Modraszek gniady (Polyommatus ripartii) − motyl dzienny z rodziny modraszkowatych.

Modraszek gniady
Polyommatus ripartii
(Freyer, 1830)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

motyle

Rodzina

modraszkowate

Rodzaj

Polyommatus

Gatunek

modraszek gniady

Synonimy
  • Lycaena ripartii Freyer, 1830

Cechy edytuj

Rozpiętość skrzydeł wynosi 30–34 mm. Niewielki dymorfizm płciowy. Wierzch skrzydeł u obu płci brunatny. Na spodzie tylnego skrzydła biała smuga, ciągnąca się od nasady prawie aż do zewnętrznego brzegu.

Biologia i ekologia edytuj

Modraszek gniady wymaga siedlisk o charakterze stepowym. Występuje na suchych, ciepłych pagórkach o wapiennym podłożu, porośniętych trawą, rozchodnikiem i krzewiastymi zaroślami. Odżywia się nektarem kwiatów. Gąsienice żerują na sparcecie siewnej i sparcecie piaskowej. W ciągu roku pojawia się jedno pokolenie. Motyle latają od początku lipca do końca sierpnia.

Rozmieszczenie geograficzne edytuj

Występuje na niewielkich, odosobnionych obszarach w Europie (Pireneje, Alpy Nadmorskie, Półwysep Bałkański, Półwysep Krymski, Rosja) oraz Azji Mniejszej. W Polsce spotykany jest na bardzo niewielkim obszarze Wyżyny Małopolskiej, na Ponidziu i w okolicach Miechowa. Obserwowany m.in. w Kazimierzy Wielkiej, Skotnikach Górnych, Klonowej, Krzyżanowicach, Winiarach i Piechowie.

Zagrożenie i ochrona edytuj

Liczebność w Polsce jest trudna do oszacowania – ale jednorazowo widywano kilkadziesiąt osobników na jednym stanowisku. Zagrożeniami dla niego są niekorzystne zmiany w środowisku spowodowane zalesianiem i zarastaniem stepowych siedlisk drzewami i krzewami. Niekorzystnie na liczebność wpływa również wypalanie traw, niszczące gąsienice, oraz nielegalne odławianie motyli przez kolekcjonerów.

Gatunek zagrożony wyginięciem. Na terenie Polski jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[1][2]. Wymaga ochrony czynnej. W Polskiej czerwonej księdze zwierząt otrzymał status CR – gatunku skrajnie zagrożonego[3].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Na podstawie Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. 2014 poz. 1348).
  2. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz. U. z 2016 r., poz. 2183). [dostęp 2017-01-16]..
  3. Zbigniew Głowaciński, Janusz Nowacki: Polska czerwona księga zwierząt. Bezkręgowce. Instytut Ochrony Przyrody PAN w Krakowie; Akademia Rolnicza im. A. Cieszkowskiego w Poznaniu. [dostęp 2017-02-22]. (pol.).

Bibliografia edytuj