Stefan Gołębiewski
Stefan Gołębiewski ps. „Bernard” (ur. 11 kwietnia 1898 w Rylsku Małym, zm. 1 sierpnia 1944 w Warszawie) – żołnierz Wojska Polskiego i Armii Krajowej, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, kampanii wrześniowej i powstania warszawskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
 starszy sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 kwietnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 sierpnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1938–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef kompanii CKM, dowódca plutonu 1627 AK |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Michała i Franciszki z d. Sikora[1]. Absolwent szkoły powszechnej[1].
Od 2 lutego 1919 ochotnik w Wojsku Polskim, został przydzielony do 4 pułku piechoty z którym walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej po ukończeniu kursu specjalistów broni maszynowej w kompanii karabinów maszynowych[1]. Zwolniony z wojska w stopniu kaprala 10 grudnia 1921[1].
Od 25 października 1923 w służbie zawodowej, ukończył szkołę podoficerów w Toruniu i Centralną Szkołę Strzelniczą[1]. Awansowany do stopnia starszego sierżanta[1].
Podczas kampanii wrześniowej jako szef kompanii CKM w 28 pułku piechoty[a]. Brał udział w walkach pod Wieluniem, Wolą Cyrusową i Brwinowem[1]. Po zakończeniu walk uniknął niewoli niemieckiej i pracował w Warszawie jako robotnik[1].
Podczas okupacji niemieckiej należał do Związku Odbudowy Rzeczypospolitej, Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Walczył podczas powstania warszawskiego jako dowódca plutonu 1627 AK z którym brał udział w natarciu na byłe koszary 36 pułku piechoty na Pradze-Północ podczas którego poległ[1].
Pośmiertnie awansowany do stopnia podporucznika i odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1].
Pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 27C-6-4).
Życie prywatne edytuj
Żonaty z Julianną Krzemińską. Mieli dzieci: Henryka, Stefania (ur. 1926) i Tadeusz (ur. 1928)[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12585 (za wybitne męstwo i poświęcenie)[1]
Przypisy edytuj
Uwagi edytuj
- ↑ Polak (red.) 1999 ↓, s. 39 podaje mylnie 23 pp (pomyłka w druku).
Bibliografia edytuj
- Bogusław Polak (red.): Konspiracja 1939–1945, część 1 (redakcja naukowa Bogusław Polak). T. V. Koszalin: Wydaw. Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.