Wikipedia

Paweł Wiktor

Paweł Wincenty z Wiatrowic Wiktor[a] herbu Brochwicz (ur. 24 stycznia 1893 w Załużu, zm. 27 czerwca 1940 we Lwowie) – polski ziemianin, oficer wojskowy.

Paweł Wiktor
Ilustracja
Paweł Wiktor (1919)
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1893
Załuż

Data i miejsce śmierci

27 czerwca 1940
Lwów

Narodowość

polska

Odznaczenia
Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami

Życiorys edytuj

 
Dwór w Załużu
 
Uczestnicy uroczystości poświęcenia kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Załużu 11 października 1931. Paweł Wiktor oznaczony n)

Paweł Wincenty z Wiatrowic Wiktor urodził się 24 stycznia 1893 w Załużu[1][2][3][4][5][6]. Był wnukiem Jakuba Wiktora herbu Brochwicz (1814-1887), synem Adama Wiktora (1847-1907) i Olgi (wzgl. Aleksandry[3]) z domu Żurowskiej herbu Leliwa (ur. 1850, córka Teofila Żurowskiego)[3][5]. Jego rodzeństwem byli: Stefan (ur. 1883, żonaty z Olgą Didur, córką Adama Didura, który był nieślubnym dzieckiem Jakuba Wiktora), Roman (1890-1917)[5].

Uczył się w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie w 1911 zdał egzamin dojrzałości (w jego klasie byli m.in. Stanisław Biega, Stefan Lewicki, Jan Polański, Józef Premik, Kazimierz Swoszowski, Edward Zegarski)[7]. Podczas nauki gimnazjalnej zamieszkiwał w tym mieście u Leopolda Biegi[1], a po śmierci ojca pozostawał pod opieką Kazimierza Laskowskiego[2].

Po śmierci ojca przejął majątki Załuż, Wujskie[8]. W 1911 posiadał w Załużu posiadał 595 ha, a w Wujskiem 425 ha[9].

Podczas I wojny światowej został powołany do służby w szeregach C. K. Armii i mianowany podporucznikiem w rezerwie kawalerii z dniem 1 stycznia 1916[10]. Do 1918 był oficerem w rezerwie 1 pułku ułanów (tak samo Stefan Wiktor)[11][11][12][13]. Przed 1917 został odznaczony Brązowym Medalem Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[12], a przed 1918 dodatkowo z mieczami[13]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany w stopniu porucznika rezerwy jazdy z dniem 1 czerwca 1919[14][15]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 10 pułku strzelców konnych w Łańcucie[16][17]. Potem zweryfikowany jako porucznik rezerwy w korpusie oficerów pospolitego ruszenia kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[18]. W tym samym stopniu rezerwy w 1934 był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr X jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[4].

Został prezesem założonego 1 czerwca 1919 koła Towarzystwa Szkoły Ludowej w Załużu[19]. Pełnił funkcję przewodniczącego Związku Ziemian w Sanoku[20]. W latach II Rzeczypospolitej płody rolne ze swojego gospodarstwa sprzedawał w wynajętym od Michała Słuszkiewicza sklepie przy ul. Tadeusza Kościuszki w Sanoku, którego działalność nie utrzymała się na dłuższy czas[21]. Wraz z rodziną wspierał finansowo budowę kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Załużu, poświęconego uroczyście 11 października 1931[20]. W lipcu 1937 został wybrany zastępcą prezesa (Edmunda Słuszkiewicza) Związku Obrońców Podkarpacia w Sanoku[22].

20 października 1917 poślubił Marię Walerię Wiktorię Pędracką[23] (1896-1975; córka notariusza z Sanoka[21], świadkami na ich ślubie byli płk Mieczysław Wiktor i sędzia Józef Jaworski)[3][5][20]. Ich dziećmi byli: Adam (1918-2011, był żonaty z daleką krewną, Wandą Wiktor tj. córką Jana Wiktora[24]), Ewa (1920-2017), Helena (ur. 1923)[5][20]. Zmarł 27 czerwca 1940 we Lwowie[5].

Uwagi edytuj

  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim najpierw jako „Paul von Wiktor” (1916), potem jako „Paul Ritter von Wiktor” (1917, 1918).

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 482.
  2. ↑ a b CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1908/1909 (zespół 7, sygn. 48). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 648.
  3. ↑ a b c d Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 47 (poz. 22).
  4. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 1039.
  5. ↑ a b c d e f Paweł Wiktor z Wiatrowic h. Brochwicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2020-08-05].
  6. ↑ Paweł Wiktor. geni.com. [dostęp 2020-08-05].
  7. ↑ XXX. Sprawozdanie Dyrektora c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1910/11. Sanok: Fundusz Naukowy, 1911, s. 40, 55.
  8. ↑ Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z W. Ks. Krakowskiem. Kraków: 1905, s. 176, 180. Zmiany (39).
  9. ↑ Skorowidz powiatu sanockiego wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 22, 24.
  10. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 568.
  11. ↑ a b Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 617.
  12. ↑ a b Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 801.
  13. ↑ a b Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1006.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 700.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 623.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 672.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 595.
  18. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓.
  19. ↑ Kronika. „Ziemia Sanocka”. Nr 18, s. 3-4, 29 czerwca 1919. 
  20. ↑ a b c d Welt und Stadt. „Wiener Salonblatt”. Nr 22, s. 3-4, 8, 25 października 1931. (niem.). 
  21. ↑ a b Emilia Słuszkiewicz: Pamiętnik (1853–1939). Sanok: 1971, s. 91.
  22. ↑ Sanok. Związek Obrońców Podkarpacia. „Kurier Warszawski”. Nr 201, s. 4, 24 lipca 1937. 
  23. ↑ Indeks do Ksiąg Zaślubionych Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku od roku 1911. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 43 (Tom J, poz. 22).
  24. ↑ Adam Wiktor z Wiatrowic h. Brochwicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2020-08-05].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Wiktor&oldid=71896190”