Panaret (Miszajkow)
Panaret, imię świeckie Petyr Iwanow Miszajkow (ur. 1805, zm. 1883) – bułgarski biskup prawosławny.
| Petyr Miszajkow | |
| Metropolita płowdiwski | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
1805 |
| Data śmierci |
1883 |
| Metropolita płowdiwski | |
| Okres sprawowania |
1872–1883 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
do 1851 |
| Diakonat |
do 1851 |
| Prezbiterat |
do 1851 |
| Chirotonia biskupia |
1851 |
.svg){kind=small}
| |
| Data konsekracji |
1851 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||
| Miejsce | |||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| |||||||||
Życiorys edytuj
W latach 1851–1861 był biskupem Ksanti w jurysdykcji Patriarchatu Konstantynopola. Następnie przyłączył się do bułgarskiego ruchu narodowego[1]. W 1861 otrzymał mimo to katedrę płowdiwską, nadal w jurysdykcji Patriarchatu Konstantynopolitańskiego[2]. W 1872 za swoje zaangażowanie w działania na rzecz utworzenia niezależnego Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego został pozbawiony przez patriarchę Konstantynopola katedry biskupiej, razem z biskupem łoweckim Hilarionem, podczas gdy przywódca bułgarskiego duchowieństwa biskup makariopolski Hilarion został odłączony od Cerkwi. W 1870 poparł utworzenie autonomicznego Egzarchatu Bułgarskiego (za zgodą sułtana, ale bez sankcji patriarchy Konstantynopola), a następnie ogłoszenie przez tę administraturę autokefalii. Został za to na krótko uwięziony na polecenie patriarchy Konstantynopola[3]. Po uwolnieniu wszedł do pierwszego tymczasowego synodu Egzarchatu Bułgarskiego[4]. W jurysdykcji Egzarchatu Bułgarskiego pozostał metropolitą płowdiwskim[5].
W Płowdiwie metropolita Panaret szybko popadł w konflikt z duchowieństwem greckim. Metropolita utrzymywał, że duchowni greccy nie przekazali mu świątyń i majątku, który zgodnie z fermanem sułtańskim należał się Egzarchatowi Bułgarskiemu. Grecy z kolei oskarżali go o bezprawne odprawianie nabożeństw w cerkwiach, które powinny pozostać w jurysdykcji greckiego metropolity Płowdiwu Neofita[6]. Wbrew nakazom władz Panaret podróżował poza wyznaczone terytorium eparchii, w Rodopy, przeciwko czemu protestowali duchowni greccy. Biskup cieszył się natomiast poparciem i szacunkiem ze strony bułgarskich mieszkańców odwiedzanych przez niego terenów, którzy domagali się zaliczenia w poczet wiernych metropolii płowdiwskiej[7]. W Płowdiwie wspierał rozwój bułgarskich czytelni i szkół[8].
Po usunięciu egzarchy Antyma z urzędu przez władze tureckie Panaret tymczasowo przewodniczył Synodowi Egzarchatu, do czasu wyboru nowego egzarchy Józefa[9]. Na katedrze płowdiwskiej pozostał do śmierci w 1883[10].
Przypisy edytuj
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 141.
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 146.
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 42 i 48–49.
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 57.
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 99.
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 108–109.
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 111.
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 185.
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 160–161.
- ↑ Markowa Z.: Byłgarskata Ekzarchija 1870–1879. Sofia: Izdatelstwo na Byłgarskata Akademija na Naukite, 1989, s. 328.