Władysław Stachurski
Władysław Stachurski (ur. 27 marca 1945 w Piotrkowicach, zm. 13 marca 2013 w Warszawie[1]) – polski piłkarz i trener piłkarski, selekcjoner reprezentacji Polski w latach 1995–1996.
| |||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
180 cm | ||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
Kariera piłkarska edytuj
Początkowo zawodnik klubów warszawskich (Skry, Sarmaty, Warszawianki) oraz SHL Kielce. W 1964 roku trafił do Legii Warszawa. Zadebiutował w niej 27 marca 1966 w zremisowanym 0:0 meczu z Wisłą Kraków. Wraz z Legią dwukrotnie został mistrzem Polski (1969, 1970) oraz wywalczył puchar kraju (1966). Po raz ostatni w jej barwach zagrał 11 marca 1973 roku w spotkaniu z Lechem Poznań. W warszawskiej drużynie występował na pozycji prawego obrońcy, często włączał się do akcji ofensywnych[2]. Jest członkiem Galerii Sław Legii[3].
W barwach Legii występował także w europejskich pucharach. W sezonie 1969/1970 dotarł z warszawską drużyną do półfinału Pucharu Europy (strzelił wówczas jednego gola – zdobył bramkę w meczu I rundy z rumuńskim UT Arad[4]). W następnych rozgrywkach awansował z Legią do ćwierćfinału. W spotkaniu 1/4 finału z Atlético Madryt strzelił jednego z dwóch goli dla swojego zespołu[5]. Ponadto zdobył dwie bramki w pojedynku I rundy z IFK Göteborg[5].
W reprezentacji Polski zadebiutował 12 października 1969 roku w meczu z Luksemburgiem[6]. Łącznie w barwach narodowych rozegrał osiem spotkań i strzelił jednego gola – 23 września 1970 zdobył bramkę w wygranym 2:0 pojedynku z Irlandią, który odbył się w Dublinie[7].
Kariera trenerska edytuj
Karierę piłkarską zakończył z powodu kontuzji. Następnie został trenerem, początkowo pracował w Legii. Był także drugim szkoleniowcem młodzieżowej reprezentacji Polski i pierwszym trenerem kadry juniorów[8]. W 1983 roku razem z trenerem Mieczysławem Broniszewskim, prowadził reprezentację młodzieżową Polski do lat 20. na Mistrzostwach Świata w Meksyku, która zdobyła III miejsce, brązowy medal. W latach 1988–1990 pracował w Zawiszy Bydgoszcz, z którym w sezonie 1988/1989 wywalczył awans do I ligi (obecna Ekstraklasa), a w następnym zajął w niej IV miejsce (najwyższe w historii klubu). W latach 1990–1991 był pierwszym trenerem Legii Warszawa. Dotarł z nią do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów[2]. Następnie pełnił funkcję szkoleniowca w Widzewie Łódź.
W listopadzie 1995 roku został selekcjonerem reprezentacji Polski. Zadebiutował 19 lutego 1996 w przegranym 0:5 meczu z Japonią. Łącznie kadrę narodową prowadził w czterech spotkaniach (dwa remisy, dwie porażki) – po raz ostatni 1 maja 1996 roku w zremisowanym 1:1 pojedynku z Białorusią[9].
W sezonie 1996/1997 ponownie był pierwszym trenerem Legii, lecz ze względu na problemy zdrowotne zakończył pracę szkoleniową. Sezon w roli trenera dokończył Mirosław Jabłoński, a drużyna zdobyła Puchar Polski[2]. Po wyleczeniu się prowadził Okęcie Warszawa oraz pierwszoligowy Świt Nowy Dwór Mazowiecki.
W 2002 za zasługi na rzecz rozwoju sportu, został odznaczony przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, Złotym Krzyżem Zasługi[10].
Śmierć edytuj
Zmarł 13 marca 2013 r. na zawał serca, w drodze po odbiór biletów na mecz Polski z Ukrainą. Pośmiertnie został uhonorowany Diamentowym Odznaczeniem PZPN[11]. Został pochowany na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie C 29 Tuje 14[12].
Wśród swoich byłych zawodników został zapamiętany jako osoba wymagająca, wyważona i konsekwentna. Z uwagi na swoją osobowość, wysoką kulturę osobistą oraz wysokie umiejętności sportowe cieszył się sympatią i zaufaniem zawodników. Na treningach potrafił przekazać wiele cennych uwag i potem je wyegzekwować.
Robił w zespole atmosferę, przy nim wszystko szło w górę, nigdy w dół. Chciało się trenować i grać[13].
Przypisy edytuj
- ↑ Władysław Stachurski. Człowiek dwóch półfinałów - jedyny taki w Polsce. gazeta.pl, 2013-03-27. [dostęp 2013-03-27].
- ↑ a b c Legia - Władysław Stachurski. legia.com. [dostęp 2011-09-08]. (pol.).
- ↑ Legia - Galeria Sław. legia.com. [dostęp 2011-09-08]. (pol.).
- ↑ European Champions' Cup and Fairs' Cup 1969-70 - Details. rsssf.com. [dostęp 2011-09-08]. (ang.).
- ↑ a b European Champions' Cup and Fairs' Cup 1970-71 - Details. rsssf.com. [dostęp 2011-09-08]. (ang.).
- ↑ Reprezentanci – Władysław Stachurski. kadra.pl. [dostęp 2016-04-20]. (pol.).
- ↑ Władysław Stachurski „Kuba”. eu-football.info. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
- ↑ Władysław Stachurski dla LL! cz.II. legionisci.com. [dostęp 2011-09-09]. (pol.).
- ↑ Władysław Stachurski. hppn.pl. [dostęp 2011-09-09]. (pol.).
- ↑ Wolters Kluwer, Nadanie odznaczeń. [online], OpenLEX [dostęp 2020-07-24] (pol.).
- ↑ Diamentowe Odznaczenie PZPN dla Stachurskiego. pilkanozna.pl, 2013-03-27. [dostęp 2013-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-30)]. (pol.).
- ↑ Władysław Stachurski w bazie danych pochowanych na Wojskowych Powązkach
- ↑ Marek Fabiszewski Był za dobry, żeby mieć wrogów, Express Bydgoski, 15 marca 2013