Teoria sprężystości
Teoria sprężystości, elastomechanika[1] – dział mechaniki ośrodków ciągłych badający odkształcenia sprężyste ciał stałych[2], powstałe pod wpływem działania sił zewnętrznych i innych czynników np. zmiany temperatury[3].
Teoria sprężystości dzieli się na liniową teorię sprężystości i nieliniową teorię sprężystości.
Liniowa teoria sprężystości zakłada liniowe związki konstytutywne, czyli obowiązywanie prawa Hooke’a oraz liniowe związki geometryczne, które są odpowiednie do opisu deformacji ciała w zakresie małych przemieszczeń i małych odkształceń[4][5].
Pionierem teorii sprężystości był inżynier kolejnictwa, budowniczy kolei Petersburg-Moskwa oraz konstruktor mostów, Feliks Jasiński – autor dzieła Badania nad sztywnością prętów ściskanych – opublikowanej w 1895 roku[6].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Adam Tadeusz Troskolański (red.), Mała encyklopedia techniki, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1960, por. elastomechanika, Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego, nfjp.pl [dostęp 2023-01-11].
- ↑ sprężystości teoria, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-09-15].
- ↑ „Encyklopedia fizyki” praca zbiorowa PWN 1973 t. 3 s. 426.
- ↑ Nowacki W., Teoria sprężystości, PWN Warszawa 1970.
- ↑ Timoshenko S., Goodier J.N., Teoria sprężystości, Arkady Warszawa 1962.
- ↑ Alfred Liebfeld, Polacy na szlakach techniki, WKŁ, Warszawa 1966.