Olgierd Budrewicz

polski dziennikarz i podróżnik

Olgierd Budrewicz (ur. 10 lutego 1923 w Warszawie, zm. 20 listopada 2011 tamże)[1]polski dziennikarz, reportażysta, pisarz, varsavianista i podróżnik.

Olgierd Budrewicz
Ilustracja
Olgierd Budrewicz (2008)
Data i miejsce urodzenia

10 lutego 1923
Warszawa

Data i miejsce śmierci

20 listopada 2011
Warszawa

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura

Ważne dzieła
  • Baedeker warszawski
  • Sagi warszawskie
  • Pozłacana dżungla
  • Równoleżnik zero
  • Karnawał na wulkanie
  • Ta przeklęta susza
  • Piekło w kolorach
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Armii Krajowej Warszawski Krzyż Powstańczy Krzyż Partyzancki Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)
Olgierd Budrewicz w latach 60. XX wieku
Z żoną Hanną z d. Kanicką Stowarzyszenie Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego, Radio Café, Warszawa 21 września 2009

Życiorys edytuj

Syn Kazimierza Budrewicza i Emilii von Eller. Wiedzę zdobywał w 5 Państwowym Gimnazjum (obecnie V LO) im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Warszawie. Maturę zdał w 1942 roku na tajnych kompletach. Studiował następnie na tajnym Uniwersytecie Warszawskim (wydział prawa) i w konspiracyjnej Wyższej Szkole Dziennikarskiej. Żołnierz Armii Krajowej (ps. Konrad), uczestnik powstania warszawskiego (Zgrupowanie Żmija, Obwód Żywiciel), w stopniu kaprala podchorążego. Współredagował powstańcze pismo „Dziennik Radiowy 22. Obwodu AK”. Po upadku powstania przebywał w Krakowie, następnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Warszawskim (dyplom w 1946 roku).

Pracował jako początkujący reporter w działach miejskich „Tygodnika Warszawskiego” (1945–1947) i „Wieczoru Warszawy” (1946–1947). Następnie dziennikarz „Słowa Powszechnego” i Agencji Prasowo-Informacyjnej API. Od lat 50. wieloletni dziennikarz „Przekroju” (współpraca od 1953 r., członek redakcji w latach 1955–1970). Współpracował z pismami „Stolica” (w latach 1958–1964 i 1966–1970, m.in. felieton „Warszawskie widzimisię”) i „Przegląd Kulturalny” (od 1960 do 1963 roku, m.in. felietony z cyklu „Było nie było”). Od 1970 roku w tygodniku „Perspektywy”. Współpracował z „Wprost” i innymi czasopismami jak „Poznaj Świat” i „Podróże”.

Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy RP (1946–1951), a następnie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (od roku 1951), Związku Literatów Polskich (1958–1983), ZAiKS-u (od 1957 r.), Stowarzyszenia Autorów Dzieł Naukowych (od 1985 r.), Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 1989 r.), The Explorers Club (od 1996 r.), Stowarzyszenia Dziennikarzy Podróżników Globtroter[2]. Przewodniczący Towarzystwa Przyjaciół Łazienek Królewskich w Warszawie (od 1988 r.), Prezydent Warszawskiego Klubu Rotariańskiego (jeden z klubów Rotary International; 1992–1993). Autor wielu reportaży zagranicznych wydanych w kilkudziesięciu książkach, programów telewizyjnych, scenariuszy i komentarzy do dokumentów filmowych. Twórca publicystyki poświęconej zagadnieniom polonijnym, przewodników, publikacji podróżniczych. Autor wydawnictw poświęconych historii i współczesności Warszawy, artykułów, felietonów, szkiców i esejów dotyczących tematyki varsavianistycznej. Jest także autorem wstępów do licznych albumów. Jego twórczość była tłumaczona m.in. na język angielski, rosyjski, niemiecki.

22 czerwca 2011 na uroczystości w siedzibie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego został odznaczony przez ministra Bogdana Zdrojewskiego Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[3].

Mieszkał w Warszawie, przez większość życia na Żoliborzu (przez 62 lata w domu przy ul. Rybińskiego 3)[4].

Zmarł 20 listopada 2011, nabożeństwo żałobne odbyło się w kościele św. Karola Boromeusza, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[5] (kwatera 167-1-21)[6].

Życie prywatne edytuj

Od 1946 był żonaty z Hanną z d. Kanicką (zm. 15 maja 2010). Ich córka – Ewa Budrewicz-Wałaszewska jest anglistką, m.in. tłumaczką literatury pięknej (np. Raymonda Chandlera) i reportażowej.

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia edytuj

Twórczość edytuj

 
Olgierd Budrewicz z Władysławem Bartoszewskim, Warszawa 28 września 2006
 
Olgierd Budrewicz w swoim gabinecie na warszawskim Żoliborzu, 2008
 
Olgierd Budrewicz, czerwiec 2008
 
Grób Olgierda Budrewicza na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
 
Tablica pamiątkowa przy ul. Rybińskiego 3 w Warszawie, gdzie mieszkał Olgierd Budrewicz

Inne opracowania edytuj

Opracowania wydane w serii „Biblioteka Fotoreportażowa CRZZ” (wespół z Markiem Holzmanem):

  • Nauka w służbie ludu (Wydawnictwo Związkowe CRZZ 1952)
  • Droga Bernarda Bugdoła (Wydawnictwo Związkowe CRZZ 1953)
  • Inicjatywa Maksymiliana Pieczyńskiego (Wydawnictwo Związkowe CRZZ 1953)
  • Koniec z brakoróbstwem (Wydawnictwo Związkowe CRZZ 1953)
  • Oni upowszechniają kulturę (Wydawnictwo Związkowe CRZZ 1953)
  • Lepiej budujmy okręty (Stoczniowcy gdańscy stosują nowe metody pracy) (Wydawnictwo Związkowe CRZZ 1954)
  • Takie buty! Mistrzowie jakości wskazują nam drogę (Wydawnictwo Związkowe CRZZ 1954)
  • Mniej wypadków przy pracy (Wydawnictwo Związkowe CRZZ 1955)

Inne prace redakcyjne edytuj

Upamiętnienie edytuj

Tablica pamiątkowa na ogrodzeniu domu przy ul. Rybińskiego 3 w Warszawie, w którym mieszkał, odsłonięta w 2016 roku[4].

Przypisy edytuj

  1. PAP / WP Książki: Nie żyje Olgierd Budrewicz – dziennikarz, varsavianista i podróżnik. ksiazki.wp.pl. [dostęp 2011-11-22]. (pol.).
  2. Globtroter – czlonkowie, www.globtroter.info [dostęp 2020-09-09].
  3. Wręczenie medali Gloria Artis. mkidn.gov.pl, 20 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-22].
  4. a b Liliana Kołłątaj: Olgierd Budrewicz. gazetazoliborza.pl, 18 sierpnia 2017. [dostęp 2023-02-20].
  5. Pogrzeb polskiego podróżnika w środę. fakt.pl, 2011-11-25. [dostęp 2011-12-08].
  6. Cmentarz Stare Powązki: HANKA BUDREWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-01].
  7. Słownik warszawski, Olgierd Budrewicz, Julian Bohdanowicz, prof. Maciej Buszewicz, Tomasz Chomiszczak – Wydawnictwo BOSZ.