Prokurator (prawo rzymskie)
Prokurator (łac. procurator)[1] – w prawie rzymskim zastępca strony w procesie formułkowym ustanowiony bez ustalonych formalności lub bez obecności drugiej strony[2].
Zastępca ustanowiony uroczyście i w obecności strony przeciwnej nosił miano kognitor (cognitor).
Prokuratorem nazywany był też zarządca cesarskich dóbr lub prowincji.
Przypisy edytuj
- ↑ Od procurare 'zawiadywać czymś, mieć staranie o coś', pro 'przed, wobec, dla, według, w czyimś imieniu, z czyjegoś powo₫du, w czyjejś obronie' i curare 'troszczyć się, doglądać, leczyć' od cura 'troska, piecza, leczenie' Słownik Wyrazów Obcych
- ↑ Gaius Instytucje IV,84 Procurator vero nullis certis verbis in litem substituitur, sed ex solo manduto et absente et ignorante adversario constituitur (Procuratora natomiast nie ustanawia się w procesie przy użyciu określonych słów, lecz ustanawia się z mocy samego zlecenia, pod nieobecność i bez wiedzy przeciwnika procesowego) Władysław Rozwadowski Prawo rzymskie. Zarys wykładu wraz z wyborem źródeł Poznań 1992 ISBN 83-900964-5-5, s. 60 i 238.