Wikipedia

Wybory parlamentarne we Francji w 2012 roku

Wybory parlamentarne we Francji w 2012 roku – pierwsza tura wyborów do Zgromadzenia Narodowego odbyła się 10 czerwca, druga – 17 czerwca[1]. Wybranych zostało 577 parlamentarzystów. Podczas XIV. kadencji Zgromadzenia Piątej Republiki (od 1958), władzę wykonawczą sprawuje prezydent François Hollande. Cykl prac parlamentarnych rozpoczął się 26 czerwca 2012 roku i potrwa pięć lat.

Francja
Godło Francji
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Francji
System prawny
Ustrój polityczny
Konstytucja
Władza ustawodawcza
Władza wykonawcza
Władza sądownicza
Kontrola państwowa
Finanse
Samorząd terytorialny
Partie polityczne
Wybory
Polityka zagraniczna

Przebieg wyborów edytuj

Pierwsza tura wyborów edytuj

Pierwsza tura wyborów potwierdziła przewagę socjalistów, po wygranych wyborach prezydenckich. Na listach zapisanych było 46 082 104 wyborców. Do urn udało się 26 369 126 osób (57,22% zapisanych), a głosy nieważne oddało 416 267 osób (1,58%)[2].

Druga tura wyborów edytuj

Druga tura wyborów potwierdziła tendencję pierwszej: wygrali zdecydowanie socjaliści. Na listach zapisanych było 43 234 000 wyborców. Do urn udało się 23 957 594 osób (55,41% zapisanych), a głosy nieważne oddało 928 411 osób (3,88% głosujących)[2].

W obecnych wyborach, wiele mandatów otrzymały osoby oficjalnie bezpartyjne, albo pozbawione poparcia jednej z głównych partii. Divers Gauche, DGV, czyli "różni reprezentanci lewicy", to kandydaci, którzy nie należą do żadnej partii, ale identyfikują się z szeroko pojętą lewicą, lub są członkami bardzo niewielkich ugrupowań, lub też zostali wykluczeni z partii, do której należeli (analogicznie należy rozumieć skrót Divers Droite, DVD, "różni reprezentanci prawicy). Przypadek wykluczenia z partii ilustruje m.in. socjalista Olivier Falorni. Był on przez wiele lat działaczem lokalnym w La Rochelle, i stamtąd miał kandydować w wyborach 2012 roku. Władze Partii Socjalistycznej zdecydowały jednak, że oficjalnym kandydatem ugrupowania nie będzie on, ale Ségolène Royal; region ten jest tradycyjnie lewicowy, więc socjaliści chcieli w ten sposób zapewnić mandat Royal. Decyzja ta spowodowała żywe reakcje w La Rochelle, gdzie odrzucono tego rodzaju instrumentalizację okręgu wyborczego[3]. Falorni zdecydował się na bycie kandydatem DVG, i został w ten sposób posłem z okręgu La Rochelle, wygrywając z Royal[4].

Front Narodowy w parlamencie edytuj

Dwuturowy system wyborczy ma we Francji na celu uniemożliwienie partiom reprezentującym skrajne postawy wejście do parlamentu. Rzekomą ofiarą tego systemu był przez lata Front Narodowy, który, mimo ok. 15% społecznego poparcia (które manifestowało się m.in. w wynikach wyborów prezydenckich), nie miał swoich przedstawicieli w sejmie. Jean-Marie Le Pen zasiadał tam jednokrotnie (1986-1988), z powodu zmiany ordynacji wyborczej wprowadzonej tymczasowo przez Mitterranda. W 1988 roku w parlamencie zasiadła Yann Piat z FN, opuściła ona jednak w międzyczasie swoją partię. W 1993 roku żaden poseł FN nie wszedł do parlamentu (w sytuacji wyjątkowej znalazła się jednak Marie-France Stirbois, ostatecznie wybrana w grudniu 1993). W 1997, wybrano Jean-Marie Le Chevalliera z FN, jego mandat został jednak unieważniony[5]. Od tego czasu, FN nie miał swoich reprezentantów w parlamencie. Wybory parlamentarne w 2012 roku pozwoliły jednak na wejście do niższej izby parlamentu dwom przedstawicielom FN: Marion Maréchal-Le Pen i Gilbert Collard (Marine Le Pen przegrała w Hénin-Beaumont).

Wyniki szczegółowe edytuj

Partia Głosy
(1. tura) 		Procent
(1. tura) 		Głosy
(2. tura) 		Procent
(2. tura) 		Mandaty
Partia Socjalistyczna 7 618 326 29,35% 9 420 889 40,91% 280
Divers Gauche (inni reprezentanci lewicy) 881 555 3,40% 709 395 3,08% 22
Lewicowa Partia Radykalna 428 898 1,65% 538 331 2,34% 12
Europe-Écologie – Zieloni 1 418 264 5,46% 829 036 3,60% 17
Większość prezydencka 10 346 535 39,86% 11 497 075 49,93% 331
Unia na rzecz Ruchu Ludowego 7 037 268 27,12% 8 740 658 37,95% 194
Divers Droite (inni reprezentanci prawicy) 910 034 3,51% 417 935 1,82% 15
Nowe Centrum 569 897 2,20% 568 319 2,47% 12
Sojusz Centrowy 156 026 0,60% 123 132 0,54% 2
Partia Radykalna 321 124 1,24% 311 199 1,35% 6
Prawica parlamentarna 8 994 833 34,67% 10 161 611 44,13% 229
Front Lewicy 1 793 192 6,91% 249 468 1,08% 10
Skrajna lewica LO i NPA 253 386 0,98% - - -
Ruch Demokratyczny 458 098 1,77% 113 196 0,49% 2
Partie regionalne 145 809 0,56% 135 297 0,59% 2
Zieloni – inne ugrupowania 249 205 0,96% - - -
Front Narodowy 3 528 663 13,60% 842 695 3,66% 2
Skrajna prawica 49 499 0,19% 29 738 0,13 1
Inne 133 752 0,52% - - -
Razem 25 952 859 100% 23 029 288 100% 577
Frekwencja 57,22% (1. tura),
55,41% (2. tura)
 
Głosy w gminach

Zobacz też edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Dekret n° 2012-558 z 25 kwietnia 2012
  2. ↑ a b elections.interieur.gouv.fr
  3. ↑ "Olivier Falorni à La Rochelle : « pas de fiefs transmis entre féodaux ! »", www.sudouest.fr.
  4. ↑ Pierre Haski, "Ségolène Royal's tragedy, with a touch of comedy", www.guardian.co.uk.
  5. ↑ blog.lefigaro.fr/legislatives-2012

 


Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wybory_parlamentarne_we_Francji_w_2012_roku&oldid=69925571”