Wikipedia

SM UB-42

Niemiecki okręt podwodny z I wojny światowej

SM UB-42 – niemiecki okręt podwodny typu UB II zbudowany w stoczni AG Weser (Werk 244) w Bremie w roku 1916. Zwodowany 4 marca 1916 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 23 marca 1916 roku. W czasie swojej służby, SM UB-42[a] odbył 13 patroli, w czasie których zatopił 11 statków o łącznej pojemności 16 047 BRT, uszkodził 1 okręt o wyporności 1200 ton oraz zajął jeden jako pryz o pojemności 97 BRT[1]. Służbę rozpoczął w Flotylli Pula (niem. Deutsche U-Halbflotille Pola). 16 sierpnia 1916 roku okręt został przeniesiony do Constantinople Flotilla (niem. U-Halbflottille Konstantinopel), w ramach której operował do końca wojny.

SM UB-42
Ilustracja
Jednostka bliźniacza UB-42 – SM UB-45 z załogą na Morzu Czarnym w 1916 roku
Klasa

okręt podwodny

Typ

UB II

Historia
Stocznia

AG Weser, Brema (Werk 244)

Początek budowy

31 lipca 1915

Wodowanie

4 marca 1916

 Kaiserliche Marine
Wejście do służby

23 marca 1916

Wycofanie ze służby

16 listopada 1918

Los okrętu

poddany

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


263 tony
287 ton

Długość

36,13 metra

Szerokość

3,2 metra

Zanurzenie

3,7 metra

Zanurzenie testowe

50 metrów

Rodzaj kadłuba

jednokadłubowy

Napęd
2 x silnik Diesla (284 KM), 2 x silnik elektryczny (180 KM)
2 wały napędowe, 2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


9,15 węzła
5,81 węzła

Zasięg

6940 Mm przy 5 węzłach (pow.)
45 Mm przy 4 węzłach (zan.)

Uzbrojenie
4 torpedy, potem 6, działo 5 cm SK L/40
Wyrzutnie torpedowe

2 × 500 mm (dziób)

Załoga

23 osoby

Budowa edytuj

SM UB-42 był siódmym z typu UB II zbudowanym w stoczni w Bremie jako następca typu UB I. Był średnim jednokadłubowym okrętem przeznaczonym do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji, długości 36,13 metra, wyporności w zanurzeniu 263 ton, zasięgu 6940 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu[2]. W typie II poprawiono i zmodernizowano wiele rozwiązań, które były uważane za wadliwe w typie I. Zwiększono moc silników, pojedynczy wał zastąpiono dwoma[3].

Służba edytuj

23 marca 1916 roku UB-42 służbę rozpoczął we Flotylli Pula[4]. W dniu przyjęcia okrętu do służby, dowódcą jednostki został mianowany kapitan (niem. Kapitänleutnant) Fritz Wernicke[5]. Na stanowisku okrętu pozostawał do 13 maja 1917 roku. W czasie jego służby UB-42 zatopił sześć statków oraz uszkodził jeden okręt. Po trzech miesiącach służby na Morzu Śródziemnym został przeniesiony do Konstantynopola do Constantinople Flotilla i rozpoczął patrole na Morzu Czarnym. Pierwszym zatopionym przez UB-42 statkiem był rosyjski parowiec „Peter Darcy” o pojemności 731 BRT. Pochodzący z 1882 roku statek płynął z Konstancy do Odessy. 3 września 1916 roku został zatopiony na pozycji (45°28′N 30°18′E/45,466667 30,300000)[6]. 5 października u wejścia do Zatoki Karkinickiej, na pozycji (45°55′N 32°06′E/45,916667 32,100000), UB-42 zatopił rosyjski żaglowiec „St. Nikolei” o pojemności 150 BRT[7]. Trzecim, a zarazem największym zatopionym statkiem był rosyjski parowiec „Czarita” (ros. Царица) o pojemności 2891 BRT[8]. Jednostka została zbudowana w 1886 roku w Tyne Iron Shipbuilding Company jako „Port Augusta”, statek towarowy zbudowany dla William Milburn & Co z Londynu. W 1891 roku został sprzedany Russian Steam Navigation & Trading Co z Odessy, a w 1915 roku zarekwirowany przez Marynarkę Wojenna Imperium Rosyjskiego i oznaczony jako N75[9]. Statek został storpedowany i zatonął na północny wschód od rumuńskiego portu Konstanca na pozycji (44°03′N 29°16′E/44,050000 29,266667)[10]. W kwietniu 1917 roku okręt powrócił do służby na Morzu Śródziemnym. 1 kwietnia 2 mile na północ od wyspy Tilos zatrzymał i zatopił włoski żaglowiec „Flora” o pojemności 122 BRT. Statek płynął pod balastem między wyspami Simi a Mitylena, został zatrzymany i zatopiony[11]. 14 kwietnia 1917 roku na pozycji (31°43′N 29°17′E/31,716667 29,283333) około 45 mil od portu w Aleksandrii UB-42 storpedował i uszkodził brytyjski slup typu Acacia, HMS „Veronica”. HMS „Veronica” był okrętem przystosowanym do osłony konwojów, służył jako trałowiec oraz statek-pułapka. Okręt został naprawiony i powrócił do służby[12].

14 maja na stanowisko dowódcy okrętu został mianowany, służący wcześniej na SM UB-14, kapitan Kurt Schwarz[13]. Jego pierwszym sukcesem było zatopienie 24 czerwca brytyjskiego transportowca „Cestrian” o pojemności 8912 BRT. Zbudowany w 1896 roku w Harland & Wolff, Ltd. w Belfaście i pływający dla White Star Line transatlantyk, który płynął z ładunkiem koni dla wojsk brytyjskich w Egipcie, został storpedowany i zatopiony 4 mile na południowy wschód od wyspy Skyros[14][15]. Na jesieni 1917 roku UB-42 ponownie został skierowany na akwen Morza Czarnego. W październiku i listopadzie zatopił 3 jednostki rosyjskie: dwa niewielkie żaglowce oraz 22 listopada parowiec „Siracusy” o pojemności 1086 BRT[16]. Kurt Schwarz dowodził jednostką do 5 kwietnia 1918 roku. Następnego dnia na jego miejsce przybył kapitan Erich von Rohrscheidt[17]. Jedynym sukcesem, jaki odniósł UB-42 pod jego dowództwem, było zajęcie 16 maja jako pryz niewielkiej pomocniczej rosyjskiej jednostki „Sergij” o pojemności 97 BRT. 3 lipca 1918 roku czwartym dowódcą okrętu został mianowany porucznik marynarki Herbert Nolde, który dowodził okrętem do 1 września. W czasie jego służby UB-42 nie odniósł żadnych zwycięstw. 2 września 1918 roku zastąpił go na 16 dni dowódca SM UC-23 Hans Georg Lübbe, który 18 września powrócił na swój okręt[18]. Pod jego dowództwem UB-42 odniósł swoje ostatnie zwycięstwo. 7 września w Zatoce Salonickiej zatopił włoski statek „Vicenza” o pojemności 1833 BRT[19].

Ostatnim dowódcą okrętu 2 listopada 1918 roku został mianowany kapitan Peter Ernst Eiffe[20]. 16 listopada w Sewastopolu okręt został przejęty przez Brytyjczyków i rozbrojony. Podobnie jak większość przejętych na Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym okrętów został odprowadzony na Maltę, gdzie w 1920 roku został zezłomowany[4].

Uwagi edytuj

  1. ↑ SM – Seiner Majestät.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Helgason, Guðmundur: Ships hit by UB 42. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  2. ↑ R. Gardiner, Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921, s. 181.
  3. ↑ Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007, s. 102. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  4. ↑ a b Helgason, Guðmundur: WWI U-boats UB 41. [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-12]. (ang.).
  5. ↑ Fritz Wernicke, Kapitänleutnant (Crew 4/05). [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  6. ↑ Helgason, Guðmundur: Ships hit during WWI – Peter Darcy. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  7. ↑ Helgason, Guðmundur: Ships hit during WWI – St. Nikolei. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  8. ↑ Helgason, Guðmundur: Ships hit during WWI – Czarita. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-09]. (ang.).
  9. ↑ PORT AUGUSTA. www.tynebuiltships.co.uk. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  10. ↑ SS Czaritza (Transport N75) (+1916). [w:] TYNE BUILT SHIPS A history of Tyne shipbuilders and the ships that they built [on-line]. www.wrecksite.eu. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  11. ↑ Helgason, Guðmundur: Ships hit during WWI – Flora. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  12. ↑ Helgason, Guðmundur: Ships hit during WWI – HMS Veronica. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  13. ↑ Kurt Schwarz, Oberleutnant zur See (Crew 4/08). [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  14. ↑ Helgason, Guðmundur: Ships hit during WWI – Cestrian. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  15. ↑ SS Cestrian (+1917). www.wrecksite.eu. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  16. ↑ Helgason, Guðmundur: Ships hit during WWI – Siracusy. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  17. ↑ Erich von Rohrscheidt, Oberleutnant zur See (Crew 4/08). [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  18. ↑ Hans Georg Lübbe, Kapitänleutnant (Crew 4/08). [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-12]. (ang.).
  19. ↑ Helgason, Guðmundur: Ships hit during WWI – Vicenza. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-12]. (ang.).
  20. ↑ Peter Ernst Eiffe, Kapitänleutnant (Crew 4/08). [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2016-12-12]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 43. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 180. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007, s. 102. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SM_UB-42&oldid=61845894”