Prowincja wielkopolska

prowincja I Rzeczypospolitej

Prowincja wielkopolska – prawno-administracyjna jednostka terytorialna Korony, część składowa Rzeczypospolitej Obojga Narodów, do 1795 roku. Prowincja obejmowała 13 województw, a od 1768 roku 14 województw. Siedzibą władz prowincji był Poznań.

Prowincje Rzeczypospolitej w 1619 r.

Wszystkie prowincje polsko-litewskie mają swe źródło w nadaniu w 1347 przez Kazimierza III Wielkiego osobnych statutów występujących w historiografii pod wspólną nazwą „statuty wiślicko-piotrkowskie” dla Wielkopolski i Małopolski, a jeszcze głębsze w rozbiciu dzielnicowym. Po unii lubelskiej obok prowincji wielkopolskiej Rzeczpospolita Obojga Narodów dzieliła się jeszcze na prowincję małopolską oraz prowincję litewską.

Skład prowincji wielkopolskiej edytuj

Do prowincji wielkopolskiej zaliczano zwyczajowo Wielkopolskę, Mazowsze i Prusy Królewskie. W skład prowincji wchodziło 13 województw (od 1768 14 województw)[1][2]:

Wielkopolska:

Mazowsze:

Prusy Królewskie:

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Lucjan Tatomir: Geografia ogólna i statystyka ziem dawnej Polski. Kraków: Drukarnia „Czasu” W. Kirchmayera, 1868, s. 147.
  2. Część II: Podział na prowincje i województwa, Prowincya Wielkopolska. W: Zygmunt Gloger: Geografia historyczna ziem dawnej Polski. Kraków: 1903.