Yali (lud)

lud papuaski

Yali lub Yaly[1]lud papuaski żyjący w indonezyjskiej prowincji Papua, w rejonie gór Jayawijaya[2]. Yali zamieszkują trudno dostępne tereny przy skraju doliny Baliem[3].

Yali
Ilustracja
Populacja

30 tys.

Miejsce zamieszkania

Indonezja (dolina Baliem)

Język

yali, indonezyjski

Religia

chrześcijaństwo, wierzenia tradycyjne

Grupa

ludy papuaskie

Pokrewne

Dani, Lani

Są karłowatym ludem negroidalnym, cechują się najniższym wzrostem wśród Papuasów[3]. Przed nadejściem misjonarzy nie utrzymywali kontaktu ze światem zewnętrznym[4]. Społeczność Yali została odkryta dopiero w 1976 r.[5]

Są wyraźnie odrębni od ludu Dani, zarówno pod względem języka, jak i kultury[4]. Posługują się językiem yali, który jest dość zróżnicowany dialektalnie (angguruk, ninia, pass valley)[1][6] i bywa rozpatrywany jako grupa kilku języków[7].

Nazwa yali (jale, jali) pochodzi od wyrażenia jale-mo w mowie ludu Dani, które oznacza „tereny na wschód”. Ich rodzime terytorium określane jest mianem yalimo. Łącznie zamieszkuje je ok. 30 tys. osób[4].

Członkowie ludu mieszkają w tradycyjnych domkach honai, zbudowanych z drewna. Mężczyźni i kobiety żyją osobno. Kobiety zajmują się m.in. rolnictwem, zajęcia mężczyzn to natomiast łowiectwo i budownictwo. Istotną rolę odgrywa hodowla świń[8]. Pożywienie głównie pochodzenia roślinnego (wilec ziemniaczany, pochrzyn, kolokazja jadalna)[9].

Yali dawniej praktykowali kanibalizm. Działalność misjonarzy doprowadziła jednak do znacznej zmiany w ich stylu życia[10].

Przypisy edytuj

  1. a b M. J. Melalatoa: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia Jilid L–Z. Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1995, s. 927. OCLC 1027453789. [dostęp 2022-08-03]. (indonez.).
  2. Wilson 1989 ↓, s. 19.
  3. a b Mielcarek 2012 ↓, s. 56.
  4. a b c Bang 2018 ↓, s. 110.
  5. Mielcarek 2012 ↓, s. 56, 57.
  6. Wilson 1989 ↓, s. 20.
  7. Barbara F. Grimes, Richard Saunders Pittman, Joseph Evans Grimes, Ethnologue: Languages of the World, wyd. 13, Dallas, Texas: Summer Institute of Linguistics, 1996, s. 622, ISBN 978-1-55671-026-1, OCLC 36787271 [dostęp 2022-08-03] (ang.).
  8. Bang 2018 ↓, s. 111.
  9. Wilson 1989 ↓, s. 23.
  10. Bang 2018 ↓, s. 112.

Bibliografia edytuj