Wołowe Rogi
Wołowe Rogi (słow. Volie rohy[1]) – odcinek Wołowego Grzbietu (Volí chrbát) w Tatrach Wysokich między Wołową Przehybą na zachodzie a Małą Rogatą Szczerbiną na wschodzie. Znajduje się w głównej grani Tatr na granicy polsko-słowackiej. Nazwa, nadana przez słowackiego taternika i tatrologa Arno Puškáša, nawiązuje do innych wołowych obiektów w tej grani, ponadto odcinek tej grani oglądany od południowego wschodu przypomina kształtem wołowe rogi[2].
.jpg)
W Wołowych Rogach w kierunku od zachodu na wschód znajdują się następujące obiekty:
- Zachodni Wołowy Róg (Západný volí roh) ~2370 m,
- Mała Wołowa Szczerbina (Západná volia štrbina) ~2355 m,
- Wschodni Wołowy Róg (Východný volí roh) ~2370 m,
- Wołowy Przechód (Volí priechod) ~2350 m,
- Mały Wołowy Róg (Malý volí roh) ~2360 m[2].
Nazwy słowackie nadał Arno Puškáš, polskie przez ich tłumaczenie Władysław Cywiński[2].
Od słowackiej, południowej strony z Wołowych Rogów do Wołowej Kotlinki opadają ścianki o wysokości około 30 m, poza tym ku Wołowcowej Równi ciągnie się piarżyste zbocze. Dla taterników ścianki te, jak pisze Władysław Cywiński, mogą być interesujące może w następnych stuleciach, obecnie są nieatrakcyjne (proporcje wspinanie/podejście jak 1/100). Natomiast na północną, polską stronę z Wołowych Rogów opadają potężne filary i kominy będące obiektem wspinaczki[2].
Pierwsze przejście granią Wołowych Rogów podczas pierwszego przejścia granią Wołowego Grzbietu: Katherine Bröske i Simon Häberlein 11 września 1905 r.[3]
Wołowe Rogi są niedostępne dla turystów, można natomiast uprawiać na nich wspinaczkę. Przejście granią Wołowych Rogów to I i II w skali UIAA, wspinaczka filarami i kominami to już dużo większa skala trudności[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-05-27] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c d e Władysław Cywiński, Wołowy Grzbiet, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2006, ISBN 83-7104-037-7.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Cubryna – Żabia Turnia Mięguszowiecka, t. 6, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1952.