Barbuta
Barbuta (wł. barbuto - brodacz) – późnogotycki włoski hełm. Miał głęboki dzwon obejmujący głowę wraz z policzkami oraz wycięcie na twarz w kształcie litery T, umożliwiające swobodne patrzenie i oddychanie. Barbuta rozpowszechniona w XV wieku nawiązywała swym kształtem do starożytnego hełmu greckiego (korynckiego), który osłaniał prawie całą głowę, pozostawiając nieosłonięte oczy i niewielką część twarzy[1].
Przypisy
edytuj- ↑ Włodzimierz Kwaśniewicz Encyklopedia dawnej broni i uzbrojenia ochronnego, wyd. 2017, s. 46
