Ulica Białoskórnicza w Warszawie
Ulica Białoskórnicza – jedna z ulic warszawskiego osiedla Mariensztat, biegnąca od ul. Dobrej do rynku Mariensztackiego.
| Mariensztat | |||||||||||||||||||
 Ulica Białoskórnicza w Warszawie, widok z ul. Dobrej w kierunku rynku Mariensztackiego | |||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||||||||
| Długość |
100 m[1] | ||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||||
 52°14′47,8″N 21°01′06,7″E/52,246611 21,018528
| |||||||||||||||||||
Nazwa ulicy pochodzi od zamieszkujących tu białoskórników – garbarzy wyprawiających delikatne białe skóry[2].
Historia edytuj
Ulica została wytyczona wraz z utworzeniem jurydyki Mariensztat w roku 1762. Pierwotnie dochodziła aż do Wisły. Jej nazwa została oficjalnie nadana w roku 1770. Krótko po tym pojawiła się pierwsza zabudowa – okazała kamienica Kwiecińskiego zbudowana tuż nad Wisłą, oraz niewielka kamieniczka u zbiegu z ul. Garbarską. Bieg ulicy Białoskórniczej skróciło wybudowanie wiaduktu Pancera w roku 1844. K W pierwszej połowie XIX w. znajdowała się tu duża fabryka białoskórnicza Michała Grossego.
W 1844 r. przy samym Mariensztacie, przy ulicy Białoskórniczej 3 August Piskorski założył pierwszy polski zakład białoskórniczy w Warszawie. Jego zakład i fabryka, dziedziczone kolejno przez jego syna Wacława Piskorskiego i wnuka Leonarda Piskorskiego, mieściły się tu przez 100 lat i specjalizowały się w wyrobie baranich i kozłowych skór rękawiczkowych oraz skór na kapelusze, kurtki, bandaże, białe zamsze i futrówki. Także siedziba cechu mieściła się przy ul. Białoskórniczej.
Poza fabrykami nowe kamienice wzniesiono dopiero po roku 1880. Istniejące wcześniej rozbudowano o wysokie oficyny.
Zagładę ulicy przyniosła II wojna światowa. Wszystkie domy zostały spalone w roku 1939 i w dniach powstania warszawskiego. Ich relikty zostały rozebrane w okresie powojennym w związku z budową Trasy W-Z i socrealistycznego osiedla Mariensztat, pierwszej realizacji mieszkaniowej w powojennej historii Warszawy.
Przebieg dzisiejszej ulicy Białoskórniczej nie pokrywa się dokładnie z przedwojennym[3], a ona sama została zdegradowana do postaci chodnika pomiędzy pierzeją nowej zabudowy po stronie południowej, a nasypem ulicy Nowy Zjazd, która stanowi łącznik Trasy W-Z z Wisłostradą, po stronie północnej.
Przypisy edytuj
- ↑ Mapa Warszawy [online], Urząd m.st. Warszawy [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 137. ISBN 978-83-62189-08-3.
- ↑ Robert Marcinkowski, Ilustrowany atlas dawnej Warszawy, wyd. 4 popr., Warszawa: Oliwka, 2013, s. 41, ISBN 978-83-931203-1-4, OCLC 829774074.
Bibliografia edytuj
- Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 1. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 165. ISBN 83-902793-5-5.