Tadeusz Karlewicz
Tadeusz Karlewicz (ur. 14 marca 1893 w Poznaniu, zm. 19 kwietnia 1966 tamże) – kapitan piechoty Wojska Polskiego.
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 marca 1893 |
|---|---|
| Data śmierci |
19 kwietnia 1966 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1929 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 14 marca 1893 roku w Poznaniu, w rodzinie Antoniego i Anny. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim z bronią w ręku. Od 9 stycznia 1919 roku jako dowódca plutonu pełnił służbę wartowniczą na lotnisku Ławica. Od 11 stycznia uczestniczył w walkach od Szubinem i Rynarzewem. Jako dowódca kompanii zdobył jeden samolot i pod Rynarzewem pociąg pancerny. Od 7 lutego 1919 roku służył w batalionie wągrowieckim, który później został I batalionem 4 Pułku Strzelców Wielkopolskich[1].
W 1920 roku został przeniesiony do 101 Rezerwowego Pułku Piechoty, który później został przemianowany na 3 Pułk Syberyjski, a w 1921 roku na 84 Pułk Piechoty. Jako dowódca 2. kompanii karabinów maszynowych brał udział w wojnie z bolszewikami[2].
Po zakończeniu wojny kontynuował zawodową służbę wojskową w 84 Pułku Piechoty w Pińsku[3][4][5][6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 589. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 186. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W lipcu 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kałusz w celu odbycia praktyki poborowej[9], lecz w następnym miesiącu został oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[10][11], a z dniem 31 grudnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[12]. Po zakończeniu służby wojskowej wrócił do rodzinnego miasta. 1 grudnia 1939 roku został osadzony w obozie przesiedleńczym w Poznaniu, a następnie wysiedlony do Generalnego Gubernatorstwa[13].
Zmarł 19 kwietnia 1966 roku. Został pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu[14].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 19 czerwca 1938 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15]
- Krzyż Walecznych[16]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 6 grudnia 1957 roku[1]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Lista odznaczonych WKP ↓.
- ↑ Wilczyński 1930 ↓, s. 8.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 217, 681.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 367, 426.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 319, 369.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 98, 208.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 81.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 739.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 190.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 255.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 313.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 10 grudnia 1929 roku, s. 355.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Tadeusz Karlewicz. Powstaniec Wielkopolski 1918-1919. BillionGraves Holdings. [dostęp 2019-07-23]..
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 140, poz. 245.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 98.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Adam Wilczyński: Zarys historji wojennej 84-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2019-07-23].
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-07-04].