Muzeum Zagłębia Staropolskiego w Sielpi

Muzeum Zagłębia Staropolskiego w Sielpimuzeum, położone we wsi Sielpia Wielka (powiat konecki). Placówka mieści się w dawnym zespole produkcyjnym, obejmującym pudlingarnię i walcownię, powstałym w pierwszej połowie XIX wieku i stanowi oddział Muzeum Techniki i Przemysłu NOT w Warszawie.

Muzeum Zagłębia Staropolskiego w Sielpi
Oddział Muzeum Techniki i Przemysłu NOT w Warszawie
Ilustracja
tablica pamiątkowa 75-lecia muzeum w Sielpi
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Miejscowość

Sielpia Wielka

Adres

ul. Słoneczna 19

Data założenia

1934

Zakres zbiorów

hutnictwo

Położenie na mapie gminy Końskie
Mapa konturowa gminy Końskie, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Muzeum Zagłębia Staropolskiego w Sielpi”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Muzeum Zagłębia Staropolskiego w Sielpi”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Muzeum Zagłębia Staropolskiego w Sielpi”
Położenie na mapie powiatu koneckiego
Mapa konturowa powiatu koneckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Muzeum Zagłębia Staropolskiego w Sielpi”
Ziemia51°06′50″N 20°20′37″E/51,113889 20,343611

Historia edytuj

Zakład w Sielpi powstał w latach 1821–1841 z inicjatywy Stanisława Staszica i Ksawerego Druckiego Lubeckiego na terenie Staropolskiego Okręgu Przemysłowego. Budowę obiektów przemysłowych oraz osiedla robotniczego sfinansował Bank Polski. Rocznie produkował on około trzech tysięcy ton wyrobów stalowych. Działający w oparciu o węgiel drzewny zakład podupadł pod koniec XIX wieku, jednak został zamknięty dopiero w 1921 roku. Od 1934 roku pełnił funkcję placówki muzealnej. Podczas II wojny światowej muzeum zostało zdewastowane i obrabowane przez Niemców (wywieziono z niego 72 wagony żelaza, urządzeń i wyposażenia). W latach 1956–1959 obiekt odremontowano, a w 1962 roku nastąpiła jego reaktywacja, tym razem jako oddział warszawskiego muzeum.

Aktualnie ekspozycja obejmuje zespół dawnych zabudowań, wraz z urządzeniami walcowniczymi i hutniczymi. Do najcenniejszych eksponatów należą: 8-metrowe koło wodne, wykonane według projektu Filipa de Girarda oraz około 30 maszyn z przełomu XVIII i XIX wieku, takich jak tokarki, strugarki, prasy, wiertarki i obrabiarki. W ramach ekspozycji plenerowej prezentowane jest koło wodne wraz z młotem, pochodzące z XVI-wiecznej kuźni.

Muzeum jest obiektem całorocznym. Wstęp jest płatny.

Galeria edytuj

Bibliografia edytuj