Tadeusz Nowakowski (bokser)
Tadeusz Nowakowski (ur. 14 stycznia 1934 we Francji, zm. 3 marca 2011 w Sanoku) – polski bokser, reprezentant Polski, trener.
| Data urodzenia | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||||||||||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||
| Kategoria wagowa |
półśrednia | |||||||||||||||
| Klub |
Stal Mielec | |||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||||||||
| Liczba walk |
248 | |||||||||||||||
| Zwycięstwa |
211 | |||||||||||||||
| Porażki |
28 | |||||||||||||||
| Remisy |
9 | |||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie polskich emigrantów we Francji. Tam też pierwszy raz był na zawodach bokserskich w Lens. Po repatriacji do Polski wraz z rodziną osiadł w Bytomiu i tam rozpoczął treningi w klubie Budowlani Bytom. Pierwszą walkę stoczył 7 lutego 1948. Po wyprowadzce ze Śląska zamieszkał w Mielcu, gdzie został pracownikiem WSK Mielec i zawodnikiem pięściarskiej sekcji klubu Stal Mielec. W 1951 i 1952 został mistrzem województwa rzeszowskiego w wadze półśredniej oraz uzyskał prawo startu w mistrzostwach Polski, gdzie w turnieju 1952 w Warszawie wywalczył brązowy medal. W międzyczasie został absolwentem Gimnazjum Przemysłowego Państwowej Fabryki Wagonów w Sanoku z 1952 (zasadnicza szkoła zawodowa o specjalności ślusarz maszynowy)[1]. W kolejnych latach ponownie zostawał mistrzem województwa rzeszowskiego, mistrzem zrzeszenia Stal. Na turnieju MP 1957 w Gdańsku zdobył złoty medal, pokonując Jerzego Debisza, Koszałkowskiego i Lewandowskiego. Został zawodnikiem kadry Polski kierowanej przez Feliksa Stamma. Uczestniczył w mistrzostwach Europy w Pradze 1957, gdzie został wyeliminowany w swojej pierwszej walce tego turnieju. Później przedwcześnie zakończył karierę reprezentacyjną z uwagi na brak zgody ze strony władz PRL wydania dokumentów przed wyjazdem do Wielkiej Brytanii (przyczyną miał być akt urodzenia Nowakowskiego we Francji). W kolejnych latach nadal reprezentował Stal Mielec.
Pod koniec czynnej kariery zawodniczej, zakończonej w 1962, był równolegle instruktorem grup młodzieżowych w klubie. W 1968 został trenerem w sekcji pięściarskiej Stali Sanok i pełnił funkcję przez kolejne lata[2][3]. Był szkoleniowcem seniorów i juniorów, a ponadto pracował w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan”. Jako trener pracował w Sanoku przez 24 lata (w tym czasie czasowo był przez 1,5 roku szkoleniowcem w Avii Świdnik od 1977 przez jeden sezon, w 1980 ponownie został szkoleniowcem Stali[4]). W kwietniu 1983, po 15 latach pracy, zrezygnował z funkcji trenera pięściarskiej drużyny seniorów Stali Sanok, występującej wówczas w II lidze (na stanowisku trenera został zastąpiony przez Józefa Sołdryka)[5][6][7]. W późniejszych latach trenował młodych adeptów pięściarstwa w Stali Sanok[8]. Wśród jego sanockich wychowanków byli m.in. Waldemar Wójcik (wicemistrz Europy), Stanisław Bednarz (wicemistrz Polski juniorów), Jan Sybilla, Antoni Rakoczy, Adam Wiszyński, Antoni Pankiewicz, Jan i Wiesław Florczak. W 1985 zasiadł w sądzie koleżeńskim ZKS Stal Sanok[9]. Sekcja bokserska Stali Sanok została rozwiązana w 1993.
Tadeusz Nowakowski zmarł 3 marca 2011. Jego żoną była Zofia (1947-1993). Oboje zostali pochowani na Cmentarzu Posada w Sanoku.
Odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (1987)[10].
- Srebrny Krzyż Zasługi (1976)[11].
- Złota Odznaka Polskiego Związku Bokserskiego[12].
- Wyróżnienie za stoczenie 140 walk w barwach Stali Mielec (grudzień 1955)[13].
- Brązowa odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1988)[14]
- Nagroda Dyrektora Wydziału ds. Młodzieży i Kultury Fizycznej Urzędu Wojewódzkiego w Krośnie (1988)[14]
Przypisy edytuj
- ↑ Absolwenci. W: Stanisław Dydek: Zespół Szkół Mechanicznych w Sanoku 1946–1996. Brzozów: Oficyna Wydawniczo-Reklamowa „Edytor” w Brzozowie, 1997, s. 60. ISBN 83-87450-00-6.
- ↑ Trener Nowakowski ocenia sytuację wśród bokserów. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 2 z 27 marca 1974.
- ↑ Hokej i boks wizytówką Sanoka. „Nowiny”, s. 2, Nr 13 z 14 stycznia 1973.
- ↑ Marian Struś. Tadeusz Nowakowski znów w narożniku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 13 (178) z 1-10 maja 1980.
- ↑ Marian Struś. Boks w agonii. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 12 (268), s. 7, 1-10 maja 1983.
- ↑ Nowy trener pięściarzy Józef Sołdryk: Macie dobrą młodzież, ale cudów w krótkim czasie się nie zrobi. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 23 (270), s. 7, 20-31 sierpnia 1983.
- ↑ Marian Struś. Dziękujemy Ci, Tadeuszu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 29 (285), s. 7, 20-31 października 1983.
- ↑ Józef Ząbkiewicz. Dziękujemy za pozdrowienia. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 26 (425), s. 7, 10-20 września 1987.
- ↑ Marian Struś. W ich ręce oddano losy „Stali”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 14 (341) z 10-20 maja 1985.
- ↑ Wysokie odznaczenia dla zasłużonych sportowców i działaczy. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 10 (409) z 1-10 kwietnia 1987.
- ↑ Wysokie odznaczenia dla wieloletnich działaczy sportowych i kulturalnych. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 23 (68) z 1-15 grudnia 1976.
- ↑ Są medale. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 20 (254) z 1-10 grudnia 1982.
- ↑ Boks – II liga. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 6, Nr 301 (2029) z 19 grudnia 1955.
- ↑ a b Józef Ząbkiewicz. Podziękowania dla sportowców i działaczy sportowych. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 2 (474) z 10-20 stycznia 1989.
Bibliografia edytuj
- Piotr Osmólski: Leksykon boksu. Warszawa: Sport i Turystyka, 1989. ISBN 978-83-217-2680-9. ISBN 83-217-2680-1. (pol.).
- Józef Ząbkiewicz. Ludzie sanockiego sportu. Tadeusz Nowakowski. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, Nr 27 (139) z 8 lipca 1994.
- Zmarł Tadeusz Nowakowski. pozb.pl, 5 marca 2011. [dostęp 2014-05-12].