Ruben Awramow
Ruben Awramow Lewi (bułg. Рубен Аврамов Леви, ur. 6 października 1900 w Samokowie, zm. 27 marca 1988 w Sofii[1]) – bułgarski działacz komunistyczny pochodzenia żydowskiego, minister kultury (1954-1957), deputowany do Zgromadzenia Narodowego 2. (1953-1957), 3. (1957-1962), 4. (1962-1966), 5. (1966-1971), 6. (1971-1976), 7. (1976-1981) i 8. (1981-1986) kadencji.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Minister kultury | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w 1900 w Samokowie, w rodzinie żydowskiej. Ukończył gimnazjum w Samokowie.
Kariera polityczna edytuj
W 1919 wstąpił do młodzieżowej organizacji komunistycznej, a w 1922 do Bułgarskiej Partii Komunistycznej. W 1923 został członkiem komitetu centralnego partii i zajął się przygotowaniem do powstania, które rozpoczęło się we wrześniu 1923[1]. Po upadku powstania wyjechał do ZSRR, w tym czasie Sąd Okręgowy w Sofii skazał go zaocznie na karę śmierci[1]. W czasie pobytu w Moskwie ukończył studia w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej, a następnie wykładał na Uniwersytecie Mniejszości Narodowych, a w latach 1931-1936 w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej[1]. W 1936 wyjechał do Hiszpanii i wziął udział w wojnie domowej. Wstąpił do Komunistycznej Partii Hiszpanii i został wyznaczony na stanowisko komisarza politycznego jednej z dywizji republikańskich. W 1939 powrócił do ZSRR, gdzie zaangażował się w pracę bułgarskojęzycznej rozgłośni radiowej Christo Botew[1].
Po przewrocie komunistycznym w Bułgarii (9 września 1944), powrócił do ojczyzny i stanął na czele wydziału propagandy KC Bułgarskiej Partii Komunistycznej. W 1950 objął kierownictwo wydziału nauki i kultury w komitecie centralnym partii. W 1954 stanął na czele resortu kultury w rządzie Wyłko Czerwenkowa, funkcję tę sprawował także w gabinecie kierowanym przez Antona Jugowa[1]. W 1962 został pozbawiony funkcji politycznych i skoncentrował się na działalności naukowej.
Działalność naukowa edytuj
W 1950 uzyskał tytuł profesorski[1]. Był autorem licznych publikacji z zakresu historii i teorii komunizmu. W 1962 objął stanowisko dyrektora Instytutu Historii Bułgarskiej Partii Komunistycznej, a od 1969 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Współczesnych Teorii Społecznych[1].
Nagrody i wyróżnienia edytuj
W 1980 został wyróżniony tytułem honorowego obywatela Samokowa. Czterokrotnie odznaczany Orderem Georgi Dimitrowa (1959, 1960, 1970, 1985).
Dzieła edytuj
- 1946: Марксизъм и анархизъм. Сказка
- 1946: Нашите задачи в новата изборна кампания
- 1947: Нова епоха за развитието на народната култура
- 1950: Партията на т.с. в периода 1012-1918 г..
- 1951: Материали по история на БКП 1885-1918 г..
- 1980: С пулса на времето
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 23-24. ISBN 978-954-430-603-8.