Witold Łuczywo
Witold Jan Łuczywo (ur. 23 listopada 1946 w Dąbrowie Górniczej) – polski inżynier, działacz opozycji demokratycznej.
 Witold Łuczywo w Senacie (2007) | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 listopada 1946 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
inżynier elektronik, chemik |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
W 1970 ukończył studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej, po czym podjął pracę w Instytucie Chemii Przemysłowej; pracował tam do 1978, a od 1979 do 1980 w Warszawskim Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Telewizji Kolorowej.
Podczas studiów uczestniczył w wydarzeniach marca 1968. W 1976, po wydarzeniach czerwca, brał udział w organizacji pomocy dla robotników w Ursusie i w Radomiu. W 1977 założył (wraz z żoną Heleną, Wojciechem Onyszkiewiczem, Ludwiką i Henrykiem Wujcami, Janem Lityńskim i kilkoma innymi osobami) niezależne pismo „Robotnik”, które wydawał do 1980. W tym czasie opracował kilka prostych usprawnień w technikach drukarskich[1], a także metodę wytwarzania zamiennika farby drukarskiej z pasty do butów[2].
Po powstaniu „Solidarności” został jej członkiem i szefem poligrafii w Regionie Mazowsze; w 1981 podpisał deklarację ideową Klubów Samorządnej Rzeczpospolitej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość.
Po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego pozostawał w podziemiu, w latach 1982–1984 brał udział w wydawaniu „Tygodnika Mazowsze”. Ujawnił się w październiku 1984, po czym został na krótki czas aresztowany. Od 1986 do 1989 był członkiem redakcji niezależnego pisma „21”.
W 1989 rozwiódł się z żoną; został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. W latach 1991–1994 był wicedyrektorem Biura Informatyki Urzędu Rady Ministrów, a od 2002 dyrektorem Departamentu Wdrożenia Kompleksowego Systemu Informatycznego ZUS. W 2003 znalazł się wśród założycieli Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
W 2011 prezydent Bronisław Komorowski, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3][4]. W 2006 prezydent Lech Kaczyński nadał mu Krzyż Oficerski tego orderu[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Paweł Smoleński: Umyjcie ręce po farbie. grupyoporu.pl (za „Gazetą Wyborczą” nr 134/2005). [dostęp 2011-09-04].
- ↑ Jak przy pomocy gumy od majtek obaliliśmy komunizm?. nowademokracja.blox.pl, 19 marca 2009. [dostęp 2011-09-04].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 103, poz. 1040
- ↑ Ordery dla działaczy opozycji demokratycznej. prezydent.pl, 31 sierpnia 2011. [dostęp 2011-08-31].
- ↑ M.P. z 2006 r. nr 84, poz. 848
Bibliografia edytuj
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2011-08-31].