Wikipedia

Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2009 – rzut oszczepem mężczyzn

Główny artykuł: Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2009.

Rzut oszczepem mężczyzn – jedna z konkurencji rozegranych podczas XII Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce na Stadionie Olimpijskim w Berlinie.

Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2009
Złoty medal Złoty medal

Norwegia Andreas Thorkildsen

Srebrny medal Srebrny medal

Kuba Guillermo Martínez

Brązowy medal Brązowy medal

Japonia Yukifumi Murakami

Mistrz świata Andreas Thorkildsen po wykonaniu rzutu podczas berlińskich zawodów
Wicemistrz świata Kubańczyk Guillermo Martínez przygotowuje się do kolejnej próby
Stadion olimpijski podczas mistrzostw świata z widoczną rzutnią dla oszczepników

Wymagane przez IAAF minimum kwalifikacyjne A do udziału w mistrzostwach wynosiło 81,00 metrów, natomiast minimum B – 78,00 metrów[1]. Minimum Polskiego Związku Lekkiej Atletyki ustalone zostało na poziomie 81 metrów. Rezultat ten osiągnęło dwóch polskich oszczepników[2]: Igor Janik[3] oraz Adrian Markowski[4][5]. Obaj polscy miotacze zakończyli swój udział w zawodach w eliminacjach, zajmując odpowiednio 31. i 33. miejsce[6].

Eliminacje rzutu oszczepem zostały rozegrane siódmego dnia mistrzostw w piątek 21 sierpnia. Oszczepnicy zostali podzieleni na dwie grupy eliminacyjne. Rywalizacja zawodników rozpoczęła się o godzinie 16.15 czasu berlińskiego w grupie A oraz o godzinie 18.15 czasu berlińskiego w grupie B[7]. Runda finałowa z udziałem dwunastu zawodników odbyła się 23 sierpnia – oszczepnicy konkurs zaczęli o godzinie 16.20[7]. Tytułu mistrzowskiego bronił reprezentant Finlandii Tero Pitkämäki[8]. Fin, chory na grypę[9], zajął w Berlinie jednak ostatecznie piąte miejsce, a mistrzem świata został norweski miotacz Andreas Thorkildsen[10]. Tym samym Norweg został pierwszym w historii oszczepnikiem, który posiada w dorobku zarówno tytuł mistrza olimpijskiego, mistrza Europy oraz mistrza świata[11][12].

Nr – numer startowy
NR – rekord kraju | PB – rekord życiowy | SB – najlepszy wynik w sezonie
NM – nie zaliczenie żadnej próby | X – próba spalona | – – pominięcie próby
q – awans do finału dzięki wynikowi
* wyniki podawane w metrach

Rekordy edytuj

W poniższej tabeli przedstawiono rekordy poszczególnych kontynentów[13], rekord świata[13], rekord mistrzostw świata[14] oraz rekord Polski. Wszystkie wyniki uzyskano przed rozpoczęciem rywalizacji na mistrzostwach świata w Berlinie.

Rekord świata   Jan Železný (CZE) 98,48 m   Jena 25.05.1996
Rekord mistrzostw świata   Jan Železný (CZE) 92,80 m   Edmonton 12.08.2001
Rekord Afryki   Marius Corbett (RPA) 88,75 m   Kuala Lumpur 21.09.1998
Rekord Ameryki Południowej   Édgar Baumann (PAR) 84,70 m   San Marcos 17.10.1999
Rekord Ameryki Północnej,
Środkowej i Karaibów		   Breaux Greer (USA) 91,29 m   Indianapolis 21.06.2007
Rekord Azji   Kazuhiro Mizoguchi (JPN) 87,60 m   San Jose 27.05.1989
Rekord Europy   Jan Železný (CZE) 98,48 m   Jena 25.05.1996
Rekord Australii i Oceanii   Jarrod Bannister (AUS) 89,02 m   Brisbane 29.02.2008
Rekord Polski   Dariusz Trafas (POL) 86,77 m[15]   Warszawa 16.06.2002

Listy światowe edytuj

Poniższa tabela prezentuje zawodników, którzy w sezonie 2009, przed rozpoczęciem rywalizacji na mistrzostwach świata byli liderami list na poszczególnych kontynentach, w Polsce oraz na świecie[16].

Najlepszy wynik na świecie   Vadims Vasiļevskis (LAT) 90,71 m   Valmiera 23.05.2009
Europa   Vadims Vasiļevskis (LAT) 90,71 m   Valmiera 23.05.2009
Ameryka Północna,
Środkowa i Karaiby		   Chris Hill (USA) 83,87 m   Eugene 25.06.2009
Azja   Park Jae-myong (KOR) 83,10 m   Andong 22.04.2009
Afryka   John Robert Oosthuizen (RPA) 81,18 m   Ostrawa 17.06.2009
Ameryka Południowa   Arley Ibargüen (COL) 81,07 m   Lima 21.06.2009
Australia i Oceania   Stuart Farquhar (NZL) 80,16 m   Brisbane 21.03.2009
Polska   Adrian Markowski (POL) 84,85 m   Bydgoszcz 1.08.2009

Lista startowa edytuj

 
Sylwetka oszczepnika na murach stadionu olimpijskiego w Berlinie wraz z logo mistrzostw świata
 
Vattenfall – lokalny partner mistrzostw[17] – wykorzystał oszczep do promocji mistrzostw świata. Berlin – Plac Poczdamski, 24 sierpnia 2009

Do zawodów zgłoszono w sumie 48 zawodników[18] z 30 krajów[18]. Najwięcej zawodników – czterech – mogła wystawić Finlandia[18], bowiem w jej składzie znalazł się Tero Pitkämäki broniący tytułu mistrza. Każdy pozostały kraj mógł zgłosić maksymalnie trzech sportowców.

Nr Zawodnik Reprezentacja SB[19] PB[19]
1119 Mohamed Ali Kebabou   Tunezja 70,75 74,20
400 Andrus Värnik   Estonia 82,00 87,83
972 John Robert Oosthuizen   Południowa Afryka 81,18 86,80
264 Ignacio Guerra   Chile 77,09 78,54
433 Teemu Wirkkala   Finlandia 87,23 87,23
1187 Chris Hill   Stany Zjednoczone 83,87 83,87
312 Petr Frydrych   Czechy 81,37 81,37
534 Mark Frank   Niemcy 83,86 84,88
997 Ilja Korotkow   Rosja 83,24 84,04
1122 Fatih Avan   Turcja 79,78 79,78
195 Uładzimir Kazłou   Białoruś 78,29 82,06
884 Stuart Farquhar   Nowa Zelandia 80,16 83,23
221 Júlio César de Oliveira   Brazylia 80,05 80,05
747 Jung Sang-jin   Korea Południowa 79,69 79,69
902 Igor Janik   Polska 83,52 84,76
392 Tanel Laanmäe   Estonia 78,49 78,49
1181 Sean Furey   Stany Zjednoczone 78,63 80,45
430 Antti Ruuskanen   Finlandia 85,03 87,33
282 Arley Ibargüen   Kolumbia 81,07 81,07
183 Tom Goyvaerts   Belgia 82,25 82,25
513 Mervyn Luckwell   Wielka Brytania 81,05 81,05
993 Aleksandr Iwanow   Rosja 82,40 88,90
1154 Ołeksandr Pjatnycia   Ukraina 81,96 81,96
785 Vadims Vasiļevskis   Łotwa 90,71 90,73
910 Adrian Markowski   Polska 84,85 84,85
1080 Jonas Lohse   Szwecja 75,72 81,40
795 Tomas Intas   Litwa 78,08 82,94
185 Thomas Smet   Belgia 79,14 79,14
1001 Siergiej Makarow   Rosja 84,24 92,61
429 Tero Pitkämäki   Finlandia 87,79 91,53
755 Park Jae-myong   Korea Południowa 83,10 83,99
699 Yukifumi Murakami   Japonia 80,54 81,71
391 Mihkel Kukk   Estonia 81,21 81,77
117 Melik Dżanojan   Armenia 73,61 78,03
605 Csongor Olteán   Węgry 80,01 80,01
192 Alaksandr Aszomka   Białoruś 79,80 84,27
550 Tino Häber   Niemcy 83,46 83,46
1186 Mike Hazle   Stany Zjednoczone 82,06 82,21
890 Víctor Fatecha   Paragwaj 77,82 78,01
777 Ainārs Kovals   Łotwa 82,47 86,64
423 Tero Järvenpää   Finlandia 82,65 86,68
1138 Roman Awramenko   Ukraina 79,50 80,08
1057 Stefan Müller   Szwajcaria 81,07 82,07
304 Guillermo Martínez   Kuba 82,76 87,17
780 Ēriks Rags   Łotwa 82,23 86,47
271 Qin Qiang   Chiny 81,48 81,48
878 Andreas Thorkildsen   Norwegia 88,97 91,59
317 Vítězslav Veselý   Czechy 80,35 81,20

Przebieg zawodów edytuj

Eliminacje edytuj

Sportowcy w rundzie eliminacyjnej zostali podzieleni na 2 grupy[18]. Aby dostać się do finału, w którym wystartowało 12 zawodników, należało rzucić co najmniej 82,00 m (Q)[18]. W przypadku gdyby rezultat ten osiągnęła mniejsza liczba oszczepników kryterium awansu były najlepsze wyniki uzyskane przez startujących (q)[18][20]. Sportowców podzielono na dwie grupy kwalifikacyjne: A i B.

Grupa A edytuj

Kolejność startowa edytuj
Kolejność startowa 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
910 1080 795 185 1001 429 755 699 391 117 605 192 550 1186 890 777 423 1138 1057 304 780 271 878 371
Rezultaty edytuj

Minimum kwalifikacyjne w grupie A osiągnęło tylko dwóch miotaczy[6]. Po zakończeniu rywalizacji w grupie B okazało się, że czterem kolejnym oszczepnikom z grupy A udało się awansować do finału dzięki swoim rezultatom.

Poz. Nr Imię i nazwisko 1 2 3 Rezultat Uwagi
1. 699   Yukifumi Murakami 74,87 83,10 – 83,10 Q, PB
2. 304   Guillermo Martínez X 76,69 82,50 82.50 Q
3. 429   Tero Pitkämäki 80,96 X 81,65 81,65 q
4. 878   Andreas Thorkildsen X 80,37 79,93 80,37 q
5. 777   Ainārs Kovals 79,76 X X 79,76 q
6. 423   Tero Järvenpää 77,22 X 79,48 79,48 q
7. 1001   Siergiej Makarow 78,68 X 78,47 78,67
8. 605   Csongor Olteán 74,75 X 78,46 78,46
9. 391   Mihkel Kukk 72,63 76,70 78,18 78,18
10. 1186   Mike Hazle X 76,98 78,17 78,17
11. 755   Park Jae-myong 75,62 76,17 78,16 78,16
12. 271   Qin Qiang 76,87 75,40 77,65 76,87
13. 1138   Roman Awramenko 73,85 76,46 77,44 77,44
14. 192   Alaksandr Aszomka 72,83 76,85 76,04 76,85
15. 780   Ēriks Rags 76,23 X 75,97 76,23
16. 317   Vítězslav Veselý 75,16 75,76 69,48 75,76
17. 1080   Jonas Lohse X 75,33 74,46 75,33
18. 117   Melik Dżanojan 68,74 74,74 72,75 74,74 SB
19. 910   Adrian Markowski 68,84 72,87 74,13 74,13
20. 550   Tino Häber 73,66 74,11 73,64 74,11
21. 1057   Stefan Müller 71,09 71,63 72,83 72,83
22. 185   Thomas Smet 70,35 X 68,23 70,35
23. 890   Víctor Fatecha 66,31 68,65 65,93 68,65
24. 795   Tomas Intas 68,40 X X 68,40

Grupa B edytuj

Kolejność startowa edytuj
Kolejność startowa 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24
1119 400 972 264 433 1187 312 534 997 1122 195 884 221 747 902 392 1181 430 282 183 513 993 1154 785
Rezultaty edytuj

Rywalizacja oszczepników po dwóch kolejkach została przerwana w związku z obfitymi opadami deszczu[21]. Przed przerwaniem eliminacji tylko jeden zawodnik – Łotysz Vadims Vasiļevskis – uzyskał minimum kwalifikacyjne. Po wznowieniu konkursu żadnemu innemu sportowcowi nie udało się powtórzyć wyniku Vasiļevskisa[6].

Poz. Nr Imię i nazwisko 1 2 3 Rezultat Uwagi
1. 785   Vadims Vasiļevskis 86,69 – – 86,69 Q
2. 534   Mark Frank 79,04 80,85 - 80,85 q
3. 433   Teemu Wirkkala 76,82 79,84 79,23 79,84 q
4. 312   Petr Frydrych 79,57 78,14 72,73 79,57 q
5. 1181   Sean Furey X 74,51 79,28 79,28 q, SB
6. 430   Antti Ruuskanen 78,61 78,69 76,82 78,69 q
7. 884   Stuart Farquhar 72,84 74,54 78,53 78,53
8. 1122   Fatih Avan 78,12 X 68,12 78,12
9. 993   Aleksandr Iwanow X 77,13 78,00 78,00
10. 183   Tom Goyvaerts 77,37 X 73,62 77,37
11. 1187   Chris Hill 70,23 75,20 77,14 77,14
12. 1154   Ołeksandr Pjatnycia 76,13 75,61 X 76,13
13. 195   Uładzimir Kazłou X 73,17 75,38 75,38
14. 902   Igor Janik 75,20 X X 75,20
15. 747   Jung Sang-jin X 72,80 X 72,80
16. 292   Arley Ibargüen 69,49 72,54 X 72,54
17. 997   Ilja Korotkow 71,59 70,37 X 71,59
18. 1119   Mohamed Ali Kebabou 64,68 68,75 - 68,75
19. 221   Júlio César de Oliveira 67,85 68,49 X 68,49
20. 972   John Robert Oosthuizen 67,86 X 67,57 67,86
21. 513   Mervyn Luckwell 65,02 61,42 66,30 66,30
264   Ignacio Guerra X X X
392   Tanel Laanmäe X X -
400   Andrus Värnik DNS

Podsumowanie eliminacji edytuj

Poniższa tabela przedstawia rezultaty rundy eliminacyjnej po scaleniu wyników z grupy A i grupy B[6][22]. Kolorem wyróżniono zawodników, którzy awansowali do finału.

Poz. Grupa Imię i nazwisko Reprezentacja Rezultat Uwagi
1 B Vadims Vasiļevskis   Łotwa 86,69 Q
2 A Yukifumi Murakami   Japonia 83,10 Q
3 A Guillermo Martínez   Kuba 82,50 Q
4 A Tero Pitkämäki   Finlandia 81,65 q
5 B Mark Frank   Niemcy 80,85 q
6 A Andreas Thorkildsen   Norwegia 80,37 q
7 B Teemu Wirkkala   Finlandia 79,84 q
8 A Ainārs Kovals   Łotwa 79,76 q
9 B Petr Frydrych   Czechy 79,57 q
10 A Tero Järvenpää   Finlandia 79,48 q
11 B Sean Furey   Stany Zjednoczone 79,28 q
12 B Antti Ruuskanen   Finlandia 78,69 q
13 A Siergiej Makarow   Rosja 78,68
14 B Stuart Farquhar   Nowa Zelandia 78,53
15 A Csongor Olteán   Węgry 78,46
16 A Mihkel Kukk   Estonia 78,18
17 A Mike Hazle   Stany Zjednoczone 78,17
18 A Park Jae-myong   Korea Południowa 78,16
19 B Fatih Avan   Turcja 78,12
20 B Aleksandr Iwanow   Rosja 78,00
21 A Qin Qiang   Chiny 77,65
22 A Roman Awramenko   Ukraina 77,44
23 B Tom Goyvaerts   Belgia 77,37
24 B Chris Hill   Stany Zjednoczone 77,14
25 A Alaksandr Aszomka   Białoruś 76,85
26 A Ēriks Rags   Łotwa 76,23
27 B Ołeksandr Pjatnycia   Ukraina 76,13
28 A Vítězslav Veselý   Czechy 75,76
29 B Uładzimir Kazłou   Białoruś 75,38
30 A Jonas Lohse   Szwecja 75,33
31 B Igor Janik   Polska 75,20
32 A Melik Dżanojan   Armenia 74,74
33 A Adrian Markowski   Polska 74,13
34 A Tino Häber   Niemcy 74,11
35 A Stefan Müller   Szwajcaria 72,83
36 B Jung Sang-jin   Korea Południowa 72,80
37 B Arley Ibargüen   Kolumbia 72,54
38 B Ilja Korotkow   Rosja 71,59
39 A Thomas Smet   Belgia 70,35
40 B Mohamed Ali Kebabou   Tunezja 68,75
41 A Víctor Fatecha   Paragwaj 68,65
42 B Júlio César de Oliveira   Brazylia 68,49
43 A Tomas Intas   Litwa 68,40
44 B John Robert Oosthuizen   Południowa Afryka 67,86
45 B Mervyn Luckwell   Wielka Brytania 66,30
  B Ignacio Guerra   Chile NM
  B Tanel Laanmäe   Estonia NM
  B Andrus Värnik   Estonia DNS

Finał edytuj

 
Finowi Tero Pitkämäki z powodu grypy[9] nie udało się obronić tytułu mistrzowskiego wywalczonego w Osace

Do finału awansowało 12 zawodników. Po 3 kolejkach rzutów pozostała czołowa ósemka, która walczyła o tytuł mistrza świata. Złoty medal rzutem na odległość 89,59 zapewnił sobie już w drugiej kolejce Norweg Andreas Thorkildsen[12]. Srebro zdobył niespodziewanie reprezentant Kuby Guillermo Martínez. Kubańczyk był liderem po pierwszej kolejce, a na drugie miejsce spadł po drugiej serii rzutów. Najdalszy rzut oddał dopiero w ostatniej próbie uzyskując swój najlepszy wynik w sezonie – 86,41[12]. Po brąz sięgnął Yukifumi Murakami z Japonii[12]. Tak Kubańczyk jak i Japończyk zdobyli pierwszy w historii swoich krajów medal w męskim oszczepie podczas mistrzostw świata[23]. Niepocieszeni byli fińscy kibice, którzy licznie przybyli na berliński stadion obserwować rywalizację oszczepników – żaden z trzech reprezentantów tego skandynawskiego kraju nie zdobył medalu, a Teemu Wirkkala nie awansował nawet do czołowej ósemki.

Kolejność startowa edytuj

Kolejność startowa 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
Próby 1-3[24] 423 878 429 304 699 433 1181 534 785 430 777 312
Próby 4-5 534 777 430 429 785 699 304 878
Próba 6 534 777 430 429 785 699 304 878

Rezultaty edytuj

 
Andreas Thorkildsen cieszy się po wywalczeniu złotego medalu

Poniższa tabela prezentuje wyniki finałowego konkursu rzutu oszczepem, który odbył się na stadionie olimpijskim w Berlinie 23 sierpnia 2009 roku.

Poz. Nr Imię i nazwisko Narodowość 1 2 3 4 5 6 Rezultat Uwagi Wideo[25]
1   878 Andreas Thorkildsen   Norwegia 77,80 89,59 88,95 X – – 89,59   [1]
2   304 Guillermo Martínez   Kuba 83,43 83,28 78,22 77,27 – 86,41 86,41  
3   699 Yukifumi Murakami   Japonia 76,01 82,97 X X – 77,90 82,97 [2]
4 785 Vadims Vasiļevskis   Łotwa X X 82,05 X X 82,37 82,37
5 429 Tero Pitkämäki   Finlandia 81,90 81,14 80,50 X 80,17 81,14 81,90
6 430 Antti Ruuskanen   Finlandia 75,36 75,67 81,87 78,65 X 80,87 81,87
7 777 Ainārs Kovals   Łotwa X 81,54 X X 75,98 76,39 81,54
8 534 Mark Frank   Niemcy 73,77 79,86 X X X 81,32 81,32
9 433 Teemu Wirkkala   Finlandia 79,76 X 79,82 79,82
10 312 Petr Frydrych   Czechy 78,57 X 79,29 79,29
11 423 Tero Järvenpää   Finlandia 75,43 X 75,57 75,57
12 1181 Sean Furey   Stany Zjednoczone 73,18 74,51 73,77 74,51

Po zakończeniu zawodów edytuj

 
Oszczepnicy oczekują na dekorację. Czwarty od prawej to Guillermo Martínez, przed nim stoją mistrz świata Andreas Thorkildsen oraz brązowy medalista Yukifumi Murakami

Dekoracja medalistów edytuj

Po zakończeniu rywalizacji nowy mistrz świata wykonał honorową rundę po bieżni stadionu olimpijskiego[26]. Trójka najlepszych oszczepników odebrała medale ok. godziny 18:40 czasu berlińskiego (ceremonia miała ok. 10-minutowe opóźnienie względem oficjalnego programu)[27]. Była to ostatnia dekoracja medalowa jaka odbyła się na stadionie olimpijskim podczas mistrzostw świata[27][28].

Konferencja prasowa edytuj

W namiocie prasowym ulokowanym na błoniach przy południowej ścianie stadionu medaliści zawodów uczestniczyli w konferencji prasowej[29].

Wypowiedzi medalistów edytuj

Andreas Thorkildsen edytuj

„Jest to moje pierwsze złoto mistrzostw świata, ale ciągle chcę więcej. Mając złoto igrzysk olimpijskich, mistrzostw Europy oraz świata, mam porównywalny dorobek co Jan Železný, ale on jest legendą. Postaram się go jednak dogonić. Moim celem jest także startowanie w dobrych mityngach oraz mistrzostwach. Aby pobić rekord świata potrzeba dużo wiatru. Nie możliwe jest pobicie rekordu na tym stadionie”[29]

Guillermo Martínez edytuj

To niespodzianka, nie spodziewałem się. Pierwszy raz byłem dziesiąty, później dziewiąty, a teraz srebro”[29]

Yukifumi Murakami edytuj

“To moje pierwsze doświadczenie na takim poziomie, a byłem dziś w stanie pobić rekord życiowy. Czuję się naprawdę szczęśliwy – z całego serca.”[29]

Przypisy edytuj

  1. ↑ IAAF: IAAF World Championships in Athletics – Entry Standards – Men. [dostęp 2009-08-13]. (ang.).
  2. ↑ PZLA: Skład reprezentacji na MŚ w Berlinie. [dostęp 2009-08-13]. (pol.).
  3. ↑ Sport.pl: Igor Janik pojedzie na MŚ. [dostęp 2009-08-13]. (pol.).
  4. ↑ PZLA: Adrian Markowski: wielki powrót. [dostęp 2009-08-13]. (pol.).
  5. ↑ Eurosport: Dobre wyniki Włodarczyk i Rogowskiej w Bydgoszczy. [dostęp 2009-08-13]. (pol.).
  6. ↑ a b c d „Daily News – Der Tägliche WM-Newsletter”, 2009. Berlin. (ang.). 
  7. ↑ a b IAAF: Timetable – Javelin Throw. [dostęp 2009-08-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 września 2009)]. (ang.).
  8. ↑ IAAF: Osaka 2007 – Men’s Javelin Throw: Pitkämäki finally strikes gold. [dostęp 2009-08-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 sierpnia 2009)]. (ang.).
  9. ↑ a b Finlandia.pl: Mistrzostwa Świata bez medalu dla Finlandii. [dostęp 2009-08-27]. (pol.).
  10. ↑ Sport.pl: Berlin 2009. Thorkildsen najlepszy w rzucie oszczepem (wyniki). [dostęp 2009-08-27]. (pol.).
  11. ↑ Weltklasse Preview: Isinbayeva, Friedrich look to recapture lost ground [online], European Athletics [dostęp 2012-01-17] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-31] (ang.).
  12. ↑ a b c d IAAF: Berlin 2009 – Day 9 SUMMARY – 23 Aug. [dostęp 2009-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 listopada 2012)]. (ang.).
  13. ↑ a b IAAF: Javelin Throw Records. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
  14. ↑ IAAF: IAAF World Championships Outdoor Records – Men. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
  15. ↑ Lepszy wynik (87,17 m) uzyskał Trafas 17 września 2000 podczas mitingu w Gold Coast, jednakże rezultat ten nie został ratyfikowany jako rekord Polski z przyczyn regulaminowych (w zawodach musi startować przynajmniej 3 zawodników, a podczas tych zawodów brało udział jedynie dwóch oszczepników).
  16. ↑ IAAF: Javelin Throw 2009. [dostęp 2009-08-16]. (ang.).
  17. ↑ Berlin2009: Vattenfall Europe AG becomes the second national partner for the 12th IAAF World Championships in Athletics berlin 2009™. [dostęp 2009-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 czerwca 2010)]. (ang.).
  18. ↑ a b c d e f IAAF: Javelin Throw – M Qualification. [dostęp 2009-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 sierpnia 2009)]. (ang.).
  19. ↑ a b Przed mistrzostwami świata.
  20. ↑ Podobna sytuacja miałaby miejsce gdyby żaden ze startujących nie uzyskał wyznaczonego minimum.
  21. ↑ Zczuba.pl: Berlin 2009. Mistrzostwa świata w lekkiej atletyce – dzień 7.. [dostęp 2009-08-21]. (pol.).
  22. ↑ IAAF: Javelin Throw – Men Qualification, Standings after Qualification (Summary). [dostęp 2009-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 sierpnia 2009)]. (ang.).
  23. ↑ GBRAthletics: IAAF World Championships in Athletics. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
  24. ↑ IAAF: Javelin Throw – M Final. [dostęp 2009-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 sierpnia 2009)]. (ang.).
  25. ↑ Najlepsze rzuty zawodników dostępne w serwisie youtube.
  26. ↑ IAAF: Andreas Thorkildsen wykonujący rundę honorową (zdjęcie). [dostęp 2009-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 maja 2012)]. (ang.).
  27. ↑ a b Berlin2009: The Competitions/Timetable. [dostęp 2009-08-30]. (ang.).
  28. ↑ Film z dekoracji umieszczony w serwisie youtube. [dostęp 2009-08-30]. (ang.).
  29. ↑ a b c d Berlin2009: berlin 2009™ LOC Men Javelin Throw – Medallists’ press conference. [dostęp 2009-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 sierpnia 2009)]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mistrzostwa_Świata_w_Lekkoatletyce_2009_–_rzut_oszczepem_mężczyzn&oldid=69781085”