Władysław Nawrocki (major)
Władysław Nawrocki[a] (ur. 28 stycznia 1892 w Warszawie, zm. 18 sierpnia 1942 w Freising) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 stycznia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 sierpnia 1942 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant RU |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Warszawie, w rodzinie Aleksandra[2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionu Puławskiego. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej. W listopadzie 1918, jako sztabskapitan byłego 1 Pułku Strzelców Polskich, przebywał w Krakowie. 12 listopada generał brygady Bolesław Roja mianował go komendantem Flotylli Wiślanej w Krakowie[3][4].
1 czerwca 1921, w stopniu kapitana, pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Pomorze, a jego oddziałem macierzystym był 63 Pułk Piechoty w Toruniu[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 373. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W latach 1922–1923 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisku szefa Oddziału III Sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 63 pp[1]. 1 listopada 1922 został „powołany do służby Sztabu Generalnego z prawem jednorocznego doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej”. Od tego czasu przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”[7][b]. 31 marca 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 107. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W tym samym roku został przeniesiony do 18 Pułku Piechoty w Skierniewicach na stanowisko dowódcy I batalionu[9][10]. W lipcu 1925 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[11].
W listopadzie 1927 został przydzielony ze Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 10 w Gródku Jagiellońskim do 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[12]. W grudniu 1929 został Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV na stanowisko inspektora wyszkolenia Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego przy Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego z siedzibą w Łodzi[13]. Z dniem 15 stycznia 1932 został przeniesiony do 73 Pułk Piechoty w Katowicach na stanowisko dowódcy II batalionu, detaszowanego w Oświęcimiu[14][15]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Końskie na stanowisko komendanta[16]. 1 września 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Końskie, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”. Na tym stanowisku pełnił służbę w następnym roku[17][18].
Po kampanii wrześniowej przebywał w niemieckiej niewoli. Zmarł 18 sierpnia 1942.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[19]
- Złoty Krzyż Zasługi (1938)[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi (15 grudnia 1925)[21][22]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[22]
Uwagi edytuj
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Władysław III Nawrocki”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko, a mianowicie ppor. art. rez. Władysława I Nawrockiego (ur. 28 lutego 1888) i kpt. piech. Władysława II Nawrockiego[1].
- ↑ Z uwagi na to, że nie został powołany na jednoroczny kurs doszkolenia w WSWoj., w 1925 utracił tytuł oficera przydzielonego do Sztabu Generalnego.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 105, 305, 407.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego. [dostęp 2020-11-19].
- ↑ Rozkaz Nr 8 Polskiej Komendy Wojskowej w Krakowie z 12 listopada 1918, L. prez. 121.
- ↑ Dyskant 1994 ↓, s. 28, autor błędnie podał, że Władysław Nawrocki był kapitanem marynarki.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 185.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 43.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 1 listopada 1922 roku, s. 821.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 166, 349.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 268.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 24 lipca 1925 roku, s. 416.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 173.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 384.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 232.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26, 601.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 159.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 849.
- ↑ Jarno 2001 ↓, s. 170.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 13 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 296, poz. 1253 „za zasługi, położone na polu organizacji rezerw”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Józef Wiesław Dyskant: Flotylla Rzeczna Marynarki Wojennej 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08251-0.
- Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918–1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-11-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].