Barbara (Błochina)
Barbara, imię świeckie Jelizawieta Dmitrijewna Błochina (ur. 1843, zm. 23 grudnia 1915) – rosyjska mniszka prawosławna, pierwsza przełożona Piuchtickiego Monasteru Zaśnięcia Matki Bożej.
Jelizawieta Błochina | |
ihumenia | |
Kraj działania | |
---|---|
Data urodzenia |
1843 |
Data śmierci |
23 grudnia 1915 |
Przełożona Piuchtickiego Monasteru Zaśnięcia Matki Bożej | |
Okres sprawowania |
1892–1897 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Śluby zakonne |
12 sierpnia 1887 |
Pochodziła z rodziny kupieckiej, straciła ojca jako dwumiesięczne dziecko. Od dziesiątego roku życia żyła w monasterze Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Kostromie. W klasztorze nauczyła się wyszywania, śpiewu cerkiewnego, służyła w cerkwiach jako lektorka i chórzystka, uzyskała dyplom siostry miłosierdzia. Pracowała w tym charakterze w szpitalach polowych w czasie wojny rosyjsko-tureckiej lat 1877–1878[1]. Wieczyste śluby mnisze złożyła 12 sierpnia 1887[1].
W 1888 została skierowana do guberni estońskiej w celu organizacji żeńskiej wspólnoty prawosławnej przy cerkwi w Jõhvi. W 1891 wspólnota została przeniesiona na miejsce znane jako Pühitsetud (błogosławione, Piuchtice w wersji zruszczonej) i otrzymała wezwanie Zaśnięcia Matki Bożej. Mniszka Barbara wprowadziła w niej pełną regułę zakonną; rok później wspólnota uzyskała status monasteru cenobitycznego. 31 stycznia 1893 jej przełożoną podniesiono do godności ihumeni[1].
W okresie sprawowania przez igumenię Barbarę swoich obowiązków wzniesiony został zaprojektowany przez Michaiła Prieobrażenskiego kompleks budynków klasztornych z cerkwiami, świętą bramą, refektarzem, budynkami mieszkalnymi i murem z basztami. Igumenia Barbara założyła przy monasterze przytułek dla sierot i osób starszych, szkołę dla dzieci z ubogich rodzin, ambulatorium i aptekę. Kierowany przez nią klasztor szybko zyskał szacunek wśród miejscowej ludności[1].
W 1897 ukazem Świątobliwego Synodu Rządzącego ihumenia Barbara została przeniesiona do eparchii kazańskiej i tatarstańskiej[1], według niektórych źródeł - wskutek konfliktu z wdową po gubernatorze estońskim Siergieju Szachowskim, Jelizawietą[2]. Kilka lat przeżyła w jednym z klasztorów w Kazaniu, następnie w 1902 r. została przełożoną monasteru Trójcy Świętej w Kozmodiemjansku[2]. Za swoją pracę na rzecz rozwoju wspólnoty oraz istniejącej przy niej szkoły dla osieroconych dziewcząt z rodzin nierosyjskich otrzymała osobiste wyrazy wdzięczności od imperatorowej Aleksandry Fiodorowny[3]. Zmarła w 1915 i została pochowana na terenie monasteru, którym kierowała[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f ИГУМЕНИЯ ВАРВАРА I (Елисавета Димитриевна Блохина – 1843-1915) первая игумения Пюхтицкой обители. [dostęp 2013-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-10)].
- ↑ a b преподобномученица Тамара (Сатси)) [online], web.archive.org, 14 kwietnia 2009 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2009-04-14] .
- ↑ Козьмодемьянский Свято-Троицкий монастырь. / Козьмодемьянский район, Малый Сундырь село. / Русские Церкви [online], russian-church.ru [dostęp 2024-06-23] .