Rajdowe Mistrzostwa Świata 1988
Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1988 były 16 sezonem Rajdowych Mistrzostwach Świata FIA. Sezon składał się z 13 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1988 został włoski kierowca Miki Biasion startujący samochodem Lancia Delta Integrale, wyprzedził on Markku Aléna i Alexa Fiorio. Tytuł konstruktorów wygrała Lancia przed Fordem i Audi.
| |
| Liczba rajdów |
13 |
|---|---|
| Pierwsza runda | |
| Ostatnia runda | |
| Mistrzowie | |
| Kierowcy | |
| Konstruktorzy |
Lancia Delta Integrale |
| Poprzedni sezon • Następny sezon | |
.jpg)
Kalendarz edytuj
W sezonie 1988 kalendarz mistrzostw świata składał się z trzynastu rajdów i był dokładnie taki sam jak w ubiegłym sezonie.
| Runda | Data | Nazwa rajdu | Zwycięzca | Wyniki |
|---|---|---|---|---|
| 1 | 16-21 stycznia |  56. Rajd Monte Carlo
|
 Bruno Saby
|
Wyniki |
| 2 | 4–6 lutego |  38. Rajd Szwecji
|
 Markku Alén
|
Wyniki |
| 3 | 1-6 marca |  22. Rajd Portugalii
|
 Miki Biasion
|
Wyniki |
| 4 | 31 marca-4 kwietnia |  36. Rajd Safari
|
Miki Biasion
|
Wyniki |
| 5 | 3-6 maja | 32. Rajd Francji
|
Didier Auriol
|
Wyniki |
| 6 | 29 maja-1 czerwca |  35. Rajd Grecji
|
Miki Biasion
|
Wyniki |
| 7 | 23-26 czerwca |  23. Olympus Rally
|
Miki Biasion
|
Wyniki |
| 8 | 9-12 lipca |  18. Rajd Nowej Zelandii
|
 Sepp Haider
|
Wyniki |
| 9 | 2-6 sierpnia |  8. Rajd Argentyny
|
Jorge Recalde
|
Wyniki |
| 10 | 26-28 sierpnia | 38. Rajd Finlandii
|
Markku Alén
|
Wyniki |
| 11 | 20-24 września |  20. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej
|
Alain Ambrosino
|
Wyniki |
| 12 | 10–14 października | 30. Rajd San Remo
|
Miki Biasion
|
Wyniki |
| 13 | 20–24 listopada |  37. Rajd Wielkiej Brytanii
|
Markku Alén
|
Wyniki |
Zespoły i kierowcy edytuj
Wyniki edytuj
Klasyfikacja kierowców edytuj
Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1988 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:
| Pozycja | 1º | 2º | 3º | 4º | 5º | 6º | 7º | 8º | 9º | 10º |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Punkty | 20 | 15 | 12 | 10 | 8 | 6 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Do końcowego wyniku liczone było osiem najlepszych startów, aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą[1].
Klasyfikacja zespołowa edytuj
W sezonie 1988 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:
| Pozycja | 1º | 2º | 3º | 4º | 5º | 6º | 7º | 8º | 9º | 10º |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Punkty | 10 | 9 | 8 | 7 | 6 | 5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:
| Pozycja | 1º | 2º | 3º | 4º | 5º | 6º | 7º | 8º |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Punkty | 8 | 7 | 6 | 5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów. Aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Nowej Zelandii i Wybrzeża Kości Słoniowej nie był brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej[1].
| Miejsce | Zespół | MCO
|
SWE
|
PRT
|
KEN
|
FRA
|
GRE
|
USA
|
ARG
|
FIN
|
ITA
|
GBR
|
Pkt |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Lancia
|
(20) | (20) | (20) | 20 | (17) | 20 | 20 | 20 | 20 | 20 | 20 | 140 |
| 2 | Ford
|
17 | 10 | 20 | 14 | 10 | 8 | 79 | |||||
| 3 |  Audi
|
7 | 14 | 4 | 10 | 14 | 12 | (2) | (2) | 10 | 71 | ||
| 4 |  Mazda
|
10 | 12 | 9 | 6 | 12 | 17 | 66 | |||||
| 5 | Toyota
|
12 | 8 | 4 | 8 | 14 | 46 | ||||||
| 6 | Renault
|
12 | 4 | 8 | 8 | 32 | |||||||
| 7 | BMW
|
13 | 12 | 25 | |||||||||
| 8 | Nissan
|
17 | 6 | 23 | |||||||||
| 9 | Subaru
|
8 | 10 | 18 | |||||||||
| 10 | Peugeot
|
14 | 1 | 15 | |||||||||
| 11 | Volkswagen
|
6 | 4 | 4 | 14 | ||||||||
| 12 | Opel
|
10 | 1 | 2 | 13 | ||||||||
| 13 | Suzuki
|
8 | 1 | 9 | |||||||||
| 14 | Mitsubishi
|
7 | 7 | ||||||||||
| 15 | Alfa Romeo
|
4 | 4 | ||||||||||
| 16 | Fiat
|
2 | 2 | ||||||||||
| Miejsce | Zespół | MCO
|
SWE
|
PRT
|
KEN
|
FRA
|
GRE
|
USA
|
ARG
|
FIN
|
ITA
|
GBR
|
Pkt |
Puchar kierowców samochodów produkcyjnych (Grupa N) edytuj
Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę sześć najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą[1].
| Miejsce | Kierowca | MCO
|
SWE
|
PRT
|
KEN
|
FRA
|
GRE
|
USA
|
NZL
|
ARG
|
FIN
|
ITA
|
CIV
|
GBR
|
Pkt. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 |  Pascal Gaban
|
10 | 13 | 13 | 7 | 2 | 45 | ||||||||
| 2 | Jorge Recalde
|
13 | 10 | 13 | 7 | 43 | |||||||||
| 3 | Giovanni Del Zoppo
|
10 | 13 | 7 | 30 | ||||||||||
| 4 | Grégoire de Mévius
|
3 | 13 | 16 | |||||||||||
| 5 |  Massimo Ercolani
|
5 | 5 | 5 | 15 | ||||||||||
| 6 | François Chauche
|
13 | 13 | ||||||||||||
| Sören Nilsson
|
13 | 13 | |||||||||||||
| César Baroni
|
13 | 13 | |||||||||||||
| Dave Strong
|
13 | 13 | |||||||||||||
| Andrea Aghini
|
13 | 13 | |||||||||||||
| 11 | Richard Frau
|
7 | 5 | 12 |
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Home > Seasons > Season 1988 > Championship standings. www.juwra.com. [dostęp 2020-05-01]. (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Wyniki sezonu na stronie eWRC.com