Wikipedia

Anthony Mundine

bokser australijski

Anthony Mundine (ur. 21 maja 1975 w Sydney) – australijski bokser, były dwukrotny zawodowy mistrz świata organizacji WBA w kategorii super średniej (do 168 funtów).

Anthony Mundine
Ilustracja
Pseudonim

The Man

Data i miejsce urodzenia

21 maja 1975
Sydney

Obywatelstwo

Australia

Wzrost

180 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

średnia

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

57

Zwycięstwa

48

Przez nokauty

28

Porażki

9

Remisy

0

Nieodbyte

0

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 2 grudnia 2018.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

W latach 1993–2000 był zawodnikiem rugby league. Pierwszy zawodowy pojedynek bokserski stoczył w lipcu 2000, w wieku 25 lat. Już w swojej jedenastej walce, 1 grudnia 2001, stanął przed szansą zdobycia tytułu mistrza świata IBF, przegrał jednak przez nokaut w dziesiątej rundzie z mistrzem świata tej organizacji, Svenem Ottke[1].

Po tej porażce wygrał kolejne osiem pojedynków (m.in. z byłym mistrzem świata IBF w kategorii junior lekkiej Lesterem Ellisem, dla którego była to ostatnia walka w karierze), a następnie 3 września 2003 zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBA, pokonując na punkty Antwuna Echolsa (tytuł był wakujący, ponieważ Sven Ottke po unifikacji tytułów IBF i WBA otrzymał status tzw. "Super Championa"). Mundine zdołał obronić swój pas mistrzowski tylko raz – pokonując w styczniu 2004 przez techniczny nokaut w piątej rundzie Japończyka Yoshinori Nishizawę. W następnej swojej walce, 5 maja 2004 przegrał na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów z Mannym Siacą i stracił tytuł mistrza świata[2].

Rok później, 8 czerwca 2005, podjął próbę odzyskania utraconego tytułu, przegrał jednak na punkty z ówczesnym posiadaczem pasa mistrzowskiego WBA Mikkelem Kesslerem[3]. 17 maja 2006 wygrał na punkty w pojedynku eliminacyjnym WBA ze swoim rodakiem, Dannym Greenem[4]. 7 marca 2007 wywalczył wakujący tytuł mistrza świata WBA (tak jak w przypadku Svena Ottke w 2003, wakat wynikał z faktu, iż Mikkel Kessler po unifikacji otrzymał status Super Championa), pokonując w dziewiątej rundzie Sama Solimana (Soliman trzy razy leżał na deskach i zgodnie z regułami tego pojedynku po trzecim knockdownie sędzia musiał zakończyć walkę)[5].

W czerwcu 2007 pokonał na punkty Pablo Daniela Zamorę Nievasa[6]. W sierpniu trafił do szpitala z poważną infekcją oka, spowodowaną zabrudzonymi soczewkami, które wcześniej próbował wyczyścić ustami. W konsekwencji stracił częściowo wzrok w lewym oku, a jego dalsza kariera bokserska była poważnie zagrożona[7]. Ostatecznie wrócił jednak na ring i 10 grudnia 2007 w swojej drugiej obronie mistrzowskiego tytułu znokautował w czwartej rundzie Jose Alberto Clavero[8].

Rok 2008 rozpoczął od zwycięstwa na punkty z rodakiem Naderem Hamdanem[9]. 28 maja tego samego roku po raz trzeci zmierzył się z Samem Solimanem i, tak jak w dwóch poprzednich pojedynkach, pokonał swojego rodaka, tym razem jednomyślną decyzją sędziów, na punkty[10]. Krótko po walce zrezygnował z tytułu mistrzowskiego, odmawiając walki z Mikkelem Kesslerem[11]. 30 lipca 2008 pokonał na punkty japońskiego boksera, Crazy Kima. W ostatnim pojedynku w 2008 roku pokonał Urugwajczyka Rafaela Sosę Pintosa[12].

W 2009 roku stoczył trzy zwycięskie pojedynki – wszystkie trzy wygrał na punkty. W lutym pokonał Shannana Taylora[13], w maju niejednogłośną decyzją sędziów odniósł zwycięstwo nad Danielem Geale[14], a pięć miesięcy później pokonał Alejandro Gustavo Falligę[15].

11 stycznia 2010 pokonał, również na punkty, Roberta Medleya[16].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  2. ↑ Tony Nobbs: Siaca takes Mundine's title with split decision. EastSideBoxing.com, 07.05.2004. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  3. ↑ Tony Nobbs: Kessler And Mundine Put On A Show. EastSideBoxing.com, 09.06.2005. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  4. ↑ Tony Nobbs: Mundine vs. Green Review. EastSideBoxing.com, 27.05.2006. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  5. ↑ Gavin Stone: Mundine KOs Soliman, Becomes Two-Time World Champion!. EastSideBoxing.com, 07.03.2007. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  6. ↑ Ray Wheatley: Big boxing week down under!. Fightnews.com, 01.07.2007. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  7. ↑ Mundine leaves hospital. The Herald Sun, 15.08.2007. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  8. ↑ Ray Wheatley: Mundine KOs Clavero!. Fightnews.com, 10.12.2007. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  9. ↑ Ray Wheatley: Mundine defeats Hamdan!. Fightnews.com, 27.02.2008. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  10. ↑ James Slater: Anthony Mundine Beats Sam Soliman Again. EastSideBoxing.com. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  11. ↑ Ray Wheatley: Mundine rules out Kessler bout!. Fightnews.com, 11.05.2008. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  12. ↑ Anthony Mundine beats Rafael Sosa Pintos in points decision. Courier Mail, 11.11.2008. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  13. ↑ Mundine shuts out Taylor!. Fightnews.com, 11.02.2009. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  14. ↑ Bernie Pramberg: Anthony Mundine beats Daniel Geale to claim IBO crown. The Daily Telegraph, 28.05.2009. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  15. ↑ Craig Watt: Mundine, Geale victorious. Fightnews.com, 21.10.2009. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).
  16. ↑ Ray Wheatley: Mundine edges Medley. Fightnews.com, 11.01.2010. [dostęp 2010-04-23]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anthony_Mundine&oldid=72884840”