Wikipedia

Wioślarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016 – dwójka podwójna wagi lekkiej mężczyzn

jedna z konkurencji wioślarskich rozgrywanych podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro
Główny artykuł: Wioślarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016.

Wioślarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016 – dwójka podwójna wagi lekkiej mężczyzn – rywalizacja dwójek podwójnych wagi lekkiej mężczyzn (LM2x) podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 2016 w Rio de Janeiro, która została przeprowadzona w dniach 8–12 sierpnia 2016 roku na torze wioślarskim położonym na lagunie Lagoa Rodrigo de Freitas. Podobnie jak podczas innych seniorskich zawodów wioślarskich, zawodnicy w każdym z wyścigów pokonywali odległość 2 kilometrów.

Letnie Igrzyska Olimpijskie 2016
Wioślarstwo
Dwójka podwójna wagi lekkiej mężczyzn
Złoty medal

Francja Pierre Houin
Francja Jérémie Azou

Srebrny medal

Irlandia Gary O’Donovan
Irlandia Paul O’Donovan

Brązowy medal

Norwegia Kristoffer Brun
Norwegia Are Strandli

W konkursie wzięło udział 40 zawodników, reprezentujących 20 państw. Wszyscy zawodnicy występowali w dwójkach złożonych z reprezentantów jednego państwa. 11 osad reprezentowało państwa europejskie. Poza tym, w konkursie znalazły się też trzy osady azjatyckie, dwie północnoamerykańskie, dwie południowoamerykańskie i dwie afrykańskie. Rozegrano czternaście wyścigów: cztery wyścigi eliminacyjne, dwa wyścigi repesażowe, dwa półfinały A/B, dwa półfinały C/D, oraz cztery finały: D, C, B i A. Zwycięstwo odnieśli faworyzowani reprezentanci Francji, Pierre Houin i Jérémie Azou. Drugie miejsce zajęli Irlandczycy, bracia Gary i Paul O’Donovanowie, a na trzecim stopniu podium stanęli Norwedzy, Kristoffer Brun i Are Strandli.

Zasady kwalifikacji edytuj

 
Ceremonia medalowa podczas Mistrzostw Świata w Wioślarstwie 2015, pierwszej imprezie kwalifikacyjnej do igrzysk olimpijskich
Osobny artykuł: Wioślarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016 – kwalifikacje.

Do udziału w olimpijskim konkursie dwójek podwójnych wagi lekkiej mężczyzn uprawnionych mogło zostać 20 osad. Pierwszą okazją do zdobycia kwalifikacji olimpijskiej były mistrzostwa świata w wioślarstwie, które odbyły się w dniach 30 sierpnia – 15 września 2015 roku we francuskim Aiguebelette-le-Lac. Prawo udziału w igrzyskach olimpijskich otrzymywały osady, które zajęły miejsca od 1. do 11[1]. Pozostałe 9 kwalifikacji przyznano podczas kontynentalnych imprez kwalifikacyjnych. W dniach 5–7 października 2015 roku w Tunisie odbyły się kwalifikacje afrykańskie, podczas których kwalifikację wywalczyła 1 osada. Po 3 osady uzyskały miejsca w regatach olimpijskich podczas kwalifikacji amerykańskich, które odbyły się w dniach 22–24 marca 2016 roku w Valparaíso, oraz podczas kwalifikacji wspólnych dla Azji i Oceanii, które miały miejsce w dniach 22-25 kwietnia 2016 roku w Chungju. Ostatnie 2 miejsca zostały przydzielone podczas kwalifikacji europejskich, które odbyły się w dniach 22–25 maja 2016 roku w Lucernie[1].

Każdy z narodowych komitetów olimpijskich mógł wystawić do udziału w igrzyskach wyłącznie jedną osadę w danej konkurencji. Jeżeli zawodnicy reprezentujący dany narodowy komitet olimpijski zdobyli kwalifikację podczas mistrzostw świata w wioślarstwie, skład osady występującej na igrzyskach mógł być różny od tego, który zdobył kwalifikację[1]. Jeśli kwalifikacja została natomiast zdobyta podczas kontynentalnych regat kwalifikacyjnych, skład osady występującej na igrzyskach musiał być identyczny do tego, który zdobył kwalifikację. Ponadto, każdy kraj mógł uzyskać podczas kontynentalnych regat tylko jedną kwalifikację dla osady męskiej i jedną dla osady kobiecej. Jeśli dwie różne osady złożone z zawodników tej samej płci i reprezentujące jeden kraj zajęły podczas regat pozycję uprawniającą do udziału w igrzyskach, narodowy komitet olimpijski w ciągu 2 tygodni musiał podjąć decyzję, którą z tych osad wyśle do Rio de Janeiro[1]. W ten sposób możliwości startu w igrzyskach pozbawione zostały osady Egiptu, Meksyku i Belgii. Tamtejsze komitety olimpijskie wybrały bowiem na swoich reprezentantów zawodników startujących w wyścigu jedynek, którzy również zajęli podczas kontynentalnych kwalifikacji miejsca premiowane awansem[2][3][4].

Zawody Etap Poz. Narodowość Zawodnicy[a] Rezultat
Mistrzostwa Świata w Wioślarstwie 2015[5] Finał A 1   Francja Stany Delayre
Jérémie Azou		 6:13,380
2   Wielka Brytania William Fletcher
Richard Chambers		 6:15,150
3   Norwegia Kristoffer Brun
Are Strandli		 6:15,620
4   Południowa Afryka James Thompson
John Smith		 6:17,460
5   Włochy Andrea Micheletti
Pietro Ruta		 6:19,390
6   Niemcy Moritz Moos
Jason Osborne		 6:26,040
Finał B 1   Polska Artur Mikołajczewski
Miłosz Jankowski		 6:20,250
2   Stany Zjednoczone Andrew Campbell
Joshua Konieczny		 6:20,550
3   Austria Paul Sieber
Bernhard Sieber		 6:22,040
4   Szwajcaria Daniel Wiederkehr
Michael Schmid		 6:22,340
5   Irlandia Gary O’Donovan
Paul O’Donovan		 6:23,200
Afrykańskie regaty kwalifikacyjne[2] Finał A 1*[b]   Egipt Omar Emira
Mohamed Nofel		 6:46,180
1   Angola André Matias
Jean-Luc Rasamoelina		 6:50,230
Amerykańskie regaty kwalifikacyjne[3] Finał A 1   Brazylia William Giaretton
Xavier Vela		 6:25,900
2*[c]   Meksyk N/N 6:27,400
2   Kuba Raúl Hernández
Liosbel Hernández		 6:27,500
3   Chile Felipe Cárdenas
Bernardo Guerrero		 N/N
Regaty kwalifikacyjne Azji i Oceanii[6] Finał A 1   Chiny Sun Man
Wang Chunxin		 6:24,700
2   Japonia Hiroshi Nakano
Hideki Omoto		 6:27,790
3   Hongkong Chiu Hin Chun
Tang Chiu Mang		 6:29,760
Europejskie regaty kwalifikacyjne[4] Finał A 1*[d]   Belgia Tim Brys
Niels van Zandweghe		 6:21,780
1   Turcja Hüseyin Kandemir
Enes Kuşku		 6:23,100
2   Dania Mads Rasmussen
Rasmus Quist Hansen		 6:23,130

Zmiany w składach edytuj

Podczas igrzysk olimpijskich w takich samych składach jak podczas imprez kwalifikacyjnych wystąpiło 17 osad. W osadzie włoskiej Pietro Ruta został zastąpiony przez Marcello Mianiego. Sam zaś wziął udział w wyścigu czwórek wagi lekkiej[7]. W osadzie francuskiej Pierre Houin zastąpił Stanyego Delayre'a po tym, gdy okazał się od niego szybszy w wyścigu jedynek podczas mistrzostw Francji[8]. Do wyjątkowej zmiany dopuszczono także w osadzie tureckiej, która zdobyła kwalifikację w ramach europejskich regat kwalifikacyjnych. Enes Kuşku w wyniku wypadku zranił się na kilka tygodni przed igrzyskami olimpijskimi w brzuch i pachwinę, w związku z czym został zastąpiony przez Cema Yılmaza[9].

Format edytuj

 
Lagoa Rodrigo de Freitas, lokalizacja na której rozgrywano zawody wioślarskie podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro

Rywalizacja olimpijska została podzielona na cztery etapy. Pierwszym z nich były wyścigi eliminacyjne. We wszystkich czterech z nich wzięło udział po pięć osad. Do półfinałów bezpośrednio zakwalifikowano osady, które uplasowały się na miejscach pierwszym i drugim w swoich wyścigach eliminacyjnych[10]. Pozostałe osady wzięły udział w dwóch wyścigach repesażowych, z których po dwie najszybsze osady awansowały do półfinałów A i B, zaś pozostałe uczestniczyły w półfinałach C i D. W półfinałach C i D udział wzięły po cztery osady, z których trzy najlepsze awansowały do finału C, zaś pozostałe otrzymywały prawo wystąpienia w finale D[10]. Osady uczestniczące w finale C sklasyfikowano na pozycjach od 13. do 18., zaś osady biorące udział w finale D zajęły miejsca 19. i 20. W półfinałach A i B udział wzięło po sześć osad, z których trzy awansowały do finału A, zaś pozostałe – do finału B[10]. Osady uczestniczące w finale A zostały sklasyfikowane na miejscach od 1. do 6., zaś osady biorące udział w finale B uplasowały się na pozycjach od 7. do 12[10].

Terminarz edytuj

Początkowo rywalizacja dwójek podwójnych wagi lekkiej mężczyzn miała odbyć się w dniach 7–12 sierpnia[11]. Wyścigi eliminacyjne miały zostać rozegrane 7 sierpnia, repesaże – 8 sierpnia, półfinały C/D – 9 sierpnia, półfinały A/B i finały C oraz D – 10 sierpnia, a finały A oraz B – 12 sierpnia[11]. Z powodu złych warunków pogodowych nie odbyły się zawody zaplanowane na 7 sierpnia oraz 10 sierpnia, przez co plan zawodów uległ znacznej zmianie. Wyścigi eliminacyjne przeniesiono na 8 sierpnia, a repesaże na 9 sierpnia[12][13]. Wszystkie półfinały rozegrano 11 sierpnia, a wszystkie finały – 12 sierpnia[10].

Wszystkie godziny podane są w czasie brazylijskim (UTC-03:00) oraz polskim (CEST).

Data Godzina rozpoczęcia
UTC-03:00 CEST
8 sierpnia[14] 11:50 16:50 1. wyścig eliminacyjny
12:00 17:00 2. wyścig eliminacyjny
12:10 17:10 3. wyścig eliminacyjny
12:20 17:20 4. wyścig eliminacyjny
9 sierpnia[14] 11:40 16:40 1. wyścig repesażowy
11:50 16:50 2. wyścig repesażowy
11 sierpnia[14] 09:10 14:10 1. wyścig półfinałowy A/B
09:20 14:20 2. wyścig półfinałowy A/B
13:40 18:40 1. wyścig półfinałowy C/D
13:50 18:50 2. wyścig półfinałowy C/D
12 sierpnia[14] 09:20 14:20 finał B
10:45 15:45 finał A
12:10 17:10 finał D
12:30 17:30 finał C

Faworyci edytuj

Przed rozpoczęciem igrzysk w roli głównych faworytów do zdobycia złotego medalu specjalistyczne serwisy sportowe upatrywały osadę francuską[15][16]. Stany Delayre i Jérémie Azou zwyciężyli m.in. w mistrzostwach świata w 2015 roku[5], a także trzech kolejnych mistrzostwach Europy w latach 2012–2015[17][18][19]. Jérémie Azou w parze z Pierre’em Houinem tryumfował także podczas dwóch spośród trzech zawodów Pucharu Świata rozgrywanych w 2016 roku, przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich[20][21][22]. Na pozycjach medalowych przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich umieszczano także brązowych medalistów mistrzostw świata w 2015 roku[5] oraz mistrzostw Europy w 2016 roku[23] – Norwegów Kristoffera Bruna i Are Strandlego[15] oraz mistrzów świata z 2014 roku[24] – Jamesa Thompsona i Johna Smitha reprezentujących Republikę Południowej Afryki[16]. W poniższej tabeli przedstawiono rezultaty najważniejszych regat wioślarskich rozgrywanych w latach 2012–2016 oraz zawodów Pucharu Świata bezpośrednio poprzedzających igrzyska olimpijskie w Rio de Janeiro. Pogrubioną czcionką oznaczono zawodników startujących w tej konkurencji podczas Igrzysk XXXI Olimpiady.

Data Lokalizacja 1. miejsce Wynik 2. miejsce Wynik 3. miejsce Wynik Źródło
mistrzostwa świata w wioślarstwie
31 sierpnia 2013   Chungju   Kristoffer Brun
  Are Strandli		 6:36,040   Simon Schuerch
  Mario Gyr		 6:37,110   Richard Chambers
  Peter Chambers		 6:38,040 [25]
30 sierpnia 2014   Amsterdam   James Thompson
  John Smith		 6:05,360   Stany Delayre
  Jérémie Azou		 6:05,450   Kristoffer Brun
  Are Strandli		 6:05,790 [24]
5 września 2015   Aiguebelette-le-Lac   Stany Delayre
  Jérémie Azou		 6:13,380   William Fletcher
  Richard Chambers		 6:15,150   Kristoffer Brun
  Are Strandli		 6:15,620 [5]
mistrzostwa Europy w wioślarstwie
2 czerwca 2013   Sewilla   Stany Delayre
  Jérémie Azou		 6:56,610   Kristoffer Brun
  Are Strandli		 6:58,960   Simon Schuerch
  Mario Gyr		 6:59,400 [17]
1 czerwca 2014   Belgrad   Stany Delayre
  Jérémie Azou		 6:11,800   Konstantin Steinhübel
  Lars Hartig		 6:13,220   Kristoffer Brun
  Are Strandli		 6:13,280 [18]
31 maja 2015   Poznań   Stany Delayre
  Jérémie Azou		 6:11,380   Richard Chambers
  William Fletcher		 6:14,330   Kristoffer Brun
  Are Strandli		 6:15,530 [19]
8 maja 2016   Brandenburg   Gary O’Donovan
  Paul O’Donovan		 6:57,760   Moritz Moos
  Jason Osborne		 6:59,540   Kristoffer Brun
  Are Strandli		 7:00,520 [23]
zawody pucharu świata w wioślarstwie
17 kwietnia 2016   Varese   James Thompson
  John Smith		 6:41,130   Gary O’Donovan
  Paul O’Donovan		 6:41,360   Tim Brys
  Nils van Zandweghe		 6:44,120 [20]
29 maja 2016   Lucerna   Pierre Houin
  Jérémie Azou		 6:19,260   Kristoffer Brun
  Are Strandli		 6:21,810   James Thompson
  John Smith		 6:22,420 [21]
19 czerwca 2016   Poznań   Pierre Houin
  Jérémie Azou		 6:11,920   Kristoffer Brun
  Are Strandli		 6:14,010   Andrea Micheletti
  Marcello Miani		 6:14,670 [22]

Rekordy edytuj

Nazwa Zawodnicy Rezultat Miejsce Data
Rekord świata[26]   John Smith
  James Thompson		 6:05,360   Amsterdam 30 sierpnia 2014
Rekord olimpijski[26]   Mark Hunter
  Zac Purchase		 6:10,990   Pekin 17 sierpnia 2008

Wyniki edytuj

Wyścigi eliminacyjne edytuj

Wyścig 1 edytuj

Pierwszy wyścig eliminacyjny odbył się 8 sierpnia o godzinie 11:50 czasu lokalnego i był 21. wyścigiem rozgrywanym tego dnia na torze wioślarskim[14]. W wyścigu wzięło udział pięć osad: niemiecka, turecka, duńska, włoska i irlandzka[27]. Na pierwszych 500 metrach na czoło wysunęli się Włosi przed Niemcami i Turkami. Na czwartym miejscu pierwszy punkt pomiaru czasu mijali Irlandczycy. W kolejnych fazach wyścigu ich tempo spadało jednak wolniej niż pozostałych osad, zaś na ostatnich 500 metrach znacząco wzrosło[27]. W efekcie przed połową dystansu wyprzedzili oni słabnących Turków oraz Niemców, a później również i Włochów, finiszując na pierwszym miejscu. Jako drudzy na mecie pojawili się Włosi, a jako trzeci Duńczycy. Niemcy mimo gwałtownego spadku tempa na końcowych metrach obronili się przed Turkami, którzy zamknęli stawkę z czasem gorszym o niemalże 18 sekund od zwycięzców[27].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy		 Kwal.
500m 1000m 1500m
1. 5 Gary O’Donovan
Paul O’Donovan		   Irlandia 1:33,61 4. 3:11,67 2. 4:49,72 2. 6:23,72 Q
2. 4 Andrea Micheletti
Marcello Miani		   Włochy 1:32,31 1. 3:09,82 1. 4:49,29 1. 6:24,10 Q
3. 3 Mads Rasmussen
Rasmus Quist Hansen		   Dania 1:33,72 5. 3:12,20 4. 4:51,61 3. 6:33,67 R
4. 1 Moritz Moos
Jason Osborne		   Niemcy 1:32,53 2. 3:11,45 2. 4:54,23 4. 6:40,48 R
5. 2 Hüseyin Kandemir
Cem Yılmaz		   Turcja 1:32,61 3. 3:14,34 5. 4:58,82 5. 6:41,67 R

Wyścig 2 edytuj

Drugi wyścig eliminacyjny odbył się 8 sierpnia o godzinie 12:00 czasu lokalnego i był 22. wyścigiem rozgrywanym w tym dniu na torze wioślarskim[14]. Wystąpiło w nim pięć osad: hongkońska, amerykańska, norweska, chilijska i austriacka. W początkowej fazie wyścigu na prowadzenie wysunęli się Norwegowie, wyprzedzający Amerykanów i Chilijczyków[28]. Wszystkie trzy osady nie oddały swoich pozycji aż do mety. Na czwartym miejscu najpierw utrzymywali się reprezentanci Hongkongu. Później jednak zostali wyprzedzeni przez Austriaków i finiszowali na ostatnim miejscu ze stratą przeszło 20 sekund do zwycięzców[28].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy		 Kwal.
500m 1000m 1500m
1. 3 Kristoffer Brun
Are Strandli		   Norwegia 1:31,16 1. 3:08,58 1. 4:47,40 1. 6:24,81 Q
2. 2 Joshua Konieczny
Andrew Campbell		   Stany Zjednoczone 1:33,14 2. 3:10,41 2. 4:49,21 2. 6:26,56 Q
3. 4 Felipe Cárdenas
Bernardo Guerrero		   Chile 1:34,18 3. 3:14,73 3. 4:57,02 3. 6:38,95 R
4. 5 Bernhard Sieber
Paul Sieber		   Austria 1:35,28 5. 3:15,70 4. 4:59,36 4. 6:43,37 R
5. 1 Chiu Hin Chun
Tang Chiu Mang		   Hongkong 1:35,00 4. 3:17,26 5. 5:01,83 5. 6:45,05 R

Wyścig 3 edytuj

Trzeci wyścig eliminacyjny odbył się 8 sierpnia o godzinie 12:10 czasu lokalnego i był 23. wyścigiem rozgrywanym w tym dniu na torze wioślarskim[14]. Wystąpiło w nim pięć osad: polska, japońska, kubańska, angolska i francuska[29]. Na pierwszych 500 metrach na prowadzenie wysunęli się Francuzi, wyprzedzając kolejno Polaków, Japończyków, Kubańczyków i Angolczyków[29]. W takiej samej kolejności osady przypłynęły do wszystkich kolejnych punktów pomiaru czasu oraz linii mety. Ostatnia osada angolska straciła do zwycięskich Francuzów przeszło 34 sekundy[29].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy		 Kwal.
500m 1000m 1500m
1. 5 Pierre Houin
Jérémie Azou		   Francja 1:32,03 1. 3:08,40 1. 4:47,31 1. 6:24,62 Q
2. 1 Artur Mikołajczewski
Miłosz Jankowski		   Polska 1:33,65 2. 3:10,19 2. 4:50,26 2. 6:27,70 Q
3. 2 Hiroshi Nakano
Hideki Omoto		   Japonia 1:33,82 3. 3:12,50 3. 4:53,48 3. 6:34,27 R
4. 3 Raúl Hernández
Liosbel Hernández		   Kuba 1:35,18 4. 3:14,35 4. 4:57,01 4. 6:39,79 R
5. 4 André Matias
Jean-Luc Rasamoelina		   Angola 1:38,39 5. 3:22,93 5. 5:11,60 5. 6:58,93 R

Wyścig 4 edytuj

Czwarty wyścig eliminacyjny odbył się 8 sierpnia o godzinie 12:20 czasu lokalnego i był 24. wyścigiem rozgrywanym w tym dniu na torze wioślarskim[14]. Wystąpiło w nim pięć osad: brazylijska, szwajcarska, chińska, brytyjska i południowoafrykańska. Na początku rywalizacji na czoło wysunęli się Brytyjczycy, wyprzedzając reprezentantów RPA o 1,37 sekundy[30]. Później ich tempo spadało jednak znacznie szybciej niż miało to miejsce w przypadku ich głównych rywali. W rezultacie na 500 metrów przed metą na prowadzeniu znajdowała się już osada południowoafrykańska[30]. Brytyjczycy utrzymali jednak do końca wyścigu drugą pozycję, zaś na trzeciej finiszowali Szwajcarzy, którzy przez większość dystansu zamykali stawkę, a Chińczyków i Brazylijczyków wyprzedzili na ostatnich kilkuset metrach. Na ostatnim miejscu do mety dotarli Brazylijczycy ze stratą 8,03 sekundy[30].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy		 Kwal.
500m 1000m 1500m
1. 5 James Thompson
John Smith		   Południowa Afryka 1:31,48 2. 3:06,87 2. 4:44,79 1. 6:23,10 Q
2. 4 William Fletcher
Richard Chambers		   Wielka Brytania 1:30,01 1. 3:05,50 1. 4:45,45 2. 6:25,62 Q
3. 2 Daniel Wiederkehr
Michael Schmid		   Szwajcaria 1:35,64 5. 3:13,22 5. 4:52,53 5. 6:29,95 R
4. 3 Sun Man
Wang Chunxin		   Chiny 1:32,86 3. 3:11,04 3. 4:52,09 4. 6:30,83 R
5. 1 Xavier Vela
William Giaretton		   Brazylia 1:34,49 4. 3:11,84 4. 4:51,89 3. 6:31,13 R

Repesaże edytuj

Wyścig 1 edytuj

Pierwszy wyścig repesażowy odbył się 9 sierpnia o godzinie 11:40 czasu lokalnego i był 20. wyścigiem rozegranym w tym dniu na torze wioślarskim[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: angolska, kubańska, duńska, chilijska, chińska i turecka[31]. Stawce początkowo przewodziły płynący w niewielkiej odległości od siebie Duńczycy i Turkowie. Podczas gdy Duńczycy utrzymali jednak swoje prowadzenie aż do mety, Turkowie spadali coraz dalej w klasyfikacji[31]. Przed połową dystansu wyprzedzili ich Chińczycy, a później także i Kubańczycy i Chilijczycy. Ostatecznie na trzecim miejscu – za Duńczykami i Chińczykami – finiszowała osada kubańska, zaś na czwartym chilijska. Ostatni na mecie Angolczycy stracili do zwycięzców niespełna 27 sekund[31].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy		 Kwal.
500m 1000m 1500m
1. 3 Mads Rasmussen
Rasmus Quist Hansen		   Dania 1:45:39 1. 3:31,89 1. 5:17,69 1. 7:02,78 Q
2. 5 Sun Man
Wang Chunxin		   Chiny 1:46,75 3. 3:34,06 2. 5:20,02 2. 7:03,88 Q
3. 2 Raúl Hernández
Liosbel Hernández		   Kuba 1:49,97 5. 3:37,49 5. 5:23,26 3. 7:07,17 SC/D
4. 4 Felipe Cárdenas
Bernardo Guerrero		   Chile 1:47,53 4. 3:36,69 4. 5:25,49 5. 7:11,38 SC/D
5. 6 Cem Yılmaz
Hüseyin Kandemir		   Turcja 1:45,39 1. 3:34,50 3. 5:24,81 4. 7:13,49 SC/D
6. 1 André Matias
Jean-Luc Rasamoelina		   Angola 1:53,09 6. 3:47,25 6. 5:41,50 6. 7:29,73 SC/D

Wyścig 2 edytuj

Drugi wyścig repesażowy odbył się 9 sierpnia o godzinie 11:50 czasu lokalnego i był 21. wyścigiem rozegranym w tym dniu na torze wioślarskim[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: brazylijska, niemiecka, japońska, szwajcarska, austriacka i hongkońska[32]. Na pierwszych 500 metrach na prowadzenie wysunęli się Niemcy, wyprzedzając o kilka sekund płynących na drugiej pozycji Austriaków. Obie osady utrzymały swoje miejsca aż do mety. Na końcu stawki płynęli początkowo Szwajcarzy[32]. Dzięki temu, że utrzymali równe tempo na całym dystansie, w połowie rywalizacji wyprzedzili oni jednak reprezentantów Hongkongu, a później również i Japończyków oraz Brazylijczyków, awansując na trzecią pozycję. Na ostatnim miejscu finiszowali Hongkończycy ze stratą niespełna 17 sekund do zwycięzców[32].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy		 Kwal.
500m 1000m 1500m
1. 2 Moritz Moos
Jason Osborne		   Niemcy 1:42,78 1. 3:32,21 1. 5:21,98 1. 7:05,36 Q
2. 5 Bernhard Sieber
Paul Sieber		   Austria 1:46,32 2. 3:34,95 2. 5:23,52 2. 7:06,41 Q
3. 4 Daniel Wiederkehr
Michael Schmid		   Szwajcaria 1:48,69 6. 3:37,12 5. 5:24,63 3. 7:07,90 SC/D
4. 3 Hiroshi Nakano
Hideki Omoto		   Japonia 1:48,27 5. 3:36,84 4. 5:27,01 5. 7:11,20 SC/D
5. 1 Xavier Vela
William Giaretton		   Brazylia 1:47,39 4. 3:36,79 3. 5:25,98 4. 7:13,60 SC/D
6. 6 Chiu Hin Chun
Tang Chiu Mang		   Hongkong 1:46,69 3. 3:38,10 6. 5:30,79 6. 7:22,05 SC/D

Wyścigi półfinałowe edytuj

1. półfinał C/D edytuj

Pierwszy wyścig półfinałowy C/D odbył się 11 sierpnia o godzinie 13:40 czasu lokalnego i był 24. wyścigiem rozegranym w tym dniu na torze wioślarskim[14]. Wystąpiły w nim cztery osady: angolska, japońska, kubańska i brazylijska[33]. Na pierwszym kilometrze na prowadzeniu pozostawali Japończycy, wyprzedzając Brazylijczyków i Kubańczyków. Później jednak rywale znacznie przyspieszyli, co sprawiło, że na 500 metrów przed metą na prowadzenie wysunęli się Brazylijczycy, zaś na krótko przed linią mety Japończyków wyprzedziła jeszcze osada kubańska[33]. Na czwartym miejscu przez cały dystans płynęli Angolczycy, finiszując ze stratą przeszło 12 sekund do zwycięskiej Brazylii[33].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy		 Kwal.
500m 1000m 1500m
1. 4 Xavier Vela
William Giaretton		   Brazylia 1:52,94 2. 3:49,06 2. 5:39,06 1. 7:27,34 FC
2. 3 Raúl Hernández
Liosbel Hernández		   Kuba 1:55,46 3. 3:51,76 3. 5:43,23 3. 7:30,13 FC
3. 2 Hiroshi Nakano
Hideki Omoto		   Japonia 1:52,41 1. 3:48,26 1. 5:40,03 2. 7:30,64 FC
4. 1 André Matias
Jean-Luc Rasamoelina		   Angola 1:36,65 4. 3:54,62 4. 5:49,99 4. 7:39,59 FD

2 półfinał C/D edytuj

Drugi wyścig półfinałowy C/D odbył się 11 sierpnia o godzinie 13:50 czasu lokalnego i był 25. wyścigiem rozegranym w tym dniu na torze wioślarskim[14]. Wystąpiły w nim cztery osady: szwajcarska, turecka, chińska i hongkońska. Na początku dystansu na około 2-sekundowe prowadzenie wysunęli się Turkowie. Na drugim miejscu płynęli Chilijczycy, a na trzecim Szwajcarzy[34]. Później Szwajcarzy znacznie jednak przyśpieszyli względem konkurencyjnych osad, dzięki czemu na 500 metrów przed metą plasowali się już przed reprezentantami Chile[34]. Na ostatnich metrach wysunęli się zaś na prowadzenie i finiszowali na pierwszym miejscu. Na końcu stawki przez cały dystans płynęli Hongkończycy, którzy dotarli do mety ze stratą przeszło 11 sekund do zwycięzców[34].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy		 Kwal.
500m 1000m 1500m
1. 3 Daniel Wiederkehr
Michael Schmid		   Szwajcaria 1:54,07 3. 3:46,98 3. 5:35,37 2. 7:22,15 FC
2. 4 Cem Yılmaz
Hüseyin Kandemir		   Turcja 1:50,65 1. 3:44,08 1. 5:35,08 1. 7:24,14 FC
3. 2 Felipe Cárdenas
Bernardo Guerrero		   Chile 1:52,48 2. 3:46,23 2. 5:36,90 3. 7:24,71 FC
4. 1 Chiu Hin Chun
Tang Chiu Mang		   Hongkong 1:55,32 4. 3:49,34 4. 5:40,91 4. 7:33,47 FD

1. półfinał A/B edytuj

Pierwszy wyścig półfinałowy A/B odbył się 11 sierpnia o godzinie 9:10 czasu lokalnego i był 5. wyścigiem rozgrywanym w tym dniu na torze wioślarskim[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: niemiecka, amerykańska, francuska, irlandzka, brytyjska i chińska[35]. Na pierwszych 500 metrach na prowadzenie wysunęli się Francuzi, wyprzedzający o nieco ponad sekundę plasujących się na drugiej pozycji Amerykanów. Obie osady utrzymały swoje lokaty aż do mety[35]. Na trzecim miejscu początkowo płynęli Brytyjczycy, lecz przed półmetkiem zostali wyprzedzeni przez Irlandczyków i finiszowali jako czwarci. Na piątym miejscu przez cały wyścig utrzymywali się reprezentanci Niemiec, zaś na szóstym płynęli Chińczycy, którzy do mety dotarli ze stratą przeszło 27 sekund do zwycięzców[35].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy		 Kwal.
500m 1000m 1500m
1. 3 Pierre Houin
Jérémie Azou		   Francja 1:36,43 1. 3:19,08 1. 4:58,42 1. 6:34,43 FA
2. 2 Joshua Konieczny
Andrew Campbell		   Stany Zjednoczone 1:37,45 2. 3:19,89 2. 4:59,46 2. 6:35,19 FA
3. 4 Gary O’Donovan
Paul O’Donovan		   Irlandia 1:38,78 4. 3:20,55 3. 5:00,07 3. 6:35,70 FA
4. 5 William Fletcher
Richard Chambers		   Wielka Brytania 1:37,55 3. 3:20,89 4. 5:00,57 4. 6:38,76 FB
5. 1 Moritz Moos
Jason Osborne		   Niemcy 1:39,34 5. 3:23,96 5. 5:05,73 5. 6:59,28 FB
6. 6 Sun Man
Wang Chunxin		   Chiny 1:39,42 6. 3:25,61 6. 5:11,51 6. 7:01,49 FB

2. półfinał A/B edytuj

Drugi wyścig półfinałowy A/B odbył się 11 sierpnia o godzinie 9:20 czasu lokalnego i był 6. wyścigiem rozgrywanym w tym dniu na torze wioślarskim[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: austriacka, polska, południowoafrykańska, norweska, włoska i duńska[36]. Na początku dystansu na prowadzenie wysunęli się Norwedzy przed Włochami i reprezentantami RPA. Dzięki znacznemu przyśpieszeniu, osada południowoafrykańska przed półmetkiem wyprzedziła Włochów, a na ostatnim 500-metrowym odcinku również i Norwegów finiszując na pierwszym miejscu[36]. Na ostatnich metrach Włochów wyprzedzili również Polacy, spychając ich na czwarte, niepremiowane awansem do finału A, miejsce. Przez cały dystans na piątym miejscu płynęli Duńczycy, zaś na szóstym Austriacy, którzy do mety dotarli ze stratą przeszło 15 sekund do zwycięzców[36].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy		 Kwal.
500m 1000m 1500m
1. 3 James Thompson
John Smith		   Południowa Afryka 1:39,02 3. 3:21,11 2. 4:58,64 2. 6:38,01 FA
2. 4 Kristoffer Brun
Are Strandli		   Norwegia 1:36,70 1. 3:18,53 1. 4:58,62 1. 6:38,65 FA
3. 2 Artur Mikołajczewski
Miłosz Janowski		   Polska 1:39,44 4. 3:22,53 4. 5:02,08 4. 6:40,23 FA
4. 5 Andrea Micheletti
Marcello Miani		   Włochy 1:38,72 2. 3:21,71 3. 5:01,55 3. 6:40,45 FB
5. 6 Mads Rasmussen
Rasmus Quist Hansen		   Dania 1:40,30 5. 3:23,53 5. 5:03,58 5. 6:45,05 FB
6. 1 Bernhard Sieber
Paul Sieber		   Austria 1:40,66 6. 3:25,25 6. 5:07,11 6. 6:53,62 FB

Finały edytuj

Finał D edytuj

Finał D odbył się 12 sierpnia o godzinie 12:10 czasu lokalnego i był 18. wyścigiem rozgrywanym tego dnia na torze wioślarskim[14]. Wystąpiły w nim dwie osady: hongkońska i angolska[37]. Już na pierwszych 500 metrach reprezentanci Hongkongu wypracowali niemalże 3-sekundową przewagę nad Angolczykami. Prowadzenia nie oddali do końca wyścigu, wyprzedzając osadę angolską o niespełna 4 sekundy[37].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy
500m 1000m 1500m
1. 1 Chiu Hin Chun
Tang Chiu Mang		   Hongkong 1:40,40 1. 3:26,09 1. 5:12,45 1. 6:57,95
2. 2 André Matias
Jean-Luc Rasamoelina		   Angola 1:43,30 2. 3:32,12 2. 5:18,36 2. 7:01,74

Finał C edytuj

Finał C odbył się 12 sierpnia o godzinie 12:30 czasu lokalnego i był 20. wyścigiem rozgrywanym tego dnia na torze wioślarskim[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: japońska, turecka, brazylijska, szwajcarska, kubańska i chilijska[38]. Na pierwszej połowie dystansu na prowadzeniu utrzymywali się Japończycy, zaś na drugim miejscu – Turkowie. W wyniku dużego wzrostu tempa na 500 metrów przed metą na prowadzeniu znajdowali się już Szwajcarzy, zaś Turków wyprzedzili Brazylijczycy zajmujący dotąd czwartą pozycję[38]. Do mety osada brazylijska dogoniła jeszcze i nieznacznie wyprzedziła Japończyków, kończąc rywalizację na drugim miejscu, za Szwajcarami. Na ostatnim miejscu finiszowali ze stratą ponad 5 sekund Kubańczycy, którzy na ostatnich metrach zostali wyprzedzeni przez Chilijczyków[38].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy
500m 1000m 1500m
1. 4 Daniel Wiederkehr
Michael Schmid		   Szwajcaria 1:40,82 3. 3:24,21 3. 5:05,16 1. 6:42,57
2. 3 Xavier Vela
William Giaretton		   Brazylia 1:41,47 4. 3:25,21 4. 5:07,20 2. 6:44,80
3. 1 Hiroshi Nakano
Hideki Omoto		   Japonia 1:39,25 1. 3:22,05 1. 5,06,05 2. 6:45,81
4. 2 Cem Yılmaz
Hüseyin Kandemir		   Turcja 1:40,58 2. 3:24,13 2. 5:08,02 4. 6:47,06
5. 6 Felipe Cárdenas
Bernardo Guerrero		   Chile 1:42,47 6. 3:27,20 6. 5:09,77 6. 6:47,67
6. 5 Raúl Hernández
Liosbel Hernández		   Kuba 1:42,34 5. 3:26,60 5. 5:08,80 5. 6:47,80

Finał B edytuj

Finał B odbył się 12 sierpnia o godzinie 9:20 czasu lokalnego i był 6. wyścigiem rozgrywanym tego dnia na torze wioślarskim[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: austriacka, niemiecka, włoska, brytyjska, duńska i chińska[39]. Na pierwszych 500 metrach na czoło stawki wysunęli się Brytyjczycy i prowadzenia tego nie oddali do końca wyścigu[39]. Na drugim miejscu początkowo płynęli Niemcy, a na trzecim Chińczycy, lecz na półmetku obie osady zostały wyprzedzone przez płynących coraz szybciej Włochów. Chińczycy później stracili jeszcze kolejną pozycję na rzecz Duńczyków. Na ostatnim miejscu przez cały dystans płynęli Austriacy, tracąc na mecie 14 sekund do zwycięzców[39].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy
500m 1000m 1500m
1. 4 William Fletcher
Richard Chambers		   Wielka Brytania 1:35,60 1. 3:14,75 1. 4:52,85 1. 6:28,81
2. 3 Andrea Micheletti
Marcello Miani		   Włochy 1:37,05 4. 3:16,02 2. 4:54,09 2. 6:29,52
3. 2 Moritz Moos
Jason Osborne		   Niemcy 1:36,09 2. 3:16,74 3. 4:56,82 3. 6:32,30
4. 5 Mads Rasmussen
Rasmus Quist Hansen		   Dania 1:38,17 3. 3:18,19 5. 4:58,36 4. 6:34,72
5. 6 Sun Man
Wang Chunxin		   Chiny 1:37,03 3. 3:17,99 4. 5:00,00 5. 6:40,74
6. 1 Bernard Sieber
Paul Sieber		   Austria 1:39,47 6. 3:20,93 6. 5:01,78 6. 6:42,19

Finał A edytuj

Finał A odbył się 12 sierpnia o godzinie 10:45 czasu lokalnego i był 14. wyścigiem rozegranym tego dnia na torze wioślarskim[14]. Wystąpiło w nim sześć osad: irlandzka, amerykańska, południowoafrykańska, francuska, norweska i polska[40]. Na pierwszych 500 metrach na czoło stawki wysunęli się Francuzi i prowadzenia tego nie oddali aż do końca wyścigu. Na drugim miejscu początkowo płynęli Norwegowie, a na trzecim – Amerykanie. Później ci drudzy zostali jednak wyprzedzeni przez reprezentantów RPA[40]. Wszystkie trzy osady w drugiej części dystansu utraciły swoje pozycje na rzecz Irlandczyków, którzy wytracili najmniej prędkości względem swoich rywali i dzięki temu finiszowali na drugim miejscu. Jako trzeci do mety dopłynęli Norwegowie[40]. Na ostatniej pozycji przez cały dystans płynęli Polacy, którzy stracili do zwycięzców przeszło 11 sekund[40].

Poz. Tor Zawodnicy Państwo Rezultaty po przepłynięciu: Rezultat
końcowy
500m 1000m 1500m
  4 Pierre Houin
Jérémie Azou		   Francja 1:35,70 1. 3:14,91 1. 4:54,30 1. 6:30,70
  1 Gary O’Donovan
Paul O’Donovan		   Irlandia 1:37,11 5. 3:15,97 5. 4:54,91 2. 6:31,23
  5 Kristoffer Brun
Are Strandli		   Norwegia 1:35,80 2. 3:15,50 3. 4:55,29 3. 6:31,39
4. 3 James Thompson
John Smith		   Południowa Afryka 1:37,10 4. 3:15,77 4. 4:55,30 4. 6:33,29
5. 2 Joshua Konieczny
Andrew Campbell		   Stany Zjednoczone 1:36,23 3. 3:15,04 2. 4:55,57 5. 6:35,07
6. 6 Artur Mikołajczewski
Miłosz Jankowski		   Polska 1:38,11 6. 3:18,61 6. 5:00,90 6. 6:42,00

Znaczenie edytuj

Złoty medal zdobyty przez Pierre’a Houina i Jérémiego Azou był dwunastym medalem reprezentacji Francji podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro, w tym trzecim złotym[41]. Poprzednie dwa złote medale zdobyli Denis Gargaud Chanut w konkursie C-1, w kajakarstwie górskim, oraz drużyna jeździecka w drużynowym WKKW[41]. Dzień przed sukcesem Houina i Azou, francuscy wioślarze zdobyli jeszcze jeden brązowy medal. Wywalczyli go Thomas Baroukh, Thibault Colard, Guillaume Raineau oraz Franck Solforosi w konkursie czwórek bez sternika wagi lekkiej mężczyzn[42]. W sumie podczas igrzysk olimpijskich Francuzi zdobyli 42 medale, z których 10 było wykonanych z najcenniejszego kruszcu[41]. Medal Houina i Azou był także 683. medalem (w tym 205. złotym) wywalczonym przez reprezentację Francji w całej jej historii startów w letnich igrzyskach olimpijskich[43] oraz 40. medalem (w tym 8. złotym) zdobytym przez Francuzów podczas olimpijskich regat wioślarskich[44]. Kilka dni po rozegraniu finału wyścig skomentował Jérémie Azou:

Podczas wykonywania 5-10 ostatnich ruchów wiosłem czułem, że już więcej nie mogę, że dałem z siebie już wszystko, ale Pierre pociągnął łódź za sobą. Zaatakowaliśmy w odpowiednim momencie, co pozwoliło nam wypracować przewagę. W zasadzie byłem bardziej zestresowany gdy oglądałem powtórkę z finału niż podczas niego.

Jérémie Azou, 22 sierpnia 2016[45]

Srebrny medal braci Garyego i Paula O’Donovanów był pierwszym medalem zdobytym przez reprezentantów Irlandii podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro i jednym z dwóch, które Irlandczycy zdobyli przed końcem imprezy[46]. Drugi – również srebrny – zdobyła Annalise Murphy w regatach żeglarskich klasy Laser Radial[46]. Był to także 30. medal wywalczony przez reprezentację Irlandii w całej jej historii startów w igrzyskach olimpijskich[47] oraz pierwszy medal zdobyty przez Irlandczyków podczas olimpijskich regat wioślarskich[44]. Po zakończeniu wyścigu Gary O’Donovan ocenił występ swój i brata:

To był nasz cel od kiedy zakwalifikowaliśmy się [na igrzyska olimpijskie]. Ukończyliśmy mistrzostwa świata na 11. miejscu i naszym celem było wygranie igrzysk olimpijskich, ale nie wracamy do domu zawiedzeni srebrnym medalem.

Gary O’Donovan, Rio de Janeiro, 12 sierpnia 2016[48]

Brązowy medal Kristoffera Bruna i Are Strandliego był drugim medalem reprezentacji Norwegii podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro i jednym z czterech medali, które Norwegowie zdobyli przed końcem imprezy[49]. Wszystkie pozostałe również były brązowe[49]. Norwescy wioślarze zdobyli podczas tych igrzysk jeszcze jeden medal. Dzień przed Brunem i Strandlim po brązowe medale sięgnęli Kjetil Borch i Olaf Tufte w wyścigu dwójek podwójnych[50]. Medal Bruna i Strandliego był 150. medalem wywalczonym przez reprezentację Norwegii w całej jej historii startów w letnich igrzyskach olimpijskich[51] oraz 16. medalem zdobytym przez Norwegów podczas olimpijskich regat wioślarskich[44]. Zadowolenie z osiągniętego rezultatu wyraził Are Strandli:

Oczywiście złoty medal był blisko. Ale daliśmy z siebie wszystko. Medal olimpijski jest największą rzeczą, jaką możesz osiągnąć w tym sporcie. Nie da się tego opisać.

Are Strandli, Rio de Janeiro, 12 sierpnia 2016[52]

Uwagi edytuj

  1. ↑ W tabeli opisano zawodników, którzy wywalczyli kwalifikację olimpijską. Ostateczny skład osady wystawionej na igrzyska olimpijskie mógł być inny.
  2. ↑ Egipski Komitet Olimpijski wybrał na reprezentanta w Rio de Janeiro Abdelkhaleka El-Bannę w rywalizacji jedynek, pozbawiając tym samym kwalifikacji egipską osadę dwójek podwójnych wagi lekkiej.
  3. ↑ Meksykański Komitet Olimpijski wybrał na reprezentanta w Rio de Janeiro Juana Carlosa Cabrerę w rywalizacji jedynek, pozbawiając tym samym kwalifikacji meksykańską osadę dwójek podwójnych wagi lekkiej.
  4. ↑ Belgijski Komitet Olimpijski wybrał na reprezentanta Hannesa Obreno w rywalizacji jedynek, pozbawiając tym samym kwalifikacji belgijską osadę dwójek podwójnych wagi lekkiej.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d International Rowing Federation. FISA. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  2. ↑ a b Africa ready for Olympic quest. World Rowing, 9 października 2015. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  3. ↑ a b Passion, dedication and the 2016 Americas Olympic qualification. World Rowing, 30 marca 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  4. ↑ a b (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - European and Final Qualification Regatta. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  5. ↑ a b c d (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - WCH 2015. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  6. ↑ Daily Results Summary 25 April - Asia and Oceania Qualification Regatta. FISA. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  7. ↑ Mike Rowbottom: Glover and Stanning withstand rising Kiwi pair to secure Rio 2016 spot at World Rowing Championships. inside the Games, 3 września 2015. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  8. ↑ Pierre Houin et Jérémie Azou toujours plus forts. L'Equipe, 28 maja 2017. [dostęp 2017-08-12]. (fr.).
  9. ↑ Enes Kuşku'nun yerine Cem Yılmaz. sporx, 12 lipca 2016. [dostęp 2017-08-12]. (tur.).
  10. ↑ a b c d e (M2x) Men's Double Sculls. World Rowin. [dostęp 2017-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-12)]. (ang.).
  11. ↑ a b Rowing Timetable RIO 2016 Olympics. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  12. ↑ Rio 2016: Wyścigi wioślarskie przełożone na poniedziałek i wtorek. Polsat Sport, 7 sierpnia 2016. [dostęp 2017-08-12]. (pol.).
  13. ↑ Rio: odwołane regaty wioślarskie przełożone na czwartek. TVP Sport, 10 sierpnia 2016. [dostęp 2017-08-12]. (pol.).
  14. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Schedule by day. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  15. ↑ a b Olympic Rowing predictions for Rio. boats.com. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  16. ↑ a b Olympic medal predictions: Picking gold, silver, bronze in all 306 events. Sports Illustrated. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  17. ↑ a b (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - ECH 2013. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  18. ↑ a b (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - ECH 2014. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  19. ↑ a b (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - ECH 2015. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  20. ↑ a b (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - WC I 2016. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  21. ↑ a b (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - WC II 2016. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  22. ↑ a b (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - WC III 2016. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  23. ↑ a b (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - ECH 2016. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  24. ↑ a b (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - WCH 2014. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  25. ↑ (LM2x) Lightweight Men's Double Sculls - Final - WCH 2013. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  26. ↑ a b World Best Times. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  27. ↑ a b c Wyniki pierwszego wyścigu eliminacyjnego. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  28. ↑ a b Wyniki drugiego wyścigu eliminacyjnego. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  29. ↑ a b c Wyniki trzeciego wyścigu eliminacyjnego. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  30. ↑ a b c Wyniki czwartego wyścigu eliminacyjnego. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  31. ↑ a b c Wyniki pierwszego wyścigu repesażowego. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  32. ↑ a b c Wyniki drugiego wyścigu repesażowego. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  33. ↑ a b c Wyniki pierwszego wyścigu półfinałowego C/D. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  34. ↑ a b c Wyniki drugiego wyścigu półfinałowego C/D. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  35. ↑ a b c Wyniki pierwszego wyścigu półfinałowego A/B. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  36. ↑ a b c Wyniki drugiego wyścigu półfinałowego A/B. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  37. ↑ a b Wyniki finału D. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  38. ↑ a b c Wyniki finału C. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  39. ↑ a b c Wyniki finału B. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  40. ↑ a b c d Wyniki finału A. Rio 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  41. ↑ a b c Rio Games 2016: record haul of 42 medals for the French!. France in the United States, 24 sierpnia 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  42. ↑ (LM4-) Lightweight Men's Four - Final. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  43. ↑ France. Sport Reference. [dostęp 2017-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  44. ↑ a b c Rowing. Sport Reference. [dostęp 2017-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-24)]. (ang.).
  45. ↑ Jérémie Azou, l’or olympique comme consécration. Playeur, 22 sierpnia 2016. [dostęp 2017-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-22)]. (fr.).
  46. ↑ a b Caroline McClatchey: Rio 2016: The highs and lows of athletes from Ireland. BBC, 20 sierpnia 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  47. ↑ Ireland. Sport Reference. [dostęp 2017-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-17)]. (ang.).
  48. ↑ Sean McGoldrick, Vincent Hogan: Silver for Ireland! The O’Donovan brothers do the country proud with amazing Olympic rowing final race. Sport Team Ireland, 12 sierpnia 2016. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  49. ↑ a b Norway. Olympian Database. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  50. ↑ (M2x) Men's Double Sculls - Final. World Rowing. [dostęp 2017-08-12]. (ang.).
  51. ↑ Norway. Sport Reference. [dostęp 2017-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  52. ↑ Jostein Overvik, Lillian Holden: Strandli og Brun: – Helt ubeskrivelig. VG-Sporten, 12 sierpnia 2016. [dostęp 2017-08-12]. (norw. nynorsk).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wioślarstwo_na_Letnich_Igrzyskach_Olimpijskich_2016_–_dwójka_podwójna_wagi_lekkiej_mężczyzn&oldid=66436945”