Wikipedia

Włodzimierz Bochenek

polski wojskowy

Włodzimierz Bochenek ps. „Mazur” (ur. 3 kwietnia 1894 w Krakowie, zm. 24 stycznia 1926 w Gisy-les-Nobles, we Francji[1]) – podpułkownik Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Włodzimierz Bochenek
Mazur
podpułkownik SG podpułkownik SG
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1894
Kraków

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1926
Gisy-les-Nobles

Przebieg służby
Lata służby

1914–1926

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Czołgów

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie)
Odznaka „Znak Pancerny”
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób płk. Włodzimierza Bochenka (1894–1926) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys edytuj

Urodził się 3 kwietnia 1894 w Krakowie, w rodzinie Jakuba[2][3]. W 1912 ukończył gimnazjum w Tarnowie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie[3]. Równocześnie działał w Związku Strzeleckim, w którym ukończył kurs średni[3].

Od 8 sierpnia 1914 służył w 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich jako komendant IV plutonu 4. kompanii, a następnie kompanii[3][4]. 9 października tego roku Józef Piłsudski mianował go podporucznikiem[3]. 2 lipca 1915 awansował na chorążego, a 1 kwietnia 1916 na podporucznika[5]. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski[3][6]. W sierpniu 1918, pod przybranym nazwiskiem, rozpoczął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej[7]. Powołany przez Edwarda Śmigły-Rydza do sztabu tej organizacji.

Od grudnia 1918 walczył w obronie Lwowa, w szeregach 12. kompanii 5 Pułku Piechoty Legionów dowodzonej przez Władysława Bortnowskiego[7]. Zajmował z kompanią najgorszy odcinek na „Pasiekach”, Ukraińców miał o 60 kroków i walczył z nimi ciężkimi miotaczami min[7]. W marcu 1919, w Zambrowie, zorganizował i objął dowództwo II batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów, z którym wziął udział w wyprawie wileńskiej. 30 kwietnia w walkach pod Wilnem baon stracił 22 zabitych i 52 rannych, a w kolejnych walkach dalszych dziewięciu zabitych i 44 rannych. 27 września walczył o przedmoście pod Dyneburgiem[8].

Miał postrzał nogi ze złamaniem. Przyjechał do Warszawy mimo zakazu lekarzy i, chodząc o kulach, zdawał egzamin do Wyższej Szkoły Wojennej. Kiedy się do egzaminu szykował i czy się szykował – nie wie nikt. W każdym razie zdał dobrze, nic sobie z tego nie robiąc, jak i z każdego innego niebezpieczeństwa[7]. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia na II Kursie Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W połowie kwietnia tego roku skierowany został na praktykę sztabową, w ramach której wziął czynny udział w wojnie z bolszewikami. W czerwcu 1920 przeniesiony został z Oddziału V Naczelnego Dowództwa WP do Dowództwa 1 Dywizji Piechoty Legionów[9], a następnie został przydzielony do Dowództwa 3 Armii na stanowisko szefa Oddziału III[7]. W dniach 11–12 września 1920, jako oficer sztabu 3 Armii, dowodził grupą pancerno-motorową, która opanowała węzeł kolejowy w Kowlu[10][11]. 20 września 1920 został szefem sztabu 13 Dywizji Piechoty[4].

W okresie od stycznia do września 1921 dokończył szkolenie i otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego, po czym został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego WP. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 70. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1922, po zlikwidowaniu Dowództwa 2 Armii, został przeniesiony do Inspektoratu Armii Nr I na stanowisko II referenta[12]. Był wówczas jednym ze współpracowników gen. dyw. Edwarda Śmigłego-Rydza. 31 marca 1924 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W listopadzie 1924 został przydzielony z Oddziału IV Sztabu Generalnego do 1 pułku czołgów w Żurawicy celem przeszkolenia[13]. Z dniem 15 września 1925 został przeniesiony z 84 pułku piechoty do 1 pułku czołgów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[14]. Skierowany na szkolenie do Francji, zmarł 24 stycznia 1926 w wypadku samochodowym w Lens pod Paryżem[6]. Z Francji do Gdańska jego zwłoki zostały przetransportowane na pokładzie ORP Wilia[7]. 5 marca 1926 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[7] (kwatera A 16-3-11)[15].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 1 września 1926, s. 290.
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-07-08]..
  3. ↑ a b c d e f Encyklopedia Wojskowa 1931 ↓, s. 347.
  4. ↑ a b Żołnierze Niepodległości ↓.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 16.
  6. ↑ a b Wspomnienie pośmiertne ↓, s. 37.
  7. ↑ a b c d e f g Bortnowski 1926 ↓, s. 5.
  8. ↑ Pomarański 1931 ↓, s. 16-18.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 16 czerwca 1920, s. 470.
  10. ↑ Abramowicz i Kreis 1929 ↓, s. 21-23.
  11. ↑ Ryłko 1929 ↓, s. 22-23.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 21 października 1922, s. 794.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 125 z 28 listopada 1924 roku, s. 705.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 99 z 5 października 1925, s. 536.
  15. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 607.
  17. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922, s. 314.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1933, s. 73.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Bochenek&oldid=71862918”