Ulica gen. Jarosława Dąbrowskiego w Łodzi

ulica w Łodzi

Ulica generała Jarosława Dąbrowskiego w Łodzi – istotna dla ruchu miejskiego ulica, która rozpoczyna się skrzyżowaniem z ulicą Rzgowską, a kończy tuż za skrzyżowaniem z ulicą Puszkina, która prowadzi do dzielnicy Widzew.

ulica gen. Jarosława Dąbrowskiego
Chojny, Górniak, Dąbrowa
Ilustracja
Widok na początek ulicy gen. Jarosława Dąbrowskiego
Państwo

 Polska

Miejscowość

Łódź

Długość

4,5 km

Przebieg
światła 0 m ul. Rzgowska
światła 362 m ul. Łomżyńska
605 m ul. Podmiejska
światła 802 m ul. Jana Kilińskiego
906 m ul. Krzywa
1013 m ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego
1179 m ul. Henryka Siemiradzkiego
światła 1401 m ul. Podgórna
światła 1522 m al. marsz. Edwarda Śmigłego-Rydza
1687 m ul. Deotymy
światła 1921 m ul. Tatrzańska
światła 2263 m ul. Władysława Anczyca
2303 m ul. Julusza Kossaka
2402 m ul. Zofii Nałkowskiej
1565 m ul. Podhalańska
2568 m ul. Poli Gojawiczyńskiej
3100 m 540 Łódź Dąbrowa
3156 m ul. Dostawcza
3355 m ul. Ferdynanda Ossendowskiego
3574 m ul. Wiośniana
3983 m ul. Lodowa
4187 m ul. Tomaszowska
4474 m ul. Aleksandra Puszkina
4743 m
Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, na dole znajduje się punkt z opisem „ulica gen. Jarosława Dąbrowskiego”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica gen. Jarosława Dąbrowskiego”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica gen. Jarosława Dąbrowskiego”
Ziemia51°44′14,3″N 19°29′31,9″E/51,737300 19,492200

Historia edytuj

1939 – dziś 1939 – 1945 przed 1939
Dąbrowskiego Jarosława Strassburger Linie Dąbrowska
 
Zabudowania fabryki Pafino, lipiec 2003 roku

Dawniej w miejscu dzisiejszego parkingu, pasażu handlowego i supermarketu Lidl (nr 17/21) mieściły się zabudowania zakładów Pafino. Były to wieża wodna, komin i zabudowa fabryczna. Fabryka była wpisana do ewidencji zabytków[1]. Forma wieży wodnej była dość specyficzna, tworzyła charakterystyczny element krajobrazu skrzyżowania ulicy Kilińskiego i Dąbrowskiego, wraz z budynkami zajezdni tramwajowej „Dąbrowskiego” oraz ceglaną zabudową zajezdni autobusowej. Do niedawna na przeciwległym rogu stała także pierzeja domów mieszkalnych z lat 1910–1925, która częściowo została także rozebrana[2]. Domki stały blisko jezdni pozostawiając mało miejsca na chodnik[3].

Fragment opisu dawnego wyglądu i życia ulicy Dąbrowskiego z Kroniki miasta Łodzi:

W latach międzywojennych znaczenie leżącej na peryferiach Łodzi ulicy Dąbrowskiego znacznie wzrosło. Minęły czasy, kiedy z drzemki budził ją tylko na krótko turkot przejeżdżających wozów z cegłą lub węglem. W 1928 roku na obszernym terenie położonym u zbiegu ulic Dąbrowskiego i Kilińskiego stanęły zabudowania drugiej w Łodzi zajezdni tramwajowej. Odtąd od świtu do późnego wieczoru, rozlegało się tu dudnienie i zgrzyty kół tramwajów manewrujących na rozjazdach szyn. Hałasy dobiegające z zajezdni były utrapieniem okolicznych mieszkańców. Odtąd też sąsiadujące z zajezdnią bezużyteczne wyrobiska po wydobytej glinie nabrały pewnej wartości. Właściciele cegielni rozparcelowali je na działki budowlane. Ich nabywcami byli głównie tramwajarze, a także lepiej zarabiający robotnicy z łódzkich fabryk. Oszczędności swe lokowali w budowę niewielkich domków, otoczonych starannie pielęgnowanymi ogródkami. Na wolnych terenach, pomiędzy z rzadka stojącymi domkami, pojawiły się czynszowe kamieniczki ze sklepami na parterze, oferującymi klientom "mydło i powidło". Jednakże w tutejszym krajobrazie nadal przeważały poletka żyta i ziemniaków oraz wypalone słońcem łąki, na których kozy i krowy wyskubywały lichą trawę; czasem przemknął w podskokach zabłąkany zając..

Wacław Pawlak[4]

Ważne obiekty na przebiegu ulicy edytuj

Ważne obiekty w okolicach ulicy edytuj


Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj