Szarża pod Skrobowem
Szarża pod Skrobowem – szarża polskiego 18 pułku ułanów na oddziały Armii Czerwonej w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas |
2 października 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
okolice Skrobowa | ||
| Przyczyna |
polska ofensywa jesienna | ||
| Wynik |
zwycięstwo Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Sytuacja ogólna edytuj
Po wielkiej bitwie nad Wisłą, Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego zreorganizowało struktury wojskowe, zlikwidowało między innymi dowództwa frontów i rozformowało 1. i 5. Armię. Na froncie przeciwsowieckim rozwinięte zostały 2., 3., 4. i 6. Armia[1].
10 września, na odprawie w Brześciu ścisłych dowództw 2. i 4 Armii, marsz. Józef Piłsudski nakreślił zarys planu nowej bitwy z wojskami Frontu Zachodniego. Rozpoczęły się prace sztabowe nad planem bitwy niemeńskiej[1]. Toczona w dniach 20–28 września operacja zakończyła się dużym sukcesem militarnym Wojska Polskiego, a bój pod Lidą był jej zakończeniem[2].
Bezpośrednio po niej polskie dywizje przystąpiły do pościgu za pobitym nieprzyjacielem. Objął on rozległy front od Niemna na północy, aż po Prypeć na południu[3].
1 października 15 Wielkopolska Dywizja Piechoty gen. Władysława Junga osiągnęła linię „starych okopów niemieckich”, a przeciwnik obsadził dawne okopy rosyjskie, próbując w oparciu o nie ustabilizować linię frontu[4].
Walki pod Skrobowem edytuj
2 października 15 Dywizja Piechoty gen. Władysława Junga przez kilka godzin bezskutecznie próbowała przełamać silne pozycje nieprzyjaciela między wsiami Maniewicze i Skrobów[4]. Dowódca dywizji postanowił wprowadzić do walki swoją kawalerię dywizyjną – 18 pułk ułanów[5]. Do szarży wyznaczony został 1 szwadron por. Trzcińskiego, a wspierać go miały cztery baterie artylerii 15 pułku artylerii polowej. Teren sprzyjał broniącym się Sowietom. Pocięty rowami, z resztkami starych zasieków, utrudniał szarżę i zmuszał polskich ułanów do wjechania na jedyną w tym rejonie drogę prowadzącą z Horodyszcza. Dowódca szwadronu, umiejętnie manewrując, ominął przeszkody i na kilkaset metrów przed okopami wyprowadził ułanów na równy teren. Wtedy trzy plutony ułanów rozpoczęły szarżę[4]. Zdemotywowani ciągłym odwrotem czerwonoarmiści wpadli w panikę, zaczęli porzucać okopy i wycofywali się w nieładzie do pobliskiego lasu. Zorganizowanie pościgu metodą kawaleryjską utrudniały rozbudowane linie okopów i zasieki inżynieryjne. Dzięki temu przeciwnik zdołał ujść bez strat[4].
Bilans walk edytuj
Kosztem dwóch poległych i piętnastu rannych szwadron przełamał obronę sowiecką, umożliwiając 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty kontynuowanie pościgu[4][6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Wyszczelski 1995 ↓, s. 286.
- ↑ Kutrzeba 1926 ↓, s. 243.
- ↑ Przybylski 1930 ↓, s. 219.
- ↑ a b c d e Odziemkowski 2004 ↓, s. 380.
- ↑ Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 18.
- ↑ Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 19.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Dobiecki, Michał Kłopotowski: Zarys historji wojennej 18-go pułku ułanów pomorskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Tadeusz Kutrzeba: Bitwa nad Niemnem (wrzesień-październik 1920 roku). Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy. Napoleon V (reprint), 1926. ISBN 978-83-7889-669-2.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Lech Wyszczelski: Warszawa 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08399-1.