Wikipedia

Monaster św. Barbary w Pińsku

Monaster św. Barbary – prawosławny klasztor żeński w Pińsku, w jurysdykcji eparchii pińskiej i łuninieckiej Egzarchatu Białoruskiego.

Monaster św. Barbary
Пінскі Свята-Варварынскі манастыр
Ilustracja
Monaster św. Barbary, na pierwszym planie cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Miejscowość

Pińsk

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny
(Egzarchat Białoruski)

Rodzaj klasztoru

monaster

Eparchia

pińska i łuniniecka

Ihumenia

Katarzyna (Romanczuk)[1]

Klauzura

nie

Typ monasteru

żeński

Liczba mniszek (2017)

6

Obiekty sakralne
Cerkiew

Zmartwychwstania Pańskiego[1]

Cerkiew

św. Archidiakona i Męczennika Stefana[1]

Data zamknięcia

1874

Data reaktywacji

1993

Położenie na mapie Pińska
Mapa konturowa Pińska, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Barbary”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Barbary”
Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Barbary”
Ziemia52°06′50″N 26°06′07″E/52,113889 26,101944
Multimedia w Wikimedia Commons

Moment utworzenia pierwszej żeńskiej wspólnoty mniszej w Pińsku nie jest znany. Monaster istniał przed rokiem 1521, gdy książę Fiodor Jarosławowicz ufundował nowe budynki mieszkalne dla zakonnic żyjących przy cerkwi św. Barbary[2]. Po zawarciu unii brzeskiej klasztor został zmieniony we wspólnotę unicką, a mniszki niechętne jej przyjęciu musiały go opuścić. Część z nich pozostawała jeszcze przez pewien czas w Pińsku, lecz w 1635 król Władysław IV Waza zabronił władzom miejskim przyjmowania zakonnic-dyzunitek, które starały się utworzyć odrębną wspólnotę[2]. Monaster św. Barbary ponownie znalazł się we władaniu Kościoła prawosławnego po likwidacji unii na ziemiach litewskich i białoruskich w 1839[3]. W 1874, z powodu niewielkiej liczby mniszek, wspólnota została zlikwidowana[4]. W dawnych obiektach klasztornych zlokalizowano szpital, zaś cerkiew monasterska pozostawała czynna jako parafialna[2].

O reaktywacji wspólnoty zdecydował Synod Egzarchatu Białoruskiego w 1993[2]. W 2017 r. w klasztorze przebywało sześć mniszek[1].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Свято-Варваринский женский монастырь, г. Пинск. monasterium.by. [dostęp 2020-01-05]. (ros.).
  2. ↑ a b c d Пинский Свято-Варваринский женский монастырь
  3. ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 30. ISBN 978-83-7431-127-4.
  4. ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 31. ISBN 978-83-7431-127-4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Monaster_św._Barbary_w_Pińsku&oldid=65964678”