Marek Barański (historyk)
Marek Kazimierz Barański (ur. 19 kwietnia 1943 w Warszawie) – polski historyk mediewista, działacz opozycji demokratycznej w PRL.
| Data i miejsce urodzenia |
19 kwietnia 1943 |
|---|---|
| Doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia średniowiecza | |
| Alma Mater |
Uniwersytet Warszawski (1971) |
| Doktorat | |
| Habilitacja |
2 czerwca 1993 |
| Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski, |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1960)[1], członek 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka” i jej kręgu starszoharcerskiego – tzw. „Gromady Włóczęgów”, w 1976 podharcmistrz[2]. W 1971 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim, broniąc pracy Pochodzenie zasadźców na Śląsku, w Wielkopolsce i Małopolsce w XIII i XIV wieku, pod kierunkiem Benedykta Zientary.
W latach 1971–1978 pracował w Instytucie Historycznym UW. Był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników, a w 1978 podpisał deklarację Towarzystwa Kursów Naukowych. W styczniu 1978 obronił na UW pracę doktorską Wielka własność na Węgrzech w pierwszej połowie XII wieku napisaną pod kierunkiem Benedykta Zientary. Został usunięty z pracy za działalność polityczną w lutym 1978 i następnie pracował w Archiwum Głównym Akt Dawnych. W czerwcu 1979 został skarbnikiem i sekretarzem komisji stypendialnej przy Kasie Pomocy Naukowej TKN. W latach 1977–1981 pracował w wydawnictwach podziemnych „Głos” i „Krąg”. W 1981 przywrócony do pracy na Uniwersytecie. Od 13 grudnia 1981 do 7 lipca 1982 internowany. Następnie powrócił do pracy na Uniwersytecie Warszawskim. W 1993 habilitował się na podstawie pracy Dominium sądeckie: od książęcego okręgu grodowego do majątku klasztoru klarysek sądeckich. W 1996 mianowany profesorem UW. Od 2007 do 2013 był pracownikiem Wydziału Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
Wyróżnienia edytuj
Postanowieniem z dnia 21 września 2006 r. za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w kraju został przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[3][4]. Laureat Nagrody imienia Stefanii Światłowskiej od VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie[5].
Publikacje edytuj
- Dominium sądeckie: od książęcego okręgu grodowego do majątku klasztoru klarysek sądeckich (1992)
- Poczet królów i książąt polskich Jana Matejki (1996)
- Mieszko I i Bolesław Chrobry (1999)
- Dynastia Piastów w Polsce (2005)
- Historia Polski średniowiecznej (2012)
- Wspomnienia: 1943–1989 (2020)
Przypisy edytuj
- ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1960. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-09-11].
- ↑ Jacek Żakowski. Z powodu zmian organizacyjnych.... „Tygodnik Solidarność”. Nr 5, s. 12, 1 maja 1981. Warszawa: Krajowa Komisja Porozumiewawcza NSZZ „Solidarność”. ISSN 0208-8045. [dostęp 2024-04-28].
- ↑ Lista osób nagrodzonych przez prezydenta. wyborcza.pl. [dostęp 2021-05-11].
- ↑ M.P. z 2006 r. nr 84, poz. 848
- ↑
Nagroda im. Stefanii Światłowskiej, reytan.edu.pl [dostęp 2023-11-26].
Bibliografia edytuj
- Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–1989. Tom 1, wyd. Ośrodek Karta, Warszawa 2000, ISBN 83-88288-65-2
- Dr hab. Marek Kazimierz Barański, [w:] portal „Ludzie Nauki”, MNiSW/OPIPIB [dostęp 2024-04-30].
- Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk, Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000, Wydawnictwo Arkadiusz Wingert i Przedsięwzięcie Galicja, Kraków 2010, ISBN 978-83-60682-27-2
- Szymon Brzeziński, Krzysztof Fudalej, Pracownicy naukowo-dydaktyczni Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego 1930–2010. Słownik biograficzny, wyd. Neriton 2012, ISBN 978-83-7543-242-8