Wikipedia

Tomás Cano

skoczek narciarski

Tomás Cano[a] (ur. 4 stycznia 1961) – hiszpański i andorski skoczek narciarski, przez niemal całą karierę skaczący jednak w barwach hiszpańskich. Rekordzista Andory oraz były rekordzista Hiszpanii w długości skoku narciarskiego mężczyzn[1]. Zajął drugie miejsce w Pucharze Króla w 1981, był też mistrzem Hiszpanii.

Tomás Cano
Data urodzenia

4 stycznia 1961

Reprezentacja

 Hiszpania (do 1987)
 Andora (1991–1992)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Hiszpania
Puchar Króla
2. miejsce
1981

W latach 1979–1983 startował w zawodach Pucharu Świata, jednak ani razu nie zdobył punktów do klasyfikacji generalnej tegoż cyklu (najwyżej był na 48. miejscu). Trzykrotnie startował w Turnieju Czterech Skoczni. Najwyższe miejsce zajął podczas jego 27. edycji (72. pozycja), która nie była jeszcze wliczana do klasyfikacji Pucharu Świata[2]. Uczestniczył w MŚ 1982 (56. na małej i 48. na dużej skoczni). Bez powodzenia startował też na mistrzostwach świata juniorów czy uniwersjadzie. Kilkakrotnie punktował w zawodach Pucharu Europy.

Jedyny reprezentant Andory w oficjalnych zawodach o charakterze międzynarodowym. W barwach tego państwa zdobył jeden punkt w Pucharze Europy (1992 – La Molina).

Skakał na nartach marki Elan[3].

Przebieg kariery edytuj

Hiszpania edytuj

Początki i pierwsze starty edytuj

Pochodzi z Elche, później jednak przeniósł się do Katalonii[4]. Był studentem. Trenował głównie na szwajcarskich i hiszpańskich skoczniach[1].

Jednym z jego pierwszych międzynarodowych startów na arenie międzynarodowej był udział w letnich zawodach o Grand Prix we Frenštácie (Czechosłowacja). 11 września 1977 roku zajął ostatnie 93. miejsce po dwóch skokach na 50 metrów (miał wyraźnie najgorszą notę zawodów). Zwycięzcą był wówczas František Novák[5][6].

W 1978 wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Murau. Zajął tam 46. miejsce wśród 52 zawodników, skacząc po 49 i 57 metrów (na skoczni normalnej). Wyprzedził wówczas m.in. polskiego skoczka Tadeusza Fijasa[7]. Na mistrzostwach świata juniorów wystąpił również w 1979 w Kanadzie, gdzie zajął 44. miejsce na skoczni normalnej (wyprzedził tylko trzech zawodników sklasyfikowanych)[8]. Tydzień przed mistrzostwami w Kanadzie wystąpił również w międzynarodowych zawodach w Lake Placid, gdzie po słabych skokach na 70 i 69 m zajął ostatnie, 48. miejsce (wygrał Pentti Kokkonen)[9].

Jako pierwszy Hiszpan wystartował w Turnieju Czterech Skoczni (na przełomie lat 1978/1979). We wszystkich konkursach był w ostatniej ósmej dziesiątce (w Oberstdorfie[10] i w Garmisch-Partenkirchen[11] był na 77. miejscu (w tym drugim był jednak najgorszy ze wszystkich), w Innsbrucku był 74.[12] a w ostatnim konkursie w Bischofshofen zajął przedostatnią, 72. lokatę[13]). W łącznej klasyfikacji turnieju uzyskał 359,8 pkt. i zajął 72. miejsce (wśród 84 zawodników sklasyfikowanych)[14].

25 marca 1979 podczas anulowanej serii zawodów o Puchar Króla w La Molinie, ustanowił rekord skoczni w La Molinie wynoszący 70 metrów. W powtórzonej serii skoczył tylko 55 metrów, a jego rekord poprawił Norweg Johan Sætre – triumfator zawodów. Sam Cano zajął dopiero 19. miejsce[15][3].

30 grudnia 1979 zadebiutował w Pucharze Świata. Na skoczni w Oberstdorfie, gdzie rozgrywano konkurs w ramach Turnieju Czterech Skoczni, Cano skoczył 85 m i zajął 94. miejsce. Wynik ten został rekordem Hiszpanii w długości skoku narciarskiego; granicę 85 metrów poprawił najprawdopodobniej w 1982 roku José Rivera (skoczył on wówczas 94,5 m, również w Oberstdorfie)[1]. W 1978 lub 1979 Cano zdobył tytuł mistrza Hiszpanii[3].

Lata 80. edytuj

Rok 1980 rozpoczął kolejnym startem w konkursie TCS, tym razem w Garmisch-Partenkirchen. Skoczył jednak tylko 72 m i zajął 98. miejsce. W dwóch kolejnych zawodach z tego cyklu, Cano był już poza najlepszą setką (odpowiednio 105. i 104. miejsce). W klasyfikacji generalnej uplasował się na 101. miejscu z notą łączną 235,3 pkt. (wyprzedził 14 zawodników)[16].

27 lutego 1980 wystąpił w kolejnych zawodach Pucharu Świata. W Sankt Moritz zajął 53. miejsce po skokach na 65 i 75,5 m. Dwa dni później w Gstaad zajął 57. miejsce (66,5 m i 71 m), natomiast 2 marca w Engelbergu był na 61. miejscu (80 m i 74 m)[6]. Tej zimy wystąpił jeszcze w Pucharze Króla, który ukończył na szóstym miejscu z notą łączną 192,4 pkt.[17]. We wrześniu ponownie brał udział w letnich zawodach we Frenštácie, w których zajął 54. miejsce[6].

Sezon 1980/1981 rozpoczął w styczniu startami w szwajcarskich zawodach Pucharu Świata. Skakał w tych samych miejscach, co rok wcześniej; lokaty jakie zajął to odpowiednio: 69., 77. i 67. miejsce (skakał odpowiednio: 66 m, 61 m i 72 m)[6]. Na początku lutego 1981 osiągnął jeden ze swoich największych sukcesów – zajął drugie miejsce w Pucharze Króla, po skokach na 69,5 m i 67 m[18]. Zawody te były również wliczane do klasyfikacji generalnej Pucharu Europy (poprzednik Pucharu Kontynentalnego), Cano zdobył więc 20 punktów do klasyfikacji generalnej. Jak się później okazało, było to jego jedyne podium w karierze w zawodach z tego cyklu[6][19][20].

Pod koniec lutego 1981 wystąpił w Zimowej Uniwersjadzie 1981. W konkursie skoków rozegranym na skoczni Trampolín de Saltos Valle de Astún został sklasyfikowany na 13. miejscu po skokach na 71 i 69 metrów (startowało 16 skoczków)[21]. Tej zimy wywalczył też tytuł mistrza Katalonii w skokach narciarskich (po skokach na 51,9 m i 62,7 m)[22].

 
Holmenkollbakken latem 1975 roku. To na tej skoczni Tomás Cano osiągnął najlepszy wynik w Pucharze Świata (48. miejsce w 1982 roku).

W sezonie 1981/1982 startował sporadycznie. Wystąpił m.in. w zawodach Pucharu Europy w Seefeld, gdzie zajął 53. miejsce, w La Molinie był na 11. miejscu. Oprócz tego, Cano wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 1982, gdzie zajął 56. miejsce w konkursie skoków narciarskich na mniejszej skoczni (63,5 m oraz 67 m), a na większej sklasyfikowany został na 48. miejscu (82,5 m i 84,5 m). Zawody te wchodziły również w skład Pucharu Świata[2].

W sezonie 1982/1983 odnotował najwięcej startów na międzynarodowej arenie. 18 grudnia 1982 zajął 50. miejsce w zawodach PŚ w Cortina d’Ampezzo (skoczył 66 m). 26 grudnia zajął 57. miejsce w zawodach Pucharu Europy w Sankt Moritz[6].

W tymże sezonie wystąpił po raz trzeci i ostatni w Turnieju Czterech Skoczni. Zajmował odpowiednio: 77. miejsce w Oberstdorfie (90,5 m), 78. miejsce w Garmisch-Partenkirchen (80 m), 88. miejsce w Innsbrucku (72 m) i 82. miejsce w Bischofshofen (również 72 m)[6]. W klasyfikacji łącznej turnieju uzyskał 291,8 pkt. i zajął 78. miejsce (wśród 95 zawodników)[23]. W Pucharze Świata wystąpił jeszcze w czterech konkursach za oceanem. Spośród nich najwyższe miejsce osiągnął 15 stycznia 1983 w Lake Placid – zajął 55. miejsce[6].

W Pucharze Europy zanotował ponad 10 startów. Tylko dwukrotnie zdobył punkty; zajął 9. miejsce w Saint-Nizier i 11. lokatę w La Molinie. Bliski zdobycia punktów był też w Chamonix, jednak uzyskał 16. miejsce. Ostatni występ w sezonie zaliczył 3 kwietnia w Feldbergu, w którym to uplasował się na 36. miejscu (77 i 75,5 m)[6].

W 1987 zajął 18. miejsce w Pucharze Króla w La Molinie[6].

Andora edytuj

Już jako reprezentant Andory wystartował 3 lutego 1991 w Pucharze Króla. Po skokach na 58,5 m i 60 m, uplasował się na 33. miejscu w stawce 41 zawodników[24][25]. Rok później zajął w tychże zawodach 15. miejsce, po skokach na 60,5 m i 60 m (uzyskał notę 145,9 pkt.). Zdobył tym samym jeden punkt dla Andory w klasyfikacji generalnej Pucharu Europy[26][27]. W Mistrzostwach Hiszpanii 1992, gdzie również startował jako Andorczyk, zajął czwarte miejsce po skokach na 64,5 oraz 62,5 m. Wyraźnie jednak przegrał z medalistami (Bernat Solà, Francisco Alegre i Jesús Lobo). Do Lobo stracił ponad 20 punktów[28].

Osiągnięcia edytuj

Mistrzostwa świata edytuj

  • Indywidualnie
1982   Oslo – 56. miejsce (K-85) – 63,5 m i 67 m (165,5 pkt.)
48. miejsce (K-105) – 82,5 m i 84,5 m(168,8 pkt.)

Puchar Świata edytuj

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata edytuj

Sezon 1979/1980
                                                  punkty
- 94 98 105 104 - - - - - - - - 53 57 61 - - - - - - - - - 0
Sezon 1980/1981
                                                punkty
- - - - - - 69 77 67 - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 1981/1982
                                            punkty
- - - - - - - - - - - 56 48 - - - - - - - - - 0
Sezon 1982/1983
                                                  punkty
50 77 78 88 82 - - 55 56 64 58 - - - - - - - - - - - - - - 0
Legenda
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

 -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni edytuj

27. Turniej Czterech Skoczni[14]
        klas.
77 77 74 72 72
28. Turniej Czterech Skoczni[16]
        klas.
94 98 105 104 101
31. Turniej Czterech Skoczni[23]
        klas.
77 78 88 82 78

Puchar Europy edytuj

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Europy edytuj

W zawodach Pucharu Europy, podobnie jak w ówczesnych zawodach Pucharu Świata, obowiązywała inna punktacja.

Sezon 1980/1981
                              punkty
- - - - - - - 2 - - - - - - - 20
Sezon 1981/1982
                                    punkty
- - - - - - - - - - - 11 53 - - - - - 5
Sezon 1982/1983
                                                punkty
- - 57 78 45 26 - - - 11 22 16 9 45 28 - - - 18 - - - - 36 12
Sezon 1986/1987
                                            punkty
- - - - - - - - - - - - - 18 - - - - - - - - 0
Sezon 1990/1991
                                    punkty
- - - - - - - - - 33 - - - - - - - - 0
Sezon 1991/1992
                                          punkty
- - - - - - - - - - - 15 - - - - - - - - - 1
Legenda
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

- – zawodnik nie wystartował lub brak danych

Puchar Króla edytuj

  • Indywidualnie
1979   La Molina – 19. miejsce – 55 m (76,5 pkt.)[3]
1980   La Molina – 6. miejsce – 192,4 pkt.[17]
1981   La Molina – 2. miejsce – 69,5 m, 67 m (217,2 pkt.)[6][18]
1982   La Molina – 11. miejsce – 67,5 m, 68,5 m (212,3 pkt.)[20]
1983   La Molina – 11. miejsce – 68 m, 67,5 m (210,9 pkt.)[19]
1987   La Molina – 18. miejsce – 57 m, 53 m (122,5 pkt.)[6]
1991   La Molina – 33. miejsce – 58,5 m, 60 m (142,3 pkt.)[6]
1992   La Molina – 15. miejsce – 60,5 m, 60 m (145,9 pkt.)[6]

Uwagi edytuj

  1. ↑ W wielu źródłach wzmiankowany jest jako „Thomas”.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Edición del miércoles, 24 enero 1979, El Mundo Deportivo, 24 stycznia 1979, s. 35 (hiszp.).
  2. ↑ a b Fis-Ski – biographie – CANO Thomas. fis-ski.com. [dostęp 2013-05-10]. (niem.).
  3. ↑ a b c d Edición del lunes, 26 marzo 1979, El Mundo Deportivo, 26 marca 1979, s. 28-29 (hiszp.).
  4. ↑ Saltos de esquí en España – El Equipo Español de saltos. nevasport.com. [dostęp 2014-10-31]. (hiszp.).
  5. ↑ Frenstat CZE 1977.09.11 GP Fr. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2014-07-29]. (pol.).
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Adam Kwieciński: CANO Thomas 1961.01.04 SPA. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2014-03-25]. (pol.).
  7. ↑ Adam Kwieciński: Murau AUT 1978.03.12 MSJun. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2014-03-25]. (pol.).
  8. ↑ Adam Kwieciński: Quebec CAN 1979.02.18 MSJun. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2014-03-25]. (pol.).
  9. ↑ Adam Kwieciński: Lake Placid USA 1979.02.10. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2014-03-26]. (pol.).
  10. ↑ 30.12.1978 – Oberstdorf (RFN) K-90. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2014-03-26]. (pol.).
  11. ↑ 01.01.1979 – Garmisch-Partenkirchen (RFN) K-90. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2014-03-26]. (pol.).
  12. ↑ 04.01.1979 – Innsbruck (Austria) K-90. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2014-03-26]. (pol.).
  13. ↑ 06.01.1979 – Bischofshofen (Austria) K-90. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2014-03-26]. (pol.).
  14. ↑ a b Skoki narciarskie – Turniej Czterech Skoczni 1978/1979. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-05-10]. (pol.).
  15. ↑ La Molina. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-05-10]. (ang.).
  16. ↑ a b Skoki narciarskie – Turniej Czterech Skoczni 1979/1980. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-05-10]. (pol.).
  17. ↑ a b El noruego Saetre repitió triunfo. „El Mundo Deportivo”, s. 51, 1980-03-31. (hiszp.). 
  18. ↑ a b Europeo de saltos en La Molina. „El Mundo Deportivo”, s. 40, 1981-02-02. (hiszp.). 
  19. ↑ a b SUPERIORIDAD NORUEGA. „El Mundo Deportivo”, s. 38, 1983-01-31. (hiszp.). 
  20. ↑ a b VICTORIA DEL ITALIANO WEGHER. „El Mundo Deportivo”, s. 31, 1982-02-07. (hiszp.). 
  21. ↑ CLASIFICACIONES. „El Mundo Deportivo”, s. 35, 1981-02-26. (hiszp.). 
  22. ↑ CANO, VENCEDOR ABSOLUTO. „El Mundo Deportivo”, s. 31, 1981-03-12. (hiszp.). 
  23. ↑ a b Skoki narciarskie – Turniej Czterech Skoczni 1982/1983. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-05-10]. (pol.).
  24. ↑ COPA DEL REY DE SALTOS. „El Mundo Deportivo”, s. 47, 1991-02-05. (hiszp.). 
  25. ↑ Adam Kwieciński: La Molina SPA 1991.02.03 EC. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2014-03-26]. (pol.).
  26. ↑ Adam Kwieciński: La Molina SPA 1992.01.26 EC. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2014-03-26]. (pol.).
  27. ↑ Manuel Cabanillas. La Copa del Rey de saltos, para el galo Frenot. „El Mundo Deportivo”, s. 66, 1992-01-27. (hiszp.). 
  28. ↑ Bernat Solá, campió naciónal. „El Mundo Deportivo”, s. 46, 1992-01-22. (hiszp.). 

Bibliografia edytuj

  • Adam Kwieciński: CANO Thomas. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2014-03-25]. (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tomás_Cano&oldid=69018157”