Wagon akumulatorowy
Wagon akumulatorowy – elektryczny wagon silnikowy zasilany przy wykorzystaniu zabudowanych akumulatorów.
Konstrukcja edytuj
Pojazdy te po ładowaniu (zazwyczaj nocą) miały zasięg 150-300 kilometrów, co pozwalało na obsługę kilku kursów w ciągu dnia[1]. Zaletą wagonów jest autonomiczność kursowania na niezelektryfikowanych szlakach kolejowych oraz brak spalin. Problemem w konstrukcji akumulatorowych pojazdów elektrycznych o dużym zasięgu była duża masa własna i potencjalne zagrożenie dla środowiska w związku z koniecznością przewożenia dużej ilości akumulatorów ołowiowych, zajmujących całą przestrzeń pod podłogą przestrzeni pasażerskiej lub zmagazynowanych w specjalnych nadbudówkach oraz ograniczony czas pracy akumulatorów[1][2]. Takie pojazdy (np. wagony akumulatorowe systemu Wittfelda) były proste w obsłudze, tanie w eksploatacji i cenione przez pasażerów ze względu na bardzo cichy i spokojny bieg[1].
Historia edytuj
W 1850 roku niemiecki fizyk Wilhelm Josef Sinsteden opracował pierwszy akumulator kwasowo-ołowiowy. Udoskonalenia nadeszły w czasie, gdy gospodarka była nastawiona na efektywne przechowywanie energii. W 1887 roku przedsiębiorca Adolph Müller założył pierwszą niemiecką fabrykę akumulatorów. Pozostałe niemieckie przedsiębiorstwa wkrótce produkowały seryjne akumulatory ołowiowe. Wkrótce produkowano pojazdy z zasilaniem akumulatorowym[3].
Pierwsze konstrukcje akumulatorowych wagonów elektrycznych powstały na początku XX wieku[1][4]. Pierwszy niemiecki wagon akumulatorowy został wyprodukowany w 1887 roku dla kolei bawarskich[2]. W początkach XX wieku eksperymentowano również z autonomicznymi elektrycznymi zespołami trakcyjnymi, złożonymi z wagonów akumulatorowych (np. wspomniane pruskie pojazdy konstrukcji inżyniera Gustava Wittfelda)[4]. Na niezelektryfikowanych lokalnych szlakach kolejowych w okolicach pasma górskiego Westerwald kursowały wagony akumulatorowe Baureihe ETA 176 wyprodukowane dla kolei zachodnioniemieckich[5]. Kursowanie wagonów silnikowych z zasilaniem akumulatorowym na kolei niemieckiej zakończono w 1995 roku[2][6].
Na górskiej kolei wąskotorowej Meiringen-Innertkirchen zlokalizowanej w Prealpach Szwajcarskich od 1931 roku są eksploatowane wagony akumulatorowe[7].
W latach 2014–2015 równolegle w Japonii (regularnie na linii Utsunomiya – Karasuyama) i Wielkiej Brytanii (na próbę na trasie Harwich – Manningtree) rozpoczęto eksploatację akumulatorowych zespołów trakcyjnych wyposażonych w nowoczesne, wydajne zasobniki energii[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Michał Jerczyński. Nasz portret: wagon akumulatorowy typu „Wittfeld”. „Świat Kolei”. 03/1995, s. 6-10. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962.
- ↑ a b c Martina Wrede. Frühe Umweltschützer: die Akku-Triebwagen. „Kundenzeitschrift Takt”, s. 4, Wrzesień 2009. DB Regio AG. (niem.).
- ↑ Christoph Gunkel: Voll auf Akku. [w:] Der Spiegel [on-line]. Spiegel-Verlag Rudolf Augstein GmbH & Co. KG, 29 października 2010. [dostęp 2017-09-20]. (niem.).
- ↑ a b c Natalia Karkosińska-Brzozowska. Możliwości zastosowania zasobnikowych jednostek trakcyjnych na liniach kolejowych na przykładzie Pomorskiej Kolei Metropolitalnej. „Problemy Kolejnictwa”. 172, s. 19–22, 2016-09. Warszawa: Instytut Kolejnictwa. ISSN 0552-2145. [zarchiwizowane z adresu 2017-09-17]. (pol.).
- ↑ Andreas Galonska. Mit Akkukraft über die Gleise. „Rhein-Zeitung”, s. 23, 25 lutego 2012. Mittelrhein-Verlag GmbH. (niem.).
- ↑ Lucia Müller. Bawettchen. Folge und Ende. „Nachrichtenblatt Wöllstein aktuell”, s. 9, 27 sierpnia 2015. Wittich Medien KG. (niem.).
- ↑ Armand Schilling. Der geplante Grimsel Eisenbahntunnel, ein neues aktuelles Schweizer Bauprojekt. „Transport”, s. 20, 17 stycznia 2017. Syprolux. (niem.).