Willa Carla Blumwe w Bydgoszczy

Willa Carla Blumwe w Bydgoszczy – zabytkowy budynek poprzemysłowy, willa bogatych fabrykantów Carla i Wilhelma Blumwe w Bydgoszczy.

Willa Carla Blumwe w Bydgoszczy
Ilustracja
Widok od ul. Nakielskiej
Państwo

 Polska

Miejscowość

Bydgoszcz

Adres

ul. Nakielska 53

Styl architektoniczny

eklektyzm, neobarok

Architekt

Carl Stampehl

Kondygnacje

3

Rozpoczęcie budowy

1850

Ważniejsze przebudowy

1879, 1893, 1900

Pierwszy właściciel

Carl Blumwe

Kolejni właściciele

Wilhelm Blumwe, Fabryka Obrabiarek do Drewna

Położenie na mapie Bydgoszczy
Mapa konturowa Bydgoszczy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Willa Carla Blumwe w Bydgoszczy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Willa Carla Blumwe w Bydgoszczy”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Willa Carla Blumwe w Bydgoszczy”
Ziemia53°07′34″N 17°58′26″E/53,126111 17,973889
Willa Carla Blumwe w Bydgoszczy
Wystrój fasady
Wieża
Zwieńczenie wieży
Widok od ul. Nakielskiej

Położenie edytuj

Budynek jest zlokalizowany przy głównej bramie wjazdowej na teren Fabryki Obrabiarek do Drewna przy ul. Nakielskiej 53 w Bydgoszczy. Stanowi dominantę architektoniczną kompleksu fabrycznego na podobieństwo założeń przemysłowych II połowy XIX wieku znanych np. z Łodzi i Warszawy.

Historia edytuj

Budynek powstał w kilku etapach, co wiązało się z rozwojem Fabryki Obrabiarek do Drewna i ze wzrostem zamożności jej właścicieli Carla i jego syna Wilhelma Blumwe. Najstarsza część obiektu, o konstrukcji szkieletowej została wybudowana w latach 50. XIX wieku. Do jej elewacji północnej dobudowano w 1879 roku murowany, jednokondygnacyjny budynek z niezależnym wejściem.

12 grudnia 1892 roku Wilhelm Blumwe wystąpił z wnioskiem o przebudowę oraz rozbudowę domu mieszkalnego. Projektantem był Carl Stampehl, mistrz murarski i ciesielski. W wyniku podjętych prac, realizowanych w 1893 roku, dokonano przebudowy wnętrz starego domu o konstrukcji szkieletowej, natomiast w dobudówce z 1879 roku elewacje podwyższono o attykę oraz wzniesiono kolumnowy ganek.

Do istniejącego budynku w części zachodniej dobudowano partię mieszkalną z dwukondygnacyjną wieżą w narożniku oraz parterowe skrzydło, przeznaczone na biura. Ujednolicono też detale architektoniczne elewacji na całym budynku. Dodatkowo w 1900 r. część parterową budynku z 1879 roku nadbudowano o jedną kondygnację.

W wyniku prowadzonych po 1945 roku prac remontowych i przebudowy wnętrz, pierwotny układ w znacznym stopniu uległ zatarciu, zachowała się natomiast kompozycja i wystrój elewacji budynku.

Przez cały czas istnienia, willa była częścią Fabryki Obrabiarek do Drewna[1].

Architektura edytuj

Budynek posiada formę willi o bogatym neobarokowym wystroju elewacji. Składa się on z dwóch części o zróżnicowanych elewacjach i nierównych wysokościach kondygnacji, lecz integralnie połączonych wnętrzach. Najstarsza, wschodnia część obiektu posiada niesymetryczną fasadę, gdzie parter od piętra oddziela drewniany gzyms, wsparty na konsolach. W drugiej kondygnacji ściana jest konstrukcji szkieletowej drewnianej, wypełnionej cegłą ceramiczną.

Część murowana budynku biurowego ma zdecydowanie bardziej reprezentacyjny wygląd, a swą formą zewnętrzną nawiązuje do architektury rezydencjonalnej przemysłowców końca XIX wieku. Elewacja frontowa wschodnia jest trzyosiowa, niesymetryczna, posadowiona na cokole, boniowana, podzielona gzymsami międzykondygnacyjnymi i zwieńczona pełną attyką zdobioną płycinami.

W osi południowej znajduje się wejście główne poprzedzone gankiem, nawiązującym formą do dwukolumnowego portyku. Nad drzwiami znajduje się profilowany gzyms, na którym centralnie osadzono kartusz podtrzymywany z obu stron przez dwa półleżące putta. Na elewacji pod gzymsami zastosowano kartusze z motywem kobiecej głowy.

Elewacja wieży o zaokrąglonych narożnikach, jest boniowana, zwieńczona fryzem. Na szczycie znajduje się mansarda, a nad nią baniasty hełm wieży z żelazną, kutą iglicą o dekoracyjnej formie. W wystroju sztukatorskim części wieżowej powtarza się motyw kartusza z parą skrzyżowanych młotów.

Budynek reprezentuje styl architektury „rodzimej” w części o konstrukcji szkieletowej i eklektycznej w partiach murowanych, z wyraźną przewagą elementów neobarokowych. Styl i bogaty wystrój elewacji eksponowanych od strony ul. Nakielskiej, identyfikuje pozycję społeczną rodziny fabrykantów, która była właścicielem willi[1].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b Brzozowska Iwona, Derkowska-Kostkowska Bogna: Fabryka Carla i Wilhelma Blumwe na bydgoskim Wilczaku. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 2. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. Bydgoszcz 1997

Bibliografia edytuj

  • Brzozowska Iwona, Derkowska-Kostkowska Bogna: Fabryka Carla i Wilhelma Blumwe na bydgoskim Wilczaku. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 2. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. Bydgoszcz 1997