Masyw Stożka
Masyw Stożka – mały masyw górski w Sudetach Środkowych w środkowej części Gór Kamiennych i północno-zachodniej części Gór Suchych.
 Stożek Wielki | |
| Megaregion | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion | |
| Mikroregion(y) |
Masyw Stożka |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
|
Położenie edytuj
Masyw Stożka położony jest w całości na terenie Parku Krajobrazowy Sudetów Wałbrzyskich, około 0,6 km na północny zachód od centrum miejscowości Sokołowsko. Stanowi północno-zachodnie zakończenie Gór Suchych. Od zachodniej strony głęboką doliną przełomu Ścinawki oddzielony jest od Masywu Dzikowca i Lesistej Wielkiej, od południa głęboką doliną rzeki Sokołowiec i od wschodu Kotliną Sokołowską od pozostałej części Gór Suchych, od północy Wyżyna Unisławska oddziela masyw od Gór Wałbrzyskich.
Charakterystyka edytuj
W kierunku wschodnim od głęboko wciętej doliny Ścinawki zaczyna się zwarte pasmo Masywu Stożka, które opada stromymi zboczami we wszystkich kierunkach. Jest to masyw z czterema wzniesieniami o wysokościach od 700 do 850 m n.p.m., średnio urzeźbiony, o ciekawej strukturze geologicznej. Masyw stanowi północno-zachodni człon Gór Suchych. Charakteryzują go stożkowe wzniesienia o stromych zboczach.
Krajobraz edytuj
Krajobraz górski o prostej rzeźbie terenu. Najwyższe wzniesienia nie przekraczają 850 m n.p.m. Szczyty stożkowe z wyraźnym podkreśleniem stromych zboczy. Ze szczytów roztaczają się panoramy na okoliczne miejscowości i oddalone pasma górskie. Krajobraz jest częściowo przeobrażony, pierwotny charakter krajobrazu częściowo został zachowany. Rzeźbę masywu kształtują wypiętrzone stożkowe szczyty. Masyw mimo niewielkich wysokości posiada strome zbocza i nierówną, poszarpaną linię grzbietową. Najwyższymi szczytami są Stożek Wielki (841 m n.p.m.) i Stożek Mały (750 m n.p.m.). Masyw od zachodniej strony nacięty jest wąską suchą doliną.
Budowa geologiczna edytuj
Masyw Stożka zbudowany jest z permskich skał wylewnych, melafirów i porfirów oraz tufów i tufitów. Występują tu fragmenty kopuł i kominów wulkanicznych, pozostałości pokryw lawowych i tufowych oraz różne efekty procesów denudacji: skałki stokowe, gołoborze, głęboka sucha dolina oraz osuwisko skalne.
Roślinność edytuj
Wzniesienia porośnięte są aż po szczyty. Całość obszaru zajmują lasy mieszane regla dolnego oraz lasy świerkowe.
Klimat edytuj
Położenie fizycznogeograficzne masywu oraz pobliskie pasma gór otaczających sprawiają, że nad masywem przechodzą różnorodne masy powietrzne, wpływające na kształtowanie się typów pogody i zjawisk atmosferycznych tego mikroregionu. Obszar masywu odznacza się surowym klimatem (mrozowiska). Pory roku są łatwo rozpoznawalne i wyznaczane przez przebieg temperatury: ciepła i wilgotna wiosna, ciepłe i często suche lato, chłodna i wilgotna jesień oraz mroźna zima ze znacznymi opadami śniegu. Zachmurzenie średnie występuje w okresie jesienno-zimowym, najmniejsze w lecie. Opadom często towarzyszą gwałtowne burze z wyładowaniami atmosferycznymi.
Wody edytuj
Masyw Stożka należy do dorzecza Odry. Największą rzeką odwadniającą masyw jest Ścinawka oraz jej dopływowe potoki górskie wypływające z masywu.
Miejscowości edytuj
W pobliżu masywu położone są miejscowości: Sokołowsko, Unisław Śląski, Kowalowa.
Komunikacja edytuj
U podnóża masywu przechodzą szlaki komunikacyjne:
- po zachodniej stronie szlak kolejowy: Wałbrzych – Mieroszów – przejście graniczne z Czechami.
- po zachodniej stronie droga krajowa nr 35 do przejścia granicznego Golińsk.
- po południowej stronie droga lokalna Kowalowa-Sokołowsko.
Turystyka edytuj
Przez masyw przechodzą szlaki turystyczne:
– żółty, prowadzący z Mieroszowa do Sokołowska,
– zielony z Boguszowa-Gorców do Sokołowska, prowadzi wschodnim podnóżem masywu.
– czerwony fragment Głównego Szlaku Sudeckiego z Krzeszowa do Sokołowska, prowadzi południowym podnóżem masywu wzdłuż drogi lokalnej.
Masyw stanowi punkt widokowy, ze wzniesienia rozciągają się widoki na Śnieżkę, Masyw Dzikowca i Lesistej Wielkiej, Góry Kamienne, Góry Wałbrzyskie i Stołowe oraz Kotlinę Sokołowską i Wyżynę Unisławską.
Bibliografia edytuj
- Słownik geografii turystycznej Sudetów, tom 9, Góry Kamienne, red. Marek Staffa, Wydawnictwo I-BiS, Wrocław 1996, ISBN 83-85773-20-7.
- Sudety Środkowe. Skala 1:40 000. Jelenia Góra: Wydawnictwo Turystyczne Plan, 2005. ISBN 83-60044-44-9.