Prowincja wielkopolska
Prowincja wielkopolska – prawno-administracyjna jednostka terytorialna Korony, część składowa Rzeczypospolitej Obojga Narodów, do 1795 roku. Prowincja obejmowała 13 województw, a od 1768 roku 14 województw. Siedzibą władz prowincji był Poznań.
Wszystkie prowincje polsko-litewskie mają swe źródło w nadaniu w 1347 przez Kazimierza III Wielkiego osobnych statutów występujących w historiografii pod wspólną nazwą „statuty wiślicko-piotrkowskie” dla Wielkopolski i Małopolski, a jeszcze głębsze w rozbiciu dzielnicowym. Po unii lubelskiej obok prowincji wielkopolskiej Rzeczpospolita Obojga Narodów dzieliła się jeszcze na prowincję małopolską oraz prowincję litewską.
Skład prowincji wielkopolskiej edytuj
Do prowincji wielkopolskiej zaliczano zwyczajowo Wielkopolskę, Mazowsze i Prusy Królewskie. W skład prowincji wchodziło 13 województw (od 1768 14 województw)[1][2]:
- województwo poznańskie z ziemią wschowską (Wschowa)
- województwo kaliskie (Kalisz)
- województwo gnieźnieńskie - wydzielone z kaliskiego w 1768 wraz z trzema powiatami (Gniezno)
- województwo sieradzkie (Sieradz) z ziemią wieluńską (Wieluń)
- województwo łęczyckie (Łęczyca)
- województwo brzeskokujawskie (Brześć Kujawski)
- województwo inowrocławskie (Inowrocław) z ziemią dobrzyńską (Dobrzyń nad Wisłą)
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Lucjan Tatomir: Geografia ogólna i statystyka ziem dawnej Polski. Kraków: Drukarnia „Czasu” W. Kirchmayera, 1868, s. 147.
- ↑ Część II: Podział na prowincje i województwa, Prowincya Wielkopolska. W: Zygmunt Gloger: Geografia historyczna ziem dawnej Polski. Kraków: 1903.