Ulica Łęczyńska w Lublinie

ulica w Lublinie

Ulica Łęczyńska w Lublinie – jedna z ulic Lublina, główna arteria komunikacyjna dzielnicy Tatary.

ulica Łęczyńska
Tatary
Ilustracja
Początek ul. Łęczyńskiej widziany od strony ul. Wolskiej
Państwo

 Polska

Miejscowość

Lublin

Długość

1950 m.

Przebieg
światła ul. Fabryczna, ul. Wolska, Droga Męczenników Majdanka
180m ul. Chełmska
230m ul. Hrubieszowska
270m ul. Skibińska
320m ul. Biłgorajska
350m ul. Składowa
370m dojazd do posesji
490m ul. Ceglana
550m ul. Polna
650m ul. Szklana/ul. Firlejowska
700m ul. Boczna Łęczyńskiej
730m ul. Żytnia
735m bez nazwy
750m ul. Placowa
810m ul. Mieszczańska
970m ul. Przyjaźni
1000m ul. Krzemionki
światła 1250m Al. Wincentego Witosa
1250m Al. Wincentego Witosa
koniec pierwszego odcinka ul. Hutnicza
początek II odcinka ul. Maszynowa
300m bez nazwy
550m ul. Kresowa
700m ul. Mełgiewska
Położenie na mapie Lublina
Mapa konturowa Lublina, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Łęczyńska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Łęczyńska”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ulica Łęczyńska”
Ziemia51°14′24,2″N 22°35′04,3″E/51,240064 22,584522

Historia edytuj

Nazwa ulicy pochodzi od szlaku handlowego który biegł wzdłuż obecnej ulicy do odległej o 20 km. od Lublina miejscowości Łęczna. Rozwój komunikacyjny szlaku przypadł na II połowę XIX w. i wiązał się z powstaniem przecinających Tatary linii kolejowych, szczególnie zaś z budową w 1883 bocznicy prowadzącej do młyna braci Krauze. Na planie miasta obecna ulica Łęczyńska pojawiła się w 1912 roku pod nazwą „Droga do Cementowni”, co wiązane jest z istniejącymi ówcześnie w tamtym rejonie kopalniami odkrywkowymi kamienia wapiennego[1]. Częściowa regulacja ulicy nastąpiła w okresie międzywojennym. Po uruchomieniu w 1928 roku rzeźni miejskiej unowocześniono odcinek północno-wschodni prowadzący do Łęcznej (w latach 50. przekształcony w odrębną ulicę Turystyczną). Aż do końca lat 70. XX w. ul. Łęczyńska stanowiła całość łączącą Bronowice z ul. Mełgiewską. Na skutek rozbudowy obwodnicy miejskiej i budowy wiaduktu nad Al. Witosa została ona rozdzielona na dwa nie łączące się ze sobą odcinki.

Po roku 1950 tereny położone m.in. wzdłuż ulicy Łęczyńskiej przeznaczono pod budownictwo mieszkaniowe. Wzniesiono tu w latach 1950–1972 osiedla mieszkaniowe: „ZOR Tatary” oraz „Motor”.

Opis edytuj

Ulica Łęczyńska rozpoczyna się od skrzyżowania z ulicami: Fabryczną, Drogą Męczenników Majdanka i Wolską będąc przedłużeniem tej ostatniej. Aż do wiaduktu drogowego nad Al. Witosa (obwodnica miejska) biegnie w linii prostej, po czym tuż przed nim zakręca w stronę linii kolejowej i dworca północnego PKP, przechodząc w ul. Hutniczą. Jej kolejny odcinek (nie łączący się z głównym traktem) to nieduża uliczka osiedlowa, biegnąca od ul. Maszynowej wzdłuż ul. Emanuela Grafa do ul. Mełgiewskiej.

Zabytki edytuj

  • pozostałości cementowni „Firlej”, ob. Lubelska Fabryka Wag, ul. Łęczyńska nr 58
  • zespół dworski na Tatarach, ul. Łęczyńska nr 50, pomiędzy ul. Łęczyńską, ul. Przyjaźni i rzeką Bystrzycą (pozostałości)
  • zespół tzw. magazynów zbożowych, ob. „Eldorado”, ul. Łęczyńska nr 7/9, mur., pocz. XX. (pozostałości)

Komunikacja edytuj

  • Autobusy: 34, 45, N2 (nocny)[2]
  • trolejbusy: 155, 159.

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Marta Denys, Marek Wyszkowski: Lublin i okolice. Przewodnik. Lublin: ideaMEDIA, 2000, s. 199. ISBN 83-88104-08-X.
  2. Rozkład Jazdy. ZTM w Lublinie. [dostęp 2021-07-04]. (pol.).