Wikipedia

Tadeusz Słotołowicz

Tadeusz Adam Stanisław Słotołowicz (ur. 19 grudnia 1900 w Sanoku, zm. wiosna 1940 w Katyniu) – prawnik, sędzia, porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Tadeusz Słotołowicz
Ilustracja
Tadeusz Słotołowicz w mundurze podporucznika 2 Pułku Strzelców Podhalańskich
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

19 grudnia 1900
Sanok

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1919–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

3 Batalion Strzelców Sanockich
8 Dywizjon Żandarmerii
14 Pułk Artylerii Polowej
2 Pułk Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Późniejsza praca

sędzia, adwokat

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodził się 19 grudnia 1900 w Sanoku jako syn Stanisława Słotołowicza (ur. 1872, koncepista agrarny, kapitan c.k. armii, auskultant sądowy[1], sekretarz[2], radca i sędzia[3][4] powiatowy przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku[5]) i Stefanii Kamili z domu Świerczyńskiej[6] (1880-1953, córka Ludwika Świerczyńskiego, sekretarza magistratu w Sanoku)[7][8]. Był bratem Stanisławy (ur. 1903, nauczycielka)[9], Kazimierza (ur. 1905)[10].

Tadeusz Słotołowicz od 1911 uczęszczał do C. K. Gimnazjum Męskiego w Sanoku. W styczniu 1919 ochotniczo zgłosił się do 3 batalionu Strzelców Sanockich, w szeregach którego uczestniczył w trzech wyprawach podczas wojny polsko-ukraińskiej. W tym samym roku, 15 lutego 1919 z wyróżnieniem zdał egzamin dojrzałości w Państwowym Gimnazjum w Sanoku[11][12]. Przy 3 batalionie ukończył Szkołę Podoficerską Piechoty, następnie skierowany do żandarmerii we Lwowie, od 16 czerwca do 9 lipca 1919 odbył III kurs polskiej rachunkowości. W późniejszym czasie otrzymał przydział do Okręgowego Dowództwa Żandarmerii we Lwowie, następnie w 1920 służył w 8 dywizjonie żandarmerii w Inowrocławiu i Grudziądzu. Został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy w korpusie oficerów piechoty ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 (lok. 37)[13][14]. 13 kwietnia 1921 został oficerem gospodarczym w 4 batalionie 14 pułku artylerii polowej w Stargardzie. 22 kwietnia 1922 został przeniesiony do rezerwy. Jako rezerwista był przydzielony do 2 pułku Strzelców Podhalańskich w rodzinnym Sanoku[15][16], gdzie w później jako oficer rezerwy odbywał ćwiczenia wojskowe w 1925, 1928, 1930, 1932. W 1934 jako podporucznik rezerwy piechoty przydzielony do 2 pspodh. pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[17]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 22. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[18].

W 1924 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Następnie był zatrudniony jako aplikant sądowy. 14 października 1927 zdał egzamin sędziowski. Był aplikantem, po czym od sierpnia 1928 pracował na stanowisku sędziego Sądu Powiatowego w Rymanowie[19]. Ponadto posiadał własną kancelarię adwokacką w Dukli.

Wobec zagrożenia konfliktem zbrojnym, w sierpniu 1939 został zmobilizowany. Po wybuchu II wojny światowej w pierwszej fazie kampanii wrześniowej do 10 września walczył w szeregach 22 Dywizji Piechoty Górskiej. Po agresji ZSRR na Polskę w dniu 17 września, został aresztowany przez Sowietów w okolicach Łomży, po czym był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Na wiosnę został przetransportowany do Katynia (rosyjski badacz Aleksiej Pamiatnych zidentyfikował go na liście wywózkowej NKWD nr N 580/22)[20] i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane pod numerem 393 w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców (dosł. jako Tadeusz Zlotolowicz)[21] (przy zwłokach zostały odnalezione dowód osobisty, dwie pocztówki, rysunek ołówkowy, naramienniki bez oznak)[22], gdzie został pochowany w mogile bratniej pierwszej na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu.

Od 1925 jego żoną była Maria Zofia z domu Kaczorowska (ur. 1904)[6], z którą miał córkę Marię i dwóch synów.

Upamiętnienie edytuj

 
Kamień przy Dębie Pamięci honorującym Tadeusza Słotołowicza w Sanoku

Podczas „Jubileuszowego Zjazdu Koleżeńskiego b. Wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej Matury” 21 czerwca 1958 nazwisko Taeusza Słotołowicza zostało wymienione w apelu poległych w obronie Ojczyzny w latach 1939-1945[23] oraz na ustanowionej w budynku gimnazjum tablicy pamiątkowej poświęconej poległym i pomordowanym absolwentom gimnazjum[24].

W 1962 Tadeusz Słotołowicz został upamiętniony wśród innych osób wymienionych na tablicy Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana[25]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[26].

18 kwietnia 2009 w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w tzw. Alei Katyńskiej na Cmentarzu Centralnym w Sanoku zostało zasadzonych 21 Dębów Pamięci[27][28][29], w tym upamiętniający Tadeusza Słotołowicza (zasadzenia dokonał ks. prałat Adam Sudoł)[30][31].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1901. Lwów: 1901, s. 69.
  2. ↑ Kronika. Ze Sądu. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 27 z 30 października 1910. 
  3. ↑ Skorowidz powiatu sanockiego. Wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 44.
  4. ↑ Kronika. Mianowania. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. 17, s. 3, 19 kwietnia 1914. 
  5. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 142.
  6. ↑ a b Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 17.
  7. ↑ Księga małżeństw 1888–1905 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 125 (poz. 24).
  8. ↑ Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 338 (poz. 8).
  9. ↑ Seweryn Lehnert: Spis nauczycieli publicznych szkół powszechnych i państwowych seminarjów nauczycielskich oraz spis szkół w okręgu szkolnym lwowskim obejmującym województwa lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie. Lwów: Wydawnictwo Książek Szkolnych w Kuratorjum Okręgu Szkolnego Lwowskiego, 1924, s. 65.
  10. ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 391.
  11. ↑ XXXV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum w Sanoku za rok szkolny 1920/1921 wraz z dodatkiem za lata: 1917, 1918, 1919 i 1920. Sanok: Fundusz Naukowy, 1921, s. 34.
  12. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-03-06].
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 588.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 524.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 381.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 329.
  17. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 41, 574.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 521.
  19. ↑ Ruch służbowy. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 5, s. 3, 10 września 1928. 
  20. ↑ Aleksiej Pamiatnych: O identyfikacji nazwisk polskich oficerów rozstrzelanych w Katyniu. katyn.ru. [dostęp 2014-02-22].
  21. ↑ Katyń według źródeł niemieckich - 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-02-22].
  22. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 150. ISBN 83-7001-294-9.
  23. ↑ Józef Stachowicz: Diariusz zjazdu. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 68.
  24. ↑ Zjazd w fotografii. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 231.
  25. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  26. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  27. ↑ Krystyna Chowaniec, Patron sanockiego harcerstwa – ksiądz harcmistrz Zdzisław Peszkowski, Rocznik Sanocki Tom X – Rok 2011, Sanok 2011, s. 17.
  28. ↑ Krystyna Chowaniec. Uroczystości dnia Katyńskiego w Sanoku. „Góra Przemienienia”, s. 4-13, Nr 17 (299) z 26 kwietnia 2009. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. 
  29. ↑ Marian Struś. Sanok nie zapomni. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, 6, Nr 17 (911) z 24 kwietnia 2009. 
  30. ↑ Uroczystości Dnia Katyńskiego w Sanoku. ko.rzeszow.pl. [dostęp 2014-02-22].
  31. ↑ Krystyna Chowaniec: Dęby Pamięci. Sanok: Komenda Hufca ZHP Ziemi Sanockiej im. ks. hm. Zdzisława Peszkowskiego, 2010, s. 43. ISBN 978-83-931109-3-3.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Słotołowicz&oldid=71953590”