Aleksander (Białozor)

rosyjski biskup prawosławny pochodzenia białoruskiego

Aleksander, imię świeckie Aleksandr Adolfowicz Białozor (ur. 1866 w Bobrujsku, zm. 7 maja 1933) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego pochodzenia białoruskiego.

Aleksander
Aleksandr Białozor
Biskup rostowski
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

1866
Bobrujsk

Data śmierci

7 maja 1933

Biskup rostowski
Okres sprawowania

1931–1932

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Diakonat

1891

Prezbiterat

1892

Chirotonia biskupia

1922

Życiorys

edytuj

Ojciec przyszłego hierarchy był sekretarzem dumy miejskiej Bobrujska. Gdy Aleksandr Białozor miał trzy lata, jego rodzice rozwiedli się, a jego matka przeprowadziła się razem z dzieckiem do Tyflisu. Pięć lat później kobieta zmarła. Opiekę nad dzieckiem przejęła kobieta, która wcześniej pomagała jej w prowadzeniu gospodarstwa, jednak szybko zdecydowała się na oddanie dziecka do domu biskupiego w Astrachaniu, pod opiekę biskupa Eugeniusza. W 1884 Aleksandr Białozor ukończył seminarium duchowne w Astrachaniu, po czym porzucił swojego opiekuna i próbował rozpocząć karierę artystyczną. Zachorował jednak, co skłoniło go do powrotu do Astrachania. Biskup Eugeniusz nadal był jego protektorem – gdy w 1889 został mianowany biskupem stawropolskim, Aleksandr Białozor wyjechał razem z nim do Stawropola i został zatrudniony w domu biskupim[1].

W 1891 przyjął święcenia diakońskie z rąk biskupa Eugeniusza, on też rok później wyświęcił go na kapłana. Aleksandr Białozor był katechetą w szkołach duchownych w Jejsku i służył w miejscowej cerkwi św. Pantelejmona[1].

W 1922, będąc już wdowcem, przyjął chirotonię biskupią w ramach Żywej Cerkwi i objął katedrę stawropolską w jej strukturach. Rok później został przeniesiony do eparchii taganroskiej. We wrześniu 1923 złożył akt pokutny i zamieszkał w Jejsku jako biskup emerytowany. W 1930 zwrócił się do zastępcy locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego, metropolity Sergiusza, z prośbą o mianowanie go ordynariuszem jednej z wakujących katedr biskupich. Prośba została zaakceptowana i biskup Aleksander objął w 1930 katedrę barnaułską. Po roku został przeniesiony do eparchii rostowskiej, jednak już w 1932, z powodu złego stanu zdrowia, poprosił o powtórne przeniesienie w stan spoczynku i wrócił do Jejska[1].

W 1933 został aresztowany i oskarżony o organizację grupy cerkiewno-monarchistycznej, jak również o przygotowania do antyradzieckiego powstania. W śledztwie przyznał się do winy, został skazany na śmierć i rozstrzelany[1].

Przypisy

edytuj