Wikipedia

Stephan Eberharter

austriacki narciarz alpejczyk

Stephan Eberharter (ur. 24 marca 1969 w Brixlegg) – austriacki narciarz alpejski, czterokrotny medalista igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata oraz dwukrotny zdobywca Pucharu Świata.

Stephan Eberharter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 marca 1969
Brixlegg

Klub

WSV Zell am Ziller

Debiut w PŚ

23.11 1989, Park City (8. miejsce – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

23.11 1989, Park City (8. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

2.12 1990, Valloire
(3. miejsce – super G)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

14.03 1998, Crans-Montana (gigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
złoto Salt Lake City 2002 Gigant
srebro Nagano 1998 Gigant
srebro Salt Lake City 2002 Supergigant
brąz Salt Lake City 2002 Zjazd
Mistrzostwa świata
złoto Sälbach 1991 Supergigant
złoto Sälbach 1991 Kombinacja
złoto St. Moritz 2003 Supergigant
srebro St. Anton 2001 Supergigant
Puchar Świata
Kryształowa Kula
2001/2002
Kryształowa Kula
2002/2003
2. miejsce
2000/2001
2. miejsce
2003/2004
3. miejsce
1997/1998
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
2001/2002
Mała Kryształowa Kula
2002/2003
Mała Kryształowa Kula
2003/2004
2. miejsce
2000/2001
Puchar Świata (Slalom gigant)
2. miejsce
1998/1999
3. miejsce
2001/2002
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
2001/2002
Mała Kryształowa Kula
2002/2003
2. miejsce
1990/1991
2. miejsce
1998/1999
3. miejsce
1997/1998
3. miejsce
2003/2004

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Stephan Eberharter pojawił się w 1987 roku, podczas mistrzostw świata juniorów w Sälen. Zajął tam siódme miejsce w slalomie gigancie, jedenaste w slalomie i dwunaste w biegu zjazdowym. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 23 listopada 1989 roku w Park City, zajmując ósme miejsce w gigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1989/1990 punktował jeszcze dwukrotnie, najlepszy wynik osiągając 2 grudnia 1989 roku w Mont St. Anne, gdzie był piąty w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 32. miejsce.

Sezon 1990/1991 rozpoczął od wywalczenia pierwszego podium w zawodach PŚ: 2 grudnia 1990 roku w Valloire Austriak zajął trzecie miejsce w supergigancie. W zawodach tych lepsi byli tylko Francuz Franck Piccard i Franz Heinzer ze Szwajcarii. W kolejnych zawodach cyklu jeszcze sześciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, w tym dwa razy stawał na podium: 1 marca w Lillehammer był trzeci w gigancie, a 17 marca 1991 roku w Lake Louise zajął trzecie miejsce w supergigancie. W efekcie w klasyfikacji generalnej zajął dwunaste miejsce, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Heinzerem. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm. Zdobył tam tytuły mistrzowskie w supergigancie i kombinacji alpejskiej, nie wygrywając wcześniej żadnych zawodów Pucharu Świata. Pierwszy z tych medali zdobył pokonując o ponad pół sekundy Norwega Kjetila André Aamodta i o blisko dwie sekundy Francka Piccarda. W kombinacji po zjeździe zajmował dziewiąte miejsce, jednak w slalomie do kombinacji uzyskał najlepszy wynik i wyraźnie wyprzedził Włocha Kristiana Ghedinę i swego rodaka, Günthera Madera.

Kolejny raz na podium stanął 7 marca 1993 roku w Aspen, gdzie był drugi w supergigancie. Było to jednak jego jedyne podium w sezonie 1992/1993, który ukończył na 29. pozycji. Wystartował w kombinacji podczas mistrzostw świata w Morioce w 1993 roku, jednak nie ukończył rywalizacji. Na rozgrywanych rok wcześniej igrzyskach olimpijskich w Albertville był osiemnasty po zjeździe do kombinacji. Slalomu jednak nie ukończył i w kombinacji nie był klasyfikowany. Przez piec kolejnych lat Austriak zmagał się z kontuzjami, osiągając coraz słabsze wyniki. Po zakończeniu sezonu 1994/1995 stracił miejsce w reprezentacji Austrii. Wystąpił na mistrzostwach świata w Sierrra Nevada w 1996 roku, jednak w supergigancie został zdyskwalifikowany. W kolejnych dwóch sezonach startował w Pucharze Europy.

Do światowej czołówki powrócił w sezonie 1997/1998. Wielokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, w tym sześć razy stając na podium: 5 grudnia w Beaver Creek był trzeci w zjeździe, dzień później drugi w supergigancie, 14 grudnia w Val d’Isère drugi w gigancie, 10 stycznia w Schladming drugi, a dzień później trzeci w supergigancie, a 14 marca 1998 roku w Crans-Montana odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo, wygrywając giganta. W klasyfikacji generalnej zajął trzecie miejsce za Hermannem Maierem i Andreasem Schiffererem, a w klasyfikacji supergiganta trzecie miejsce zajął za Maierem i kolejnym Austriakiem, Hansem Knaußem. Wystąpił także na igrzyskach olimpijskich w Nagano, gdzie zdobył srebrny medal w slalomie gigancie. W zawodach tych rozdzielił na podium Hermanna Maiera i Michaela von Grünigena ze Szwajcarii.

Z mistrzostw świata w Vail w 1999 roku wrócił jednak bez medalu. Był tam piąty w zjeździe oraz czwarty w supergigancie, w którym walkę o podium przegrał z Knaußem o 0,21 sekundy. W zawodach pucharowych dziewięć razy plasował się na podium, w tym trzykrotne zwyciężał: 20 listopada 1998 roku w Park City w gigancie, 27 listopada w Aspen w supergigancie oraz 27 lutego 1999 roku w Ofterschwang w gigancie. Sezon 1998/1999 zakończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej oraz drugim w klasyfikacjach giganta i supergiganta. Wśród gigancistów lepszy był tylko Michael von Grünigen, a klasyfikacji supergiganta lepszy okazał się Hermann Maier. W kolejnym sezonie osiągał nieco słabsze wyniki. Na podium plasował się sześciokrotnie, jednak ani razu nie zwyciężył. W pierwszych zawodach cyklu, 31 października 1999 roku w Tignes był trzeci w gigancie, następnie 27 listopada w Vail był drugi w zjeździe, dzień później drugi w supergigancie, 4 grudnia w Lake Louise trzeci w zjeździe, 8 stycznia w Chamonix drugi w tej samej konkurencji, a 12 lutego 2000 roku w St. Anton am Arlberg zajął trzecie miejsce w supergigancie. Dało mu to szóste miejsce w klasyfikacji generalnej, jednak w żadnej z klasyfikacji poszczególnych konkurencji nie znalazł się w najlepszej trójce.

Mistrzostwa świata w St. Anton w 2001 roku przyniosły mu kolejny medal. W supergigancie zdobył srebrny medal, plasując się o 0,08 s za Daronem Rahlvesem z USA i o 0,15 s przed Hermannem Maierem. Na tych samych mistrzostwach był też siódmy w zjeździe, tracąc do podium 0,57 s. W zawodach pucharowych osiem razy stawał na podium, odnosząc przy tym dwa zwycięstwa: 25 listopada 2000 roku w Lake Louise i 3 marca 2001 roku w Kvitfjell wygrywał bieg zjazdowy. W klasyfikacji generalnej, a także klasyfikacji zjazdu w sezonie 2000/2001 był drugi za Maierem. Największe sukcesy osiągał jednak podczas rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie w trzech startach zdobył trzy medale. Najpierw wywalczył brązowy medal w biegu zjazdowym, przegrywając tylko ze swym rodakiem Fritzem Stroblem i Lasse Kjusem z Norwegii. Następnie zajął drugie miejsce w supergigancie, rozdzielając na podium Kjetila André Aamodta i Andreasa Schifferera. Wystąpił także w gigancie, w którym zdobył złoty medal, plasując się przed Bode Millerem z USA i Lasse Kjusem. Eberharter zdominował rywalizację w Pucharze Świata, siedemnaście razy stawał na podium, w tym aż dziesięciokrotnie zwyciężał. Wygrywał supergiganta 7 grudnia w Val d’Isère, 18 stycznia w Kitzbühel i 27 stycznia w Garmisch-Partenkirchen, bieg zjazdowy 8 grudnia w Val d’Isère, 15 grudnia w Val Gardena, 12 stycznia w Wengen, 19 stycznia w Kitzbühel, 2 lutego w Sankt Moritz i 6 marca 2002 roku w Altenmarkt-Zauchensee, a 3 lutego 2002 roku w Sankt Moritz był najlepszy w gigancie. W klasyfikacji generalnej zwyciężył, gromadząc 1702 punkty i wyprzedził drugiego w klasyfikacji Aamodta o ponad 600 punktów. W tym samym sezonie zdobył także dwie Małe Kryształowe Kule za zwycięstwa w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta, a w klasyfikacji giganta był trzeci za Francuzem Frédérikiem Covilim i Benjaminem Raichem.

Drugą w karierze Kryształową Kulę zdobył w sezonie 2002/2003, w który trzynaście razy stawał na podium. Odniósł dziewięć zwycięstw: w gigancie 27 października w Sölden, w supergigancie 1 grudnia w Lake Louise i 13 marca w Lillehammer oraz w zjeździe 30 listopada w Lake Louise, 7 grudnia w Beaver Creek, 14 grudnia w Val d’Isère, 11 stycznia w Bormio, 17 stycznia w Wengen i 22 lutego 2003 roku w Garmisch-Partenkirchen. Oprócz zwycięstwa w klasyfikacji generalnej wygrał także klasyfikacje zjazdu i supergiganta. Ostatni medal w karierze zdobył podczas mistrzostw świata w Sankt Moritz w 2003 roku, gdzie powtórzył wynik sprzed 12 lat, zdobywając złoty medal w supergigancie. Na tych samych mistrzostwach był też piąty w zjeździe, a w gigancie zajął 23. miejsce. Startował także w sezonie 2003/2004, zajmując drugie miejsce w klasyfikacji generalnej za Hermannem Maierem. Na podium znalazł się dwanaście razy, w tym cztery razy zwyciężał: 10 stycznia w Chamonix, 24 stycznia w Kitzbühel, 31 stycznia w Garmisch-Partenkirchen i 6 marca 2004 roku w Kvitfjell był najlepszy w zjeździe. Dzięki temu por raz trzeci z rzędu zdobył Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji zjazdu, a w klasyfikacji supergiganta był trzeci za Mairerem i Rahlvesem. Zwycięstwo w Kvitfjell było ostatnim w jego karierze. Austriak miał wtedy blisko 35 lat i stał się najstarszym triumfatorem zawodów Pucharu Świata w historii[1]. Ostatni raz na podium stanął 11 marca 2004 roku w Sestriere, gdzie był trzeci w supergigancie. Był to równocześnie jego ostatni start w zawodach pucharowych.

We wrześniu 2004 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej[2]. Prowadzi rubrykę sportową w gazecie "Kronen Zeitung", pracował także jako komentator[3]. W latach 1991 i 2002 był wybierany sportowcem roku w Austrii[4].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
DNF 11 lutego 1992   Albertville Kombinacja 14,58 pkt -   Josef Polig
DSQ 16 lutego 1998   Nagano Supergigant 1:34,82 -   Hermann Maier
2.  19 lutego 1998   Nagano Gigant 2:38,51 +0,85   Hermann Maier
3.  10 lutego 2002   Salt Lake City Zjazd 1:39,13 +0,28   Fritz Strobl
2.  16 lutego 2002   Salt Lake City Supergigant 1:21,58 +0,10   Kjetil André Aamodt
1.  21 lutego 2002   Salt Lake City Gigant 2:23,28 - -

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
1.  23 stycznia 1991   Saalbach Supergigant 1:26,73 - -
1.  30 stycznia 1991   Saalbach Kombinacja 16,28 pkt - -
17.[5] 3 lutego 1991   Saalbach Gigant 2:29,94 +4,20   Rudolf Nierlich
DNF[6] 8 lutego 1993   Morioka Kombinacja 34,22 pkt -   Lasse Kjus
DSQ 13 lutego 1996   Sierra Nevada Supergigant 1:21,80 -   Atle Skårdal
4. 2 lutego 1999   Vail Supergigant 1:14,53 +0,22   Lasse Kjus
  Hermann Maier
5. 6 lutego 1999   Vail Zjazd 1:40,60 +0,80   Hermann Maier
DNF1 12 lutego 1999   Vail Gigant 2:19,31 –   Lasse Kjus
2.  31 stycznia 2001   St. Anton am Arlberg Supergigant 1:21,46 +0,08   Daron Rahlves
7. 7 lutego 2001   St. Anton am Arlberg Zjazd 1:38,74 +1,09   Hannes Trinkl
1.  2 lutego 2003   Sankt Moritz Supergigant 1:38,80 - -
5. 8 lutego 2003   Sankt Moritz Zjazd 1:43,54 +1,14   Michael Walchhofer
23. 12 lutego 2003   Sankt Moritz Gigant 2:45,93 +2,03   Bode Miller

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
11. 21 marca 1987   Sälen Slalom 1:50,95 +4,04   Roger Pramotton
7. 22 marca 1987   Sälen Gigant 2:31,70 +2,15   Thomas Wolf
12. 26 marca 1987   Hemsedal Zjazd 1:25,72 +1,25   Urs Lehmann

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Crans-Montana – 14 marca 1998 (gigant)
  2.   Park City – 20 listopada 1998 (gigant)
  3.   Aspen – 27 listopada 1998 (supergigant)
  4.   Ofterschwang – 27 lutego 1999 (gigant)
  5.   Lake Louise – 25 listopada 2000 (zjazd)
  6.   Kvitfjell – 3 marca 2001 (zjazd)
  7.   Val d’Isère – 7 grudnia 2001 (supergigant)
  8.   Val d’Isère – 8 grudnia 2001 (zjazd)
  9.   Val Gardena – 15 grudnia 2001 (zjazd)
  10.   Wengen – 12 stycznia 2002 (zjazd)
  11.   Kitzbühel – 18 stycznia 2002 (supergigant)
  12.   Kitzbühel – 19 stycznia 2002 (zjazd)
  13.   Garmisch-Partenkirchen – 27 stycznia 2002 (supergigant)
  14.   Sankt Moritz – 2 lutego 2002 (zjazd)
  15.   Sankt Moritz – 3 lutego 2002 (gigant)
  16.   Altenmarkt – 6 marca 2002 (zjazd)
  17.   Sölden – 27 października 2002 (gigant)
  18.   Lake Louise – 30 listopada 2002 (zjazd)
  19.   Lake Louise – 1 grudnia 2002 (supergigant)
  20.   Beaver Creek – 7 grudnia 2002 (zjazd)
  21.   Val d’Isère – 14 grudnia 2002 (zjazd)
  22.   Bormio – 11 stycznia 2003 (zjazd)
  23.   Wengen – 17 stycznia 2003 (zjazd)
  24.   Garmisch-Partenkirchen – 22 lutego 2003 (zjazd)
  25.   Kvitfjell – 13 marca 2003 (supergigant)
  26.   Chamonix – 10 stycznia 2004 (zjazd)
  27.   Kitzbühel – 24 stycznia 2004 (zjazd)
  28.   Garmisch-Partenkirchen – 31 stycznia 2004 (zjazd)
  29.   Kvitfjell – 6 marca 2004 (zjazd)

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Valloire – 2 grudnia 1990 (supergigant) – 3. miejsce
  2.   Lillehammer – 1 marca 1991 (gigant) – 3. miejsce
  3.   Lake Louise – 17 marca 1991 (supergigant) – 3. miejsce
  4.   Aspen – 7 marca 1993 (supergigant) – 2. miejsce
  5.   Beaver Creek – 5 grudnia 1997 (zjazd) – 3. miejsce
  6.   Beaver Creek – 6 grudnia 1997 (supergigant) – 2. miejsce
  7.   Val d’Isère – 14 grudnia 1997 (gigant) – 2. miejsce
  8.   Schladming – 10 stycznia 1998 (supergigant) – 2. miejsce
  9.   Schladming – 11 stycznia 1998 (supergigant) – 3. miejsce
  10.   Sölden – 25 października 1998 (gigant) – 2. miejsce
  11.   Val d’Isère – 13 grudnia 1998 (supergigant) – 2. miejsce
  12.   Bormio – 29 grudnia 1998 (zjazd) – 3. miejsce
  13.   Kvitfjell – 5 marca 1999 (zjazd) – 2. miejsce
  14.   Kvitfjell – 6 marca 1999 (zjazd) – 3. miejsce
  15.   Kvitfjell – 7 marca 1999 (supergigant) – 2. miejsce
  16.   Tignes – 31 października 1999 (gigant) – 3. miejsce
  17.   Vail – 27 listopada 1999 (zjazd) – 2. miejsce
  18.   Vail – 28 listopada 1999 (supergigant) – 2. miejsce
  19.   Lake Louise – 4 grudnia 1999 (zjazd) – 3. miejsce
  20.   Chamonix – 8 stycznia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  21.   St. Anton am Arlberg – 12 lutego 2000 (supergigant) – 3. miejsce
  22.   Sölden – 29 października 2000 (gigant) – 2. miejsce
  23.   Vail – 2 grudnia 2000 (zjazd) – 3. miejsce
  24.   Val d’Isère – 9 grudnia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  25.   Kitzbühel – 20 stycznia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
  26.   Kvitfjell – 4 marca 2001 (supergigant) – 3. miejsce
  27.   Åre – 8 marca 2001 (zjazd) – 2. miejsce
  28.   Sölden – 28 października 2001 (gigant) – 2. miejsce
  29.   Val d’Isère – 9 grudnia 2001 (gigant) – 3. miejsce
  30.   Bormio – 28 grudnia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
  31.   Bormio – 29 grudnia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
  32.   Garmisch-Partenkirchen – 26 stycznia 2002 (supergigant) – 3. miejsce
  33.   Kvitfjell – 3 marca 2002 (supergigant) – 3. miejsce
  34.   Altenmarkt-Zauchensee – 10 marca 2002 (gigant) – 3. miejsce
  35.   Wengen – 18 stycznia 2003 (zjazd) – 3. miejsce
  36.   Kitzbühel – 27 stycznia 2003 (supergigant) – 3. miejsce
  37.   Garmisch-Partenkirchen – 23 lutego 2003 (supergigant) – 2. miejsce
  38.   Lillehammer – 12 marca 2003 (zjazd) – 2. miejsce
  39.   Lake Louise – 30 listopada 2003 (supergigant) – 3. miejsce
  40.   Vail – 5 grudnia 2003 (zjazd) – 2. miejsce
  41.   Val Gardena – 19 grudnia 2003 (supergigant) – 2. miejsce
  42.   Kitzbühel – 22 stycznia 2004 (zjazd) – 2. miejsce
  43.   Garmisch-Partenkirchen – 30 stycznia 2004 (zjazd) – 3. miejsce
  44.   St. Anton am Arlberg – 14 lutego 2004 (zjazd) – 2. miejsce
  45.   Sestriere – 10 marca 2004 (zjazd) – 3. miejsce
  46.   Sestriere – 11 marca 2004 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ FIS-Ski.com Statistics: Winner Age (ang.)
  2. ↑ Stephan Eberharter ogłosił zakończenie kariery (pol.)
  3. ↑ Eberharter komentatorem telewizyjnym (pol.)
  4. ↑ W Austrii wybrano sportowców roku (pol.)
  5. ↑ alpineskiworld.net: 03.02.1991. Saalbach Giant Slalom, men (ang.)
  6. ↑ alpineskiworld.net: 05-08.02.1993. Morioka Alpine Combined, men (ang.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stephan_Eberharter&oldid=70323130”