Robert Terentiew
Robert Stanisław Terentiew (ur. 5 października 1942 w Warszawie) – polski dziennikarz, scenarzysta i reżyser telewizyjny, polityk, działacz związkowy i opozycyjny w PRL.
| Data i miejsce urodzenia |
5 października 1942 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz, scenarzysta, polityk |
| Alma Mater |
Życiorys edytuj
Syn Jerzego i Elżbiety[1], potomek rosyjskich białych emigrantów[2]. W latach 1944–1945 przebywał razem z matką w obozach w Pruszkowie i KL Ravensbrück, do Polski wrócił w 1947. W marcu 1968 uczestniczył w wiecach studenckich m.in. na Politechnice Warszawskiej, został zatrzymany przez Milicję Obywatelską. W 1968 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1968–1970 działał w opozycyjnej organizacji Ruch. Przez rok pracował w lokalnej gazecie w Koszalinie[3]. Od 1970 do 1981 sekretarz redakcji miesięcznika „Łowiec Polski”, w 1971 wstąpił do Polskiego Związku Łowieckiego i Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Od 1978 do 1981 aktywny tłumacz, redaktor i składacz w Niezależnej Oficynie Wydawniczej NOWa. Począwszy od 1977 współpracował z Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR” m.in. przy organizowaniu oddolnego ruchu chłopskiego[4].
We wrześniu 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”, został przewodniczącym Komitetu Zakładowego w PZŁ i dwukrotnie delegatem na Wojewódzki Zjazd Delegatów Regionu Mazowsze. Był redaktorem naczelnym biuletynu przeznaczonego dla zagranicznych dziennikarzy „Nowa Press Service”, a także autorem czasopisma regionalnego związku „Niezależność”. W okresie od 13 grudnia 1981 do połowy stycznia 1982 internowany w ośrodku odosobnienia w Warszawie-Białołęce. Po wyjściu na wolność współpracował z pismami podziemnymi, m.in. „Spectatorem” (którego był współzałożycielem) i „Kartą”. W latach 1983–1988 przebywał na emigracji w Stanach Zjednoczonych, gdzie został zastępcą redaktora naczelnego „Nowego Dziennika”. Po powrocie do Polski uczestniczył m.in. w strajku w Hucie im. W. Lenina w maju 1988[4]. Wielokrotnie obejmowany postępowaniami, obserwacjami i rewizjami przez służby PRL[1].
W 1990 był redaktorem „Res Publiki”, następnie zastępcą redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”, gdzie przez wiele lat był felietonistą. W 1992 został szefem Telewizyjnej Agencji Informacyjnej, jednak zwolniono go w związku z transmisją obrad sejmu z 4 czerwca 1992[4][5]. W wyborach parlamentarnych w 1993 otwierał zamojską listę okręgową Porozumienia Centrum[6]. W latach 1994–2000 dyrektor programowy TVP Polonia, później został niezależnym scenarzystą i reżyserem programów i dokumentów emitowanych na antenie TVP (m.in. „Powrotu Bohuna” czy „Bazy”)[7]. W 2003 przystąpił do Stowarzyszenia Wolnego Słowa[4].
Życie prywatne edytuj
Był pierwszym mężem Niny Terentiew, którą poślubił w latach 60. Ma z nią syna Huberta[8].
Odznaczenia edytuj
W 2005 odznaczony Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Dane osoby z katalogu osób „rozpracowywanych”. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2022-08-18].
- ↑ Robert Terentiew. lubimyczytac.pl. [dostęp 2022-08-18].
- ↑ Małgorzata Subotić: Nina Terentiew. wirtualnemedia.pl, 21 września 2003. [dostęp 2022-08-18].
- ↑ a b c d e Anna Grażyna Kister: Terentiew Robert Stanisław. encysol.pl. [dostęp 2022-08-18].
- ↑ Michał Płociński: Nie byliśmy aniołkami. rp.pl, 1 czerwca 2013. [dostęp 2022-08-18].
- ↑ Poland – candidate data [online], University of Essex [zarchiwizowane z adresu 2015-02-26] (ang.).
- ↑ Robert Terentiew. filmpolski.pl. [dostęp 2022-08-18].
- ↑ Anita Czupryn: Caryca mediów, Nina Terentiew, nie zna słowa „emerytura”. polskatimes.pl, 1 kwietnia 2013. [dostęp 2022-08-18].