Wikipedia

Narodowa Organizacja Bojowa

polska, konspiracyjna organizacja bojowa

Narodowa Organizacja Bojowa (NOB) – polska organizacja konspiracyjna obozu narodowego działająca w latach 1939–1941 na terenach wcielonych do III Rzeszy.

Narodowa Organizacja Bojowa
NOB
Ilustracja
Tablica upamiętniająca przywódców NOB na terenie Fortu VII w Poznaniu
Państwo

 Polskie Państwo Podziemne

Historia
Data sformowania

16 listopada 1939

Data rozformowania

marzec 1941

Pierwszy dowódca

Antoni Wolniewicz

Dane podstawowe
Podporządkowanie

Narodowa Organizacja Wojskowa

Liczebność

30-35 tys.

Zarys historyczny edytuj

16 listopada 1939 r. w Poznaniu przedwojenni działacze Stronnictwa Narodowego utworzyli organizację wojskową bazującą na przedwojennych strukturach SN. Podlegała ona politycznie Komendzie Dzielnicy Zachodniej SN. Komendantem NOB został Antoni Wolniewicz ps. "Marian", "Znicz", "Bałt", "Mróz", a jego zastępcami ppor. rez. Stefan Chojnacki ps. "Grom" i kpt. rez. Antoni Popiela ps. "Mahoń". Sprawy finansowe organizacji powierzono Bolesławowi Koterasowi, gospodarcze Józefowi Przybyle, organizacyjno-planistyczne Jerzemu Kurpiszowi ps. "Orlik", a propagandy Zenonowi Ciemniejewskiemu ps. "Modrzew" (późniejszy agent Gestapo), Marianowi Frankowskiemu i Albinowi Smolanowiczowi. W początkowym okresie istnienia NOB występowała także pod nazwami Obrona Polski i Obrońcy Polski. Jej działalność objęła cały obszar Ziem Zachodnich wcielonych do Rzeszy, w tym głównie Wielkopolskę, gdzie istniały bardzo silne wpływy narodowe.

W grudniu 1939 r. Komendant NOB A. Wolniewicz wyjechał do Warszawy, aby poinformować prezesa SN Mieczysława Trajdosa o utworzeniu organizacji i odebrać wytyczne do dalszej działalności. Prezes SN wraz z Komendantem Głównym Organizacji Wojskowej (przyszłej Narodowej Organizacji Wojskowej) por. rez. Bolesławem Kozubowskim zaaprobowali fakt powstania NOB i podporządkowali ją Organizacji Wojskowej jako jej autonomiczną część dla ziem polskich wcielonych do Rzeszy. W rezultacie A. Wolniewicz został także zaprzysiężony na prezesa wielkopolskiego SN, otrzymując zarazem zadanie nawiązania kontaktu z pozostałymi strukturami na ziemiach wcielonych, przejęcia nad nimi nadzoru i koordynacji ich działań.

Na początku 1940 r. w skład NOB weszła, zachowując odrębność, Organizacja Jedności Narodowej, na czele której stał przedwojenny działacz SN por. Antoni Strzelczyk ps. "Kazik", "Kazimierz" i mjr Tomasz Stengert ps. "Siwy" jako komendant wojskowy, a wśród jej członków byli m.in. Antoni Lutosławski, ks. Julian Mirochna, Marian Karnage, ks. Stanisław Zaborowicz. OJN wydawała pisma "Jedność Narodowa" i "Armia Narodowa" (drukowane na terenie klasztoru Franciszkanów w Kaliszu, wyd. ks. J. Mirochna). Działała na obszarze powiatów: kaliskiego, kępińskiego, konińskiego, kolskiego, ostrowskiego i tureckiego.

W maju 1940 r. ukształtowało się kierownictwo Komendy Dzielnicy Zachodniej SN oraz NOB. Do Komendy Dzielnicy weszli:

  • dr Stefan Piotrowski – doradca ds. politycznych,
  • Hieronim Szybowicz – kierownik Wydziału Administracyjnego,
  • Józefat Sikorski – kierownik Wydziału Gospodarczego,
  • Marian Frankowski – kierownik Wydziału Propagandy,
  • Jerzy Kurpisz – kierownik Wydziału Graficznego,
  • Bolesław Koteras – szef finansów,
  • ks. Julian Mirochna – kierownik Wydziału Opieki Społecznej oraz
  • mjr Tomasz Stengert jako doradca wojskowy.

1 września 1940 r. wprowadzono regulamin organizacyjny NOB, na podstawie którego była to jednolita organizacja o charakterze wojskowym, politycznym i społecznym, oparta na idei narodowej wywodzącej się z Ruchu Wszechpolskiego. Jej głównym celem była wielokierunkowa walka o wyzwolenie Polski oraz samoobrona społeczeństwa, jego wychowanie według idei narodowej, z potępieniem partyjniactwa, komunizmu, socjalizmu i sanacji, w celu stworzenia Wielkiej Polski Narodowo-Katolickiej. Organem wykonawczym NOB był sztab, w którym istniał podział na pion wojskowy i cywilno-polityczny. W skład pionu wojskowego (z podziałem na grupy bojowe i zabezpieczające), zwanego sztabem wojskowym, wchodzili: szef wojskowy, szef policji, szef wywiadu i szef łączności konspiracyjnej. Pion cywilny, zwany sztabem cywilnym, tworzyli: szef spraw społeczno-politycznych, szef administracji, szef propagandy i szef gospodarczo-administracyjny. Podobną strukturę przewidywano dla jednostek podległych sztabowi Komendy Dzielnicy Zachodniej. Podział terenowy przewidywał istnienie Okręgów (na bazie województw sprzed wybuchu wojny obronnej 1939 r.), Rejonów (na które miały składać się 3 – 5 powiatów i miasto Poznań), Komend Powiatowych, Gmin i Piątek.

NOB osiągnęła prawdopodobnie stan 30-35 tys. członków, z tego 1/3 na terenie Poznania. Pomimo niechęci do ZWZ w praktyce dochodziło do współpracy między obu organizacjami, np. grupa sabotażowa NOB pod dowództwem Antoniego Kopaczewskiego współdziałała z poznańskim Związkiem Odwetu ZWZ.

Na pocz. grudnia 1940 r. Gestapo przeprowadziło liczne aresztowania dużej części kadry dowódczej i szeregowych członków NOB. Trwały one do grudnia 1941 r. i doprowadziły także do rozbicia kierownictwa konspiracyjnego Zarządu Głównego SN w Warszawie. W lutym 1941 r. podjęta została przez ks. J. Mirochnę jako pełnomocnika SN do rekonstrukcji konspiracji poznańskiej próba odbudowy organizacji w Poznaniu, ale w marcu tego roku Gestapo rozbiło nową strukturę NOB. W latach 1942 – 1943 odbudowę konspiracji narodowej na terenie Wielkopolski podjęła Narodowa Organizacja Wojskowa.

Struktura terenowa edytuj

Utworzono następujące Okręgi: Poznański, Śląski, Pomorski, Łódzki i Włocławski, który jednak prawdopodobnie nie usamodzielnił się.

Wydawane pisma edytuj

Członkowie edytuj

Bibliografia edytuj

  • Krzysztof Komorowski, Polityka i walka. Konspiracja zbrojna ruchu narodowego 1939-1945, Warszawa 2000

Pozostałe pozycje:

  • Marian Woźniak, Narodowa Organizacja Bojowa (1939-1941). Geneza, struktura, koncepcja, działalność, w "Życie i Myśl", nr 9, 1988
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Narodowa_Organizacja_Bojowa&oldid=72161668”