwsze prototypy konstrukcji Tupolewa uległy rozbiciu podczas prób co zmniejszyło szanse na szybkie wprowadzenie samolotu do służby. W zaistniałej sytuacji w 1935 roku do pracy przystąpiło biuro konstrukcyjne OKB Czetwierikowa, które zaprojektowało samolot MDR-6. Początkowo maszyna napędzana była dwoma silnikami M-25, zmienionymi później na M-62, aby ostatecznie w samolocie będącym wzorem dla produkcji seryjnej użyć silników M-63. Samolot podczas swojej służby był wielokrotnie modyfikowany. W 1940 roku rozpoczęto próby wersji MDR-6 A, która miała skrzydła o zmienionym kształcie i o zmniejszonej powierzchni nośnej o 11,4 m², pływaki podskrzydłowe były wciągane w locie. Podczas prób samolot osiągnął prędkość maksymalną 454 km/h i zasięg 2000 km. W 1941 r. ukończono wersję MDR-6 B-1, z silnikami M-105 A o mocy po 770 kW. W 1943 r. powstała wersja MDR-6 B2 z silnikami rzędowymi M-105, wersja ta osiągnęła zasięg lotu do 3000 km. W maju 1944 r. wystartowała kolejna wersja oznaczona MDR-6 B4 z silnikami WK-107, a rok później ostatnia wersja MDR-6 B5 z silnikami WK-107 A o mocy 1215 kW. Prędkość maksymalna wzrosła do 455 km/h, uzbrojenie składało się z jednego stałego i dwóch ruchomych działek lotniczych kalibru 20 mm, udźwig bomb wzrósł do 1000 kg. Samolot przy prędkości przelotowej mógł osiągnąć maksymalny zasięg 3000 km[1]. Maszyna używana była do lat 50. a doświadczenia uzyskane w trakcie jej eksploatacji wpłynęły na konstrukcję innych radzieckich łodzi latających, między innymi samolotu Be-6.
Konstrukcja edytuj
_plane.jpg)
MDR-6 był pięciomiejscowym, metalowym wodnosamolotem z powierzchniami sterowymi i spływem skrzydeł pokrytych płótnem, napędzanym dwoma silnikami gwiazdowymi M-63. Skrzydła z dodatnim wzniosem, tuż przy kadłubie wygięte do dołu. Pływający kadłub z dwoma pływakami zamontowanymi pośrodku płatów. Uzbrojenie strzeleckie zamontowane na dwóch stanowiskach strzeleckich, jedno na dziobie samolotu, drugie w obrotowej wieżyczce na górnej części kadłuba za skrzydłami. Samolot mógł przenosić do 600 kg bomb, bomb głębinowych lub torped.
Przypisy edytuj
- ↑ Zbigniew Jankiewicz: Wodnosamloty. Warszawa: Ministerstwa Obrony Narodowej, 1986, s. 249. ISBN 83-11-07272-8.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Świdziński, Wodnosamolot MDR-6 (CZE-2), "Skrzydlata Polska", nr 1 (1987), s. 20, ISSN 0137-866x.