Wikipedia

Stefan Benedykt

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Stefan Marian Juliusz Benedykt ps. „Feliks Markowski”, „Józef” (ur. 29 listopada 1896 w Wiedniu[1], zm. 21 marca 1987 w Londynie) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. Awansowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie na stopień pułkownika, członek Głównej Komisji Rewizyjnej Związku Legionistów Polskich od 1936 roku[2].

Stefan Benedykt
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1896
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

21 marca 1987
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Błękitna Armia
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Stefan Benedykt urodził się 29 listopada 1896 w Wiedniu[3] (lub we Lwowie[4]) w rodzinie Fryderyka i Barbary[5].

28 sierpnia 1914 wstąpił do Legionu Wschodniego[1]. 26 września 1914 roku, po rozwiązaniu Legionu Wschodniego, złożył przysięgę na wierność cesarzowi i został przydzielony do 5 kompanii 2 pułku piechoty. Od 14 stycznia do 14 maja 1915 roku był słuchaczem II Kursu Szkoły Podchorążych Legionów Polskich w Marmarosz-Sziget i Kamieńsku (od połowy kwietnia). W dniach 4 i 5 maja 1915 roku złożył egzaminy końcowe[6]. Po ukończeniu kursu został przydzielony do I batalionu 4 pułku piechoty, w którym został komendantem plutonu. 6 lipca 1916 roku w czasie bitwy pod Kostiuchnówką został ciężko ranny i dostał się do rosyjskiej niewoli. W czasie służby w Legionach Polskich awansował na chorążego (15 listopada 1915 roku) i podporucznika (15 lipca 1916 roku)[7].

W 1917 roku podjął nieudaną próbę ucieczki z niewoli zakończoną karą trzech miesięcy aresztu. Kolejna ucieczka zakończyła się powodzeniem i wstąpieniem w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej i II Korpusu Polskiego w Rosji. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918 roku) przedostał się do Murmańska. 26 listopada 1918 roku wyjechał z misją kurierską do Armii Polskiej we Francji, z którą w kwietniu następnego roku powrócił do kraju.

16 czerwca do 30 listopada 1919 roku był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana z tytułem „przydzielony do Sztabu Generalnego”, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii generała Hallera. Pełnił wówczas służbę w Oddziale II Informacyjnym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[8].

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Szpitalu Nr 1 w Krakowie, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 4 pułk piechoty Legionów[9]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 138. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W 1923 roku pełnił służbę w 58 pułku piechoty w Poznaniu[11]. 31 marca 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 55. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Z dniem 31 lipca 1924 roku został przeniesiony w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej stwierdzonej „na podstawie przeprowadzonej superrewizji”. Mieszkał wówczas w Krakowie przy ulicy Krowoderskiej 11[13].

Po zwolnieniu z wojska ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, po czym pracował jako dziennikarz. W 1928 roku mieszkał w Warszawie[14]. W 1934 roku, jako major ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów stanu spoczynku piechoty, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15].

Po kampanii wrześniowej 1939 roku został internowany na Węgrzech. W listopadzie 1943 roku na terytorium Królestwa Węgier wszedł w skład sztabu Oddziałów Armii Krajowej na czele których stał pułkownik dyplomowany Jan Korkozowicz ps. „Barski”. W sztabie OAK kierował referatem informacyjnym[16]. Po wejściu Niemców na terytorium Królestwa Węgier (19 marca 1944 roku) został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym Mauthausen.

Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Londynie. Był członkiem Ligi Niepodległości Polski. Został awansowany przez prezydenta RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika[4] i pułkownika[5]. Podpisał list pisarzy polskich na Obczyźnie, solidaryzujących się z sygnatariuszami protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)[17]. Zmarł 21 marca 1987 w Londynie[5]. Jego pogrzeb odbył się w kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie[4]. Był żonaty Zofią z Janiewiczów h. Junosza (1912–1982)[18].

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 35.
  2. ↑ Związek Legionistów Polskich : 1936-1938 r. : sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.
  3. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-08-23].
  4. ↑ a b c Marian Brzezicki. Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 53, s. 99, Czerwiec 1987. Koło Lwowian w Londynie. 
  5. ↑ a b c Wykaz Legionistów ↓.
  6. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 270.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 19.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, s. 788.
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 31, 551.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 39.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 290, 405.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 169.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 60 z 27 czerwca 1924 roku, s. 360..
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 898.
  15. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 842.
  16. ↑ Piotr Matusak, Plany odtworzenia WP przez ruch oporu poza granicami ziem polskich w latach 1939–1945, s. 316. Andrzej Przewoźnik, Polacy w Królestwie Węgier 1939–1945, ISBN 963-86671-4-1, s. 31.
  17. ↑ Kultura 1976/03/342 Paryż 1976, s. 34.
  18. ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 44, s. 99, Grudzień 1982. Koło Lwowian w Londynie. 
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu pracy dziennikarskiej”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Benedykt&oldid=71618949”