Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie

wydział Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie

Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH (WIMiC) – jeden z 17 wydziałów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie. Siedziba wydziału znajduje się w budynku głównym B-8 AGH przy al. Adama Mickiewicza 30.

Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
Faculty of Materials Science and Ceramics
Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie
Ilustracja
Budynki Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
Data założenia

1949

Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Adres

Al. Mickiewicza 30, 30-059 Kraków
Pawilon B-8

Dziekan

dr hab. inż. Jerzy Jedliński

Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki”
Ziemia50°03′58″N 19°55′08″E/50,066111 19,918889
Strona internetowa

Historia edytuj

Początki Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki sięgają roku 1949, kiedy w Akademii Górniczo-Hutniczej powołano Wydział Mineralny, przekształcony w 1951 r. w Wydział Ceramiczny. Idea powołania Wydziału zrodziła się w grupie polskich ekspertów uczestniczących w Konferencji Poczdamskiej, wśród których byli profesorowie Akademii Górniczo-Hutniczej: Andrzej Bolewski i Walery Goetel. Duży wkład w organizację Wydziału Ceramicznego wniósł wybitny uczony prof. Jerzy Grzymek. Obecna nazwa pojawiła się w roku 1971 w związku z otwarciem pierwszego w Polsce i jednego z pierwszych w Europie, nowego kierunku kształcenia – inżynierii materiałowej. Stało się to dzięki staraniom grupy profesorów (E. Görlich, F. Nadachowski, S. Mrowec, R. Pampuch), którym udało się przełamać tradycyjne spojrzenie na technologie materiałowe. Technologia chemiczna i inżynieria materiałowa stanowią od tego czasu równorzędne kierunki studiów. Pierwszy z tych kierunków odpowiada tradycyjnemu profilowi wydziału surowcowo-technologicznemu. Dotyczy on szeroko rozumianych tworzyw ceramicznych obejmujących ceramikę budowlaną, szlachetną, ogniotrwałą i techniczną, materiały wiążące i betony, materiały izolacyjne, a także szkło i emalie. Oprócz dotychczasowych specjalności, jakimi są ceramika i szkło oraz materiały budowlane, uruchomiono dwie nowe: analitykę i kontrolę jakości oraz materiały dla ochrony i kształtowania środowiska. Drugi z kierunków, inżynieria materiałowa odpowiada technologii materiałów wysoko przetworzonych. Na Wydziale IMiC kształci się obecnie na kierunku inżynieria materiałowa studentów w następujących specjalnościach: materiały dla elektroniki, materiały ceramiczne, biomateriały i kompozyty oraz ochrona przed korozją.

Obecnie na Wydziale studiuje ok. 1300 studentów, z tego ok. 900 na studiach stacjonarnych, a ok. 400 na studiach niestacjonarnych, oprócz tego ok. 50 osób kształci się na stacjonarnym studium doktoranckim. Corocznie organizowane są również poszerzające wiedzę studia podyplomowe.

Dziekani wydziału edytuj

Współpraca edytuj

Skuteczne kształcenie ceramików nie może się odbywać bez współpracy z przemysłem oraz innymi ośrodkami naukowo-badawczymi. Każdego roku studenci – przyszli inżynierowie wyjeżdżają na staże i wakacyjne praktyki do różnych zakładów w Polsce, a także do szkół wyższych w Niemczech, Francji, Szwajcarii czy Finlandii. Od niedawna istnieje także możliwość uzyskania tzw. podwójnych dyplomów, honorowanych w Polsce, jak i w kraju, gdzie obrona miała miejsce. Współpraca Wydziału z przemysłem ma długoletnią tradycję i dotyczy nie tylko branży ceramicznej i materiałów budowlanych, lecz również metalowej, energetyki i górnictwa. Owocna jest również współpraca Wydziału z jednostkami medycznymi (w zakresie biomateriałów) i instytucjami zajmującymi się ochroną środowiska.

Rada Wydziału posiada uprawnienia do nadawania stopni naukowych doktora i doktora habilitowanego oraz tytułów profesorskich w dziedzinie nauk technicznych i nauk chemicznych, w zakresie dyscyplin naukowych: technologia chemiczna, inżynieria materiałowa i chemia.

Celem strategicznym Wydziału jest utrzymanie pozycji nowoczesnej i elitarnej jednostki dydaktyczno-badawczej o znaczeniu ogólnokrajowym i trwałych powiązaniach z przemysłem, pogłębienie współpracy z innymi wydziałami i uczelniami w kierunku tworzenia nowych specjalności interdyscyplinarnych oraz rozszerzenie kontaktów międzynarodowych w dziedzinie kształcenia i badań naukowych.

Wyróżnienia edytuj

Kierunek „Inżynieria Materiałowa” prowadzony przez Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki został wyróżniony przez Państwową Komisję Akredytacji (Uchwała nr 422/2007 z dnia 14 czerwca 2007 r.). Otrzymane wyróżnienie potwierdza wysoki poziom i jako kształcenia na kierunku Inżynieria Materiałowa. W uzasadnieniu Komisja podkreśliła m.in.: dobrze wykwalifikowaną kadrę, aktywny dział naukowo-badawczy, szeroką współpracę z ośrodkami zagranicznymi, aktywność w przygotowywaniu podręczników akademickich, działalność studenckich kół naukowych, promocję kierunku oraz wyposażenie laboratoriów dydaktycznych i naukowych w nowoczesny sprzęt badawczy. Tylko dwa wydziały prowadzące kierunek „Inżynieria Materiałowa” uzyskały wyróżnienie tj. WIMiC i Wydział Inżynierii Materiałowej Politechniki Warszawskiej.

Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH został zakwalifikowany do kategorii A, czyli jednostek naukowych posiadających najwyższą, pierwszą kategorię (Komunikat nr 19 Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 30 września 2010 o ustalonych kategoriach jednostek naukowych). Oceny parametrycznej jednostek naukowych dokonuje się nie rzadziej niż raz na 5 lat, na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 17 października 2007 r. w sprawie kryteriów i trybu przyznawania i rozliczania środków finansowych na działalność statutową. Ocena parametryczna dotychczasowej działalności jednostek naukowych określona jest za pomoc kategorii jednostki naukowej w skali od 1 do 5, przy czym kategoria 1 jest kategorią najwyższą. Oceny jednostek naukowych dokonuje komisje Rady Nauki i proponuję ich kategorie na podstawie końcowego wskaźnika efektywności jednostki. Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki w grupie G1/N12 – Nauki chemiczne oraz inżynieria materiałowa, chemiczna i procesowa z wynikiem 115,09 punktów znalazł się na 17 miejscu wśród 27 jednostek zakwalifikowanych do kategorii A.

Struktura edytuj

Wydział składa się z następujących jednostek:

Kierunki i specjalności edytuj

Obecnie wydział kształci studentów na następujących kierunkach i specjalnościach:

  • Stacjonarne – Studia I stopnia
  • Stacjonarne – Studia II stopnia
    • Ceramika techniczna i konstrukcyjna
    • Wzornictwo ceramiki i szkła
    • Materiały dla konserwacji i rewitalizacji
    • Biomateriały i kompozyty
    • Mikro i nanotechnologie materiałowe
    • Materiały funkcjonalne
    • Functional Materials
    • Technologia ceramiki i materiałów ogniotrwałych
    • Analityka i kontrola jakości
    • Technologia szkła i powłok amorficznych
    • Technologia materiałów budowlanych
  • Stacjonarne – Studia III stopnia
    • Technologia chemiczna
    • Inżynieria materiałowa
    • Chemia

Władze edytuj

  • Dziekan: dr hab. inż. Jerzy Jedliński, prof. AGH
    • Prodziekan ds. Nauki: prof. dr hab. inż. Elżbieta Pamuła
    • Prodziekan ds. Kształcenia: dr hab. inż. Aneta Zima, prof. AGH
    • Prodziekan ds. Współpracy: prof. dr hab. inż. Jan Deja
    • Prodziekan ds. Studenckich: dr hab. Bartosz Handke, prof. AGH
    • Dyrektor Administracyjny: mgr inż. Bartosz Ostrowski[1]

Koła naukowe edytuj

Przy wydziale działają:

  • Koło Naukowe „Nucleus”
  • Koło Naukowe „Ceramit”
  • Koło Naukowe „Ceramika Artystyczna”
  • Koło Naukowe Konstrukcji Militarnych „Adamantium”
  • Koło Naukowe „Żeli Betą”

Przypisy edytuj

  1. Władze Wydziału. ceramika.agh.edu.pl. [dostęp 2021-06-22].

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj