Wikipedia

Mateusz Masternak

polski bokser

Mateusz Masternak (ur. 2 maja 1987 w Iwaniskach) – polski bokser, mistrz Europy federacji EBU w 2012 roku[1], żołnierz zawodowy[2].

Mateusz Masternak
Ilustracja
Masternak w 2011
Pseudonim

Master

Data i miejsce urodzenia

2 maja 1987
Iwaniska

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

187 cm

Styl walki

praworęczny

Debiut

2006

Kategoria wagowa

junior ciężka

Klub

KKB RUSHH Kielce

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

54

Zwycięstwa

48

Przez nokauty

32

Porażki

6 (1 KO)

Remisy

0

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 20 kwietnia 2024.
Multimedia w Wikimedia Commons

Kariera amatorska edytuj

Pierwsze treningi boksu amatorskiego odbywał w KSZO Ostrowiec Świętokrzyski. W wieku 15 lat przeprowadził się do Wrocławia, gdzie rozpoczął treningi bokserskie w klubie sportowym Gwardia Wrocław[3].

Jego pierwszymi trenerami w Gwardii byli Mariusz Cieślak i Grzegorz Strugała. Równocześnie ze sportem rozpoczął naukę w Szkole Zawodowej Nr 19 we Wrocławiu.

W 2005 został mistrzem Polski juniorów w wadze średniej (75 kg). Po tym sukcesie został powołany do kadry narodowej juniorów. Pierwszą walkę jako reprezentant Polski stoczył w Tallinnie, na mistrzostwach Europy juniorów. Przegrał w ćwierćfinale. To niepowodzenie powetował sobie na mistrzostwach Polski seniorów, na których zdobył brązowy medal. W następnym roku na kolejnych mistrzostwach zdobył srebrny medal. Do tego czasu na amatorskich ringach wygrał 61 z 70 walk.

Kariera zawodowa edytuj

W marcu 2006 zdecydował się podpisać zawodowy kontrakt. Pierwsze cztery walki, wygrane przez nokaut, stoczył w USA. Wtedy zaproponowano mu walki pod flagą USA, ale on się na to nie zgodził i wrócił do Polski.

W maju 2007 podpisał umowę promocyjną z nowym promotorem, firmą CENG AG. Wystąpił na organizowanej 9 czerwca gali boksu zawodowego Perfect Boxing w Katowicach. Zwyciężył Antona Krasnołuckiego przez techniczny nokaut w czwartej rundzie[4].

3 października 2008 w pojedynku z Alexem Mogylewskim zdobył pas młodzieżowego mistrza świata federacji WBC, pokonując rywala w piątej rundzie przez techniczny nokaut[5].

24 października 2009 na gali boksu zawodowego w Łodzi pokonał w piątej rundzie przez techniczny nokaut Łukasza Janika[6][7]. 19 grudnia 2009 po raz pierwszy bronił tytułu młodzieżowego mistrza świata federacji WBC. Jego rywal, Jameson Bostic, został poddany przez narożnik między siódmą a ósmą rundą[8][9].

6 marca 2010 po raz drugi obronił tytuł młodzieżowego mistrza świata federacji WBC, zwyciężając w ósmej rundzie przez techniczny nokaut Tunezyjczyka z francuskim paszportem Faïsala Ibnela Arramiego[10][11]. 19 czerwca trzeci raz obronił tytuł młodzieżowego mistrza świata federacji WBC, zwyciężając niepokonanego wcześniej Gruzina Lewana Jomardaszwilego w piątej rundzie przez techniczny nokaut[12][13]. 5 listopada, po 12-rundowym pojedynku, pokonał jednogłośnie na punkty Belga Ismaila Abdula, zdobywając wakujący interkontynentalny pas federacji IBO[14].

11 marca 2011 pokonał w piątej rundzie przez techniczny nokaut Azera Aliego Ismaiłowa, broniąc interkontynentalny pas federacji IBO, po tym jak sędzia, konsultując się drugi raz z lekarzem, przerwał pojedynek[15][16]. 25 czerwca w czasie gali bokserskiej w Ostrowcu Świętokrzyskim pokonał w siódmej rundzie przez TKO Łotysza Artusa Kulikauskisa. Była to pierwsza porażka Kulikauskisa poniesiona przed czasem[17].

4 lutego 2012 zadebiutował jako zawodnik nowego promotora Sauerland Event. W czwartej rundzie pokonał Michaela Simmsa przez techniczny nokaut[18].

15 grudnia 2012 zdobył tytuł Mistrza Europy federacji EBU, pokonując jednogłośnie na punkty (120:108, 120:108 i 120:108) Fina Juho Haapoję. Mateusz Masternak został szóstym Polakiem, który zdobył pas Mistrza Europy[19]. Dzięki temu zwycięstwu doceniono Mateusza Masternaka w branżowych mediach. Został uznany najlepszym polskim bokserem 2012 roku w plebiscycie portalu Boxing.pl oraz telewizji FightKlub[20].

13 kwietnia 2013 pokonał w dziewiątej rundzie Seana Corbina przez techniczny nokaut, zdobywając wakujący pas WBC International Silver[21].

5 października w walce z Grigorijem Drozdem w Moskwie poniósł swoją pierwszą porażkę w ringu zawodowym. W jedenastej rundzie przez techniczny nokaut, tracąc tytułu Mistrza Europy[22].

1 lutego 2014 w duńskim Frederikshavn wygrał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie z Gruzinem Sandro Siproszwilim[23] 12 kwietnia w duńskim Esbjerg wygrał jednogłośnie na punkty z Chorwatem Stjepanem Vugdeliją[24].

21 czerwca w Monte Carlo w walce o pas WBA Interim przegrał niejednogłośnie na punkty z reprezentantem Francji Yourim Kalengą (115:113, 116:112, 115:113)[25].

W sierpniu 2014 jego trenerem został Niemiec Ulli Wegner[26]. 5 grudnia w Paryżu Masternak wygrał na punkty stosunkiem głosów dwa do remisu (99:92, 98:92 i 95:95) z byłym dwukrotnym mistrzem świata – Francuzem Jeanem-Markiem Mormeckiem (37-6, 23 KO)[27].

26 kwietnia 2015 w Belinie pokonał w drugiej rundzie przez techniczny nokaut Argentyńczyka Rubena Angela Mino (26-3, 26 KO)[28]. 6 czerwca w Kempton Park w Południowej Afryce przegrał niejednogłośnie na punkty z Johnny′em Mullerem (18-4-2, 13 KO). Sędziowie punktowali 95:93, co wywołało skandal w polskich mediach[29]. Rodney Berman z Golden Gloves i promotor Mullera zdziwiony werdyktem, stwierdził: Komisja bokserska powinna zająć się tym werdyktem jak najszybciej[30].

5 września 2015 w Dreźnie znokautował w drugiej rundzie Brazylijczyka Carlosa Ailtona Nascimento (12-2, 9 KO), zdobywając pas federacji WBA kategorii junior ciężkiej[31].

12 grudnia w 02 Arena w Londynie po wyrównanym pojedynku o wakat mistrza Europy, przegrał z Brytyjczykiem Tony Bellewem (26-2-1, 16 KO)[32]. Sędziowie punktowali 113:115 i dwukrotnie 112:115.

24 czerwca 2017 w Gdańsku stoczył wyjątkowo wyrównaną walkę z Ukraińcem Ismajiłem Siłłachem (25-4, 19 KO) na gali Polsat Boxing Night 7 - Nowe Rozdanie[33]. Obaj lądowali na deskach. Ostatecznie wygrał jednogłośnie na punkty (95:93, 96:92, 95:93)[34].

21 kwietnia 2018 podczas gali Polsat Boxing Night VIII: Noc Zemsty w Częstochowie doszło do jego rewanżowego pojedynku z Yourim Kalengą (23-5, 16 KO). Przed czterema laty w Monako minimalnie na punkty zwyciężył Francuz, ale tym razem lepszy okazał się Masternak, który zastopował swojego rywala w szóstej rundzie, przy okazji zdobywając pas WBO European w kategorii junior ciężkiej[35].

World Boxing Super Series edytuj

20 października 2018 w Orlando przegrał jednogłośnie na punkty 113-115,112-116 i 115-113-115 z Yunierem Dorticosem (23-1, 21 KO) i zakończył swój udział w turnieju World Boxing Super Series na ćwierćfinale[36].

2020-2022 edytuj

26 czerwca 2020 w Kielcach pokonał na dystansie ośmiu rund Ukraińca Siergieja Radczenkę. Sędziowie punktowali 80:71 na korzyść Polaka[37]. Walka odbyła się na gali Suzuki Boxing Night II[38].

19 września 2020 podczas gali Knockout Boxing Night 13 w Tarnowie pokonał jednogłośnie na punkty (100-90, 100-90, 99-91) Gambijczyka Taylora Mabikę (19-6-2, 10 KO)[39].

5 grudnia 2020 w Łodzi pokonał przed czasem Jose Gregorio Ulricha (17-4, 6 KO)[40].

30 maja 2021 roku w Rzeszowie podczas gali Knockout Boxing Night 15 pokonał jednogłośnie na punkty (98-92, 99-91, 99-91) Adama Balskiego (15-1, 9 KO), dzięki czemu wywalczył pas IBF International w kategorii junior ciężkiej[41].

28 sierpnia 2021 roku w Mrągowie podczas gali Knockout Boxing Night 17 zwyciężył przez KO w trzeciej rundzie z Hiszpanem Felipe Nsue (4-2-1, 3 KO)[42].

29 października 2022 roku w Zakopanem podczas gali Knockout Boxing Night 25 pokonał jednogłośnie na punkty (119-108, 117-110, 118-109) Australijczyka Jasona Whateleya[43]. Pojedynek miał status oficjalnego eliminatora do walki o pas mistrzowski federacji IBF w kategorii junior ciężkiej[44].

Walka o pas mistrzowski WBO edytuj

10 grudnia 2023 w Bournemouth zawalczył o pas mistrza świata WBO w kategorii junior ciężkiej, mierząc się z Anglikiem, Chrisem Billamem-Smithem[45]. Na początku ósmej rundy Masternak opóźniał wyjście na środek ringu, po czym sędzia nieoczekiwanie przerwał pojedynek. Okazało się, że narożnik Polaka poddał walkę, z powodu kontuzji żeber, przez którą Masternak nie był w stanie kontynuować pojedynku[46].

Od 2024 edytuj

20 kwietnia 2024 we wrocławskiej KGHM Ślęza Arena zmierzył się z byłym mistrzem Unii Europejskiej, Francuzem, Jeanem Jacquesem Oliverem[47]. Zwyciężył przez TKO w 8. rundzie[48].

Powrót do boksu amatorskiego edytuj

25 października 2019 podczas VII Memoriału Leszka Drogosza w Kielcach Mateusz Masternak ogłosił, że wraca do boksu amatorskiego i zostaje zawodnikiem KKB RUSHH Kielce, a jego celem będzie kwalifikacja na Igrzyska Olimpijskie w Tokio.

Życie prywatne edytuj

Jest żonaty z Darią Masternak, która jako juniorka była amatorską Mistrzynią Polski w boksie. Mają syna Mikołaja (ur. 12 września 2012)[49]. W lutym 2014 urodził się drugi syn pary - Maksymilian[50].

W październiku 2018 rozpoczął służbę wojskową[2]. W marcu 2024 roku Masternak został wyróżniony statuetką za największe wydarzenie sportowe w Wojsku Polskim za ubiegły rok (2023), w którym zawalczył o pas mistrzowski WBO[51].

Osiągnięcia edytuj

  • 2012-2013: Mistrz Europy EBU w wadze junior ciężkiej
  • 2013: Mistrz WBC International Silver w wadze junior ciężkiej
  • 2015: Mistrz WBA Intercontinental w wadze junior ciężkiej
  • 2018: Mistrz WBO European w wadze junior ciężkiej
  • 2018: Ćwierćfinalista turnieju World Boxing Super Series w wadze junior ciężkiej
  • 2021: Mistrz IBF International kategorii junior ciężkiej
  • 2024: Statuetka za największe wydarzenie sportowe w Wojsku Polskim za rok 2023[51]

Lista walk zawodowych edytuj

Rezultat Bilans Przeciwnik (bilans przed walką) Typ Runda, czas Data Miejsce Uwagi
Zwycięstwo 48-6   Jean Jacques Olivier (15-2-2) TKO 8/12, 1:23 20 kwietnia 2024   Wrocław
Porażka 47-6   Chris Billam-Smith RTD 8/12, 0:02 10 grudnia 2023   Bournemouth Pojedynek o pas mistrzowski WBO w kategorii junior ciężkiej
Zwycięstwo 47-5   Jason Whateley UD 12 29 października 2022   Zakopane
Zwycięstwo 46-5   Armend Xhoxhaj TKO 4/8, 3:00 23 października 2021   Zakopane
Zwycięstwo 45-5   Felipe Nsue KO 3/8 28 sierpnia 2021   Mrągowo
Zwycięstwo 44-5   Adam Balski UD 10/10 30 maja 2021   Rzeszów Zdobył pas mistrza IBF International kategorii junior ciężkiej
Zwycięstwo 43-5   Jose Gregorio Ulrich TKO 7/10 4 grudnia 2020   Łódź
Zwycięstwo 42-5   Taylor Mabika UD 10 19 września 2020   Tarnów Main Event Knockout Boxing Night 13
Porażka 41-5   Yunier Dorticos UD 12 20 października 2018   Orlando Ćwierćfinał turnieju World Boxing Super Series w wadze junior ciężkiej
Zwycięstwo 41-4   Youri Kalenga RTD 6, 3:00 21 kwietnia 2018   Częstochowa Zdobycie tytułu WBO European
Zwycięstwo 40-4   Stivens Bujaj TKO 7 21 października 2017   Newark Pojedynek rezerwowy turnieju World Boxing Super Series: cruiserweight quarter-final.
Zwycięstwo 39-4   Ismajił Siłłach UD 10 24 czerwca 2017   Gdańsk/Sopot, Polska
Zwycięstwo 38-4   Aleksander Kubich UD 8 4 marca 2017   Dzierżoniów, Polska
Zwycięstwo 37-4   Eric Fields UD 10 2 kwietnia 2016   Kraków, Polska
Porażka 36-4   Tony Bellew UD 12 12 grudnia 2015   Londyn, Wielka Brytania Walka o tytuł Mistrza Europy EBU
Zwycięstwo 36-3   Carlos Ailton Nascimento KO 2 5 września 2015   Drezno, Niemcy Zdobycie tytułu WBA Intercontinental
Porażka 35-3   Johnny Muller SD 10 6 czerwca 2015   Kempton Park, Gauteng, RPA
Zwycięstwo 35-2   Ruben Angel Mino TKO 2, 1:23 25 kwietnia 2015   Berlin, Niemcy
Zwycięstwo 34-2   Jean-Marc Mormeck SD 10 5 grudnia 2014   Paryż, Francja
Zwycięstwo 33-2   Ben Nsafoah RTD 5 27 września 2014   Kilonia, Niemcy
Porażka 32-2   Youri Kalenga SD 12 21 czerwca 2014   Monte Carlo, Monako Walka o tymczasowy pas WBA.
Zwycięstwo 32-1   Stjepan Vugdelija UD 8 12 kwietnia 2014   Esbjerg, Dania
Zwycięstwo 31-1   Sandro Siproszwili TKO 4, 2:34 1 lutego 2014   Frederikshavn, Dania
Porażka 30-1   Grigorij Drozd TKO 11, 0:53 5 października 2013   Moskwa, Rosja Utrata tytułu Mistrza Europy EBU.
Zwycięstwo 30-0   Sean Corbin TKO 9, 1:01 13 kwietnia 2013   Frederikshavn, Dania Zdobycie tytułu WBC International Silver.
Zwycięstwo 29-0   Juho Haapoja UD 12 15 grudnia 2012   Norymberga, Niemcy Zdobycie tytułu Mistrza Europy EBU
Zwycięstwo 28-0   David Quiñonero TKO 8, 3:00 15 września 2012   Bamberg, Niemcy
Zwycięstwo 27-0   Hari Miles UD 10 19 maja 2012   Kopenhaga, Dania
Zwycięstwo 26-0   Felipe Romero TKO 10, 2:08 31 marca 2012   Kilonia, Niemcy
Zwycięstwo 25-0   Michael Simms TKO 4, 1:16 4 lutego 2012   Frankfurt, Niemcy
Zwycięstwo 24-0   Carl Davis TKO 3, 2:46 10 września 2011   Wrocław, Polska
Zwycięstwo 23-0   Artūrs Kuļikauskis TKO 7, 2:17 25 czerwca 2011   Ostrowiec Świętokrzyski, Polska
Zwycięstwo 22-0   Əli İsmayılov TKO 5, 2:36 11 marca 2011   Olsztyn, Polska
Zwycięstwo 21-0   Ismail Abdoul UD 12 5 listopada 2010   Chełm, Polska
Zwycięstwo 20-0   Lewan Dżomardaszwili TKO 5, 1:32 19 czerwca 2010   Kielce, Polska
Zwycięstwo 19-0   Marco Heinichen TKO 2, 0:50 17 kwietnia 2010   Magdeburg, Niemcy
Zwycięstwo 18-0   Faïsal Ibnel Arrami TKO 8, 1:46 6 marca 2010   Katowice, Polska
Zwycięstwo 17-0   Tino Fröhlich KO 2, 2:38 9 stycznia 2010   Magdeburg, Niemcy
Zwycięstwo 16-0   Jameson Bostic RTD 7, 3:00 19 grudnia 2009   Radom, Polska
Zwycięstwo 15-0   Łukasz Janik TKO 5, 2:30 24 października 2009   Łódź, Polska
Zwycięstwo 14-0   Mazur Ali TKO 5, 2:36 11 lipca 2009   Newark, New Jersey, USA
Zwycięstwo 13-0   László Hubert TKO 4 14 lutego 2009   Grodzisk Mazowiecki, Polska
Zwycięstwo 12-0   Jawor Marinczew UD 8 21 listopada 2008   Grodzisk Mazowiecki, Polska
Zwycięstwo 11-0   Alex Mogylewski TKO 5, 1:48 3 października 2008   Lublin, Polska Debiut w kategorii junior ciężkiej
Zwycięstwo 10-0   Arciom Sałomka UD 8 13 marca 2008   Dzierżoniów, Polska
Zwycięstwo 9-0   Dmytro Szarypow TKO 5, 0:35 15 grudnia 2007   Ożarów Mazowiecki, Polska
Zwycięstwo 8-0   Ronny Daniels UD 6 16 listopada 2007   Tarnów, Polska
Zwycięstwo 7-0   Artem Szczehłow UD 4 18 października 2007   Iława, Polska
Zwycięstwo 6-0   Taras Bojko UD 6 30 sierpnia 2007   Ostróda, Polska
Zwycięstwo 5-0   Anton Krasnołucki TKO 4 9 czerwca 2007   Katowice, Polska
Zwycięstwo 4-0   William Chouloute TKO 4, 1:37 20 października 2006   Cicero, Illinois, USA
Zwycięstwo 3-0   Jason Medina TKO 1, 1:48 15 września 2006   Chicago, Illinois, USA
Zwycięstwo 2-0   Gregory Holmes TKO 3, 1:09 23 czerwca 2006   Villa Park, Illinois, USA
Zwycięstwo 1-0   Anton Lašček TKO 2, 2:15 3 czerwca 2006   Ostrołęka, Polska Debiut zawodowy

TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty, DQ – dyskwalifikacja


Przypisy edytuj

  1. ↑ Mateusz Masternak: chcę jeszcze raz boksować o mistrzostwo świata. sport.onet.pl, 4 września 2020. [dostęp 2021-03-24].
  2. ↑ a b Telewizja Polska S.A, Z ringu w kamasze. Mateusz Masternak łączy karierę sportową z pracą w wojsku [online], kielce.tvp.pl [dostęp 2022-10-31] (pol.).
  3. ↑ R. Burda: Zaczynał w KSZO - idzie w ślady Adamka. Wiadomości Świętokrzyskie. [dostęp 2010-10-19].
  4. ↑ Masternak pokonał Krasnolutsky'ego
  5. ↑ M.Masternak zdobył mistrzowski pas
  6. ↑ Janik vs. Masternak
  7. ↑ Masternak znokautował Janika
  8. ↑ Masternak vs. Bostic
  9. ↑ Masternak znokautował Bostica
  10. ↑ Nie ma kozaka na Masternaka
  11. ↑ Masternak vs. Arrami
  12. ↑ www.bokser.org: Masternak przed czasem. [dostęp 2010-06-20].
  13. ↑ www.ringpolska.pl: Masternak nokautuje i broni tytuł. [dostęp 2010-06-20].
  14. ↑ Masternak wysoko wygrywa na punkty. bokser.org, 05.11.2010. [dostęp 2010-11-05].
  15. ↑ Masternak wygrywa przed czasem. bokser.org, 11.03.2010. [dostęp 2010-03-11].
  16. ↑ Mateusz Masternak vs. Ali Ismailov. boxrec.com, 12.03.2011. [dostęp 2010-03-12]. (ang.).
  17. ↑ Rafał Soboń: Master wygrał przed czasem. Gala Boksu Zawodowego w Ostrowcu Świętokrzyskim. Echo Dnia. [dostęp 2011-06-26].
  18. ↑ Udany debiut Mastera. bokser.org. [dostęp 2012-07-23].
  19. ↑ 'Master' Mistrzem Europy!. bokser.org. [dostęp 2012-12-15].
  20. ↑ Mateusz Masternak najlepszym polskim bokserem roku!, Boxing.pl, ISSN 2084-5693.
  21. ↑ Masternak zastopował Corbina. bokser.org. [dostęp 2013-04-13].
  22. ↑ Mateusz Masternak przegrał przez TKO z Grigory Drozdem! - STsport : STsport [online], stsport.pl, 5 października 2013 [dostęp 2022-10-31] (pol.).
  23. ↑ Mateusz Masternak bez problemu uporał się z Sandro Siproszwilim. eurosport.onet.pl, 2014-02-01. [dostęp 2014-01-02].
  24. ↑ "Master” pokonał twardego Chorwata. echodnia.eu, 2014-03-13. [dostęp 2014-05-11].
  25. ↑ Robert Małolepszy, Boks. Mateusz Masternak przegrał z Kalengą [online], gazetawroclawska.pl, 24 czerwca 2014 [dostęp 2024-03-14] (pol.).
  26. ↑ Ulli Wegner nowym trenerem Mateusza Masternaka. mateuszmasternak.pl, 3 sierpnia 2014. [dostęp 2014-08-28].
  27. ↑ Mateusz Masternak pokonał Mormecka!. sport.wp.pl, 5 grudnia 2014. [dostęp 2014-12-05].
  28. ↑ Szybka robota Masternaka. Bokser.org, 26 kwietnia 2015. [dostęp 2015-04-26]. (pol.).
  29. ↑ Mateusz Masternak okradziony w RPA!. Bokser.org, 6 czerwca 2015. [dostęp 2015-06-06]. (pol.).
  30. ↑ Promotor Mullera o porażce Masternaka: Czuję się zakłopotany. Bokser.org, 7 czerwca 2015. [dostęp 2015-06-07]. (pol.).
  31. ↑ Szybki nokaut Masternaka! [online], Polski sport.pl, 5 września 2015 [dostęp 2022-10-31] (pol.).
  32. ↑ Masternak walczył dobrze, ale nie dał rady Bellew. Anglik mistrzem Europy [online], Przegląd Sportowy Onet [dostęp 2022-10-31] (pol.).
  33. ↑ Polsat Boxing Night: Uderzenie szóste - Masternak vs Siłłach - Polsat Sport [online], www.polsatsport.pl, 20 czerwca 2017 [dostęp 2024-03-14] (pol.).
  34. ↑ Polsat Boxing Night: Masternak pokonał Siłłacha po zaciętym boju - Polsat Sport [online], www.polsatsport.pl, 24 czerwca 2017 [dostęp 2024-03-14] (pol.).
  35. ↑ Polsatsport.pl, Polsat Boxing Night: Mateusz Masternak - Youri Kalenga II. Skrót walki - Polsat Sport [online], www.polsatsport.pl [dostęp 2022-10-31] (pol.).
  36. ↑ WBSS: Mateusz Masternak – Yunier Dorticos (walka) [online], sport.tvp.pl [dostęp 2022-10-31].
  37. ↑ Masternak zdominował Radczenkę. bokser.org, 26.06.2020. [dostęp 2020-06-28].
  38. ↑ Telewizja Polska S.A, Do pięciu razy sztuka? Radczenko kontra Masternak [online], sport.tvp.pl, 25 czerwca 2020 [dostęp 2024-03-14] (pol.).
  39. ↑ Knockout Boxing Night 13. Mateusz Masternak vs. Taylor Mabika [WALKA] [online], sport.tvp.pl [dostęp 2022-10-31].
  40. ↑ Mateusz Masternak pokonał przez techniczny nokaut Jose Gregorio Ulricha [online], sport.dziennik.pl, 5 grudnia 2020 [dostęp 2022-10-31] (pol.).
  41. ↑ ZNAKOMITA WALKA! MASTERNAK ROZMONTOWAŁ BALSKIEGO [online], Bokser.org [dostęp 2021-06-06].
  42. ↑ MATEUSZ MASTERNAK EFEKTOWNIE NOKAUTUJE W SWOJEJ 50. WALCE [online], Bokser.org [dostęp 2021-08-28].
  43. ↑ POPISY MASTERNAKA - WHATELEY POBITY, TERAZ WALKA O PAS IBF! [online], Bokser.org [dostęp 2022-10-30].
  44. ↑ OFICJALNIE: ELIMINATOR MASTERNAK vs WHATELEY 29 PAŹDZIERNIKA! [online], Bokser.org [dostęp 2022-10-31].
  45. ↑ Mateusz Masternak przed walką o pas WBO: polski boks potrzebuje kolejnego mistrza świata. Telewizja Polska S.A 2023-10-27. [dostęp 2023-12-11].
  46. ↑ Telewizja Polska S.A, Oficjalnie: znamy powód porażki Masternaka [online], sport.tvp.pl, 11 grudnia 2023 [dostęp 2023-12-11] (pol.).
  47. ↑ Telewizja Polska S.A, Masternak wraca do ringu! Zmierzy się z topowym pięściarzem [online], sport.tvp.pl, 14 marca 2024 [dostęp 2024-03-14] (pol.).
  48. ↑ TRUDNA, ZWYCIĘSKA WALKA - 'MASTER' PRZED CZASEM! [online], Bokser.org [dostęp 2024-04-20].
  49. ↑ Masternak został ojcem. bokser.org. [dostęp 2012-09-13]. (pol.).
  50. ↑ Joachim Przybył, Mateusz Masternak - tak mieszka i żyje bokser. W ringu nie ma litości, w domu czuły ojciec i mąż pięknej Darii [online], pomorska.pl, 25 marca 2024 [dostęp 2024-03-29] (pol.).
  51. ↑ a b Arkadiusz Hnida, Polak doceniony! Mateusz Masternak z wojskowym wyróżnieniem! [online], MMA PL, 29 marca 2024 [dostęp 2024-03-29] (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mateusz_Masternak&oldid=73561117”