Stefan Miecznikowski
Stefan Miecznikowski SJ (ur. 25 sierpnia 1921 w Warszawie, zm. 27 grudnia 2004 w Gdyni) – polski duchowny katolicki, jezuita, kapelan łódzkiej „Solidarności”.
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
1950 |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Dzieciństwo i młodość spędził w Warszawie, jego ojciec był elektromonterem. Prawdziwą szkołą charakteru było harcerstwo, które na całe życie wpoiło mu głęboki patriotyzm i wrażliwość na sprawy społeczne.
W wieku 17 lat wstąpił do Zakonu Jezuitów (S.J.), przyjął święcenia kapłańskie w 1950 (z rąk prymasa Stefana Wyszyńskiego). Studiował teologię w Rzymie. W Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim obronił rozprawę doktorską na temat duchowości ignacjańskiej. W latach 1953–1957 był duszpasterzem akademickim przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, później opiekował się nowicjatem jezuickim w Kaliszu. W 1967 został przeniesiony do Łodzi, gdzie był duszpasterzem akademickim; po aresztowaniach studentów z jego otoczenia, aktywnych w rozbitej przez Służbę Bezpieczeństwa opozycyjnej organizacji "Ruch", władze zakonne ponownie przeniosły go do Kalisza.
Powtórnie skierowany do pracy w Łodzi w 1978, obok środowisk akademickich zajął się duszpasterstwem rodzin. Został także kapelanem powstającej w Łodzi "„Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego sporządzał listy aresztowanych i internowanych, podjął szereg inicjatyw na rzecz opozycji. Organizował pomoc dla rodzin zatrzymanych i samych aresztowanych, a także osób pozbawionych pracy i środków do życia. Powołał do życia Ośrodek Pomocy Uwięzionym i Internowanym, organizował specjalne spotkania dyskusyjne (tzw. spotkania środowe), odprawiał msze za Ojczyznę.
W 1989 został przeniesiony przez władze zakonne na Wybrzeże. Po upadku PRL został członkiem honorowym łódzkiego Regionu "Solidarności", w 1992 otrzymał także honorowe obywatelstwo miasta Łodzi[1]. W 1995 otrzymał tytuł Honorowego Członka NSZZ „Solidarność”[2].
Ukazało się kilka książek jego autorstwa: Kazania stanu wojennego, Rozważania o Ojczyźnie (1998), Almanach Harcerski (1999).
Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie. Pochowany został w Łodzi w grobowcu Jezuitów, na cmentarzu katolickim na Dołach.
Odznaczenia edytuj
3 maja 2007 Prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie o. Stefana Miecznikowskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[3].
Upamiętnienie edytuj
Jest patronem jednej z ulic w łódzkim Śródmieściu[4]. W 2023 przy kościele Podwyższenia Świętego Krzyża w Łodzi odsłonięto jego popiersie[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Honorowe obywatelstwo miasta Łodzi [online] [dostęp 2011-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-23].
- ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 139.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 52, poz. 596.
- ↑ o. Stefana Miecznikowskiego Łódź (Łódź-Śródmieście), Ulica, 90-049 [online], mapa.targeo.pl [dostęp 2024-01-03] (pol.).
- ↑ Odsłonięcie pomnika o. Stefana Miecznikowskiego [online], www.archidiecezja.lodz.pl, 25 sierpnia 2023 [dostęp 2024-01-03] (pol.).